Hej. Ja przy pierwszym miałam lewatywę. Strasznie mi się chciało śmiać bo jak już siedziałam tam na tronie to za zasłonką pielęgniarka wypisywała jakaś kartę i co chwilę mnie o cos pytała. Dla nich wywiad ze srającą kobietą to normalka
. Jak dobrze że chyba mialam wysoki poziom oksytocyny i bylo mi wesoło. Przy drugim ok 7 lat temu sama chciałam a okazało się że nie robią w szpitalu ale itak mnie przegoniło przed porodem
Wracając jeszcze do tych obaw co do płci. Juz mówiłam że bałam się dziewczynki przez trudne dzieciństwo i brak więzi z mamą. To trwało całą ciążę a nawet jak się Mila urodziła to mówiłam do niej Miluś i traktowałam jak bezpłciowego bobasa ale to minęło, wszystkie obawy zniknęły. Więc nie ma co się tym przejmować.
Pisałam raz, że mąż miał dystans do mojego brzucha, i faktycznie tak jak myślałam poprostu się bał, że coś się stanie , nie chciał sie angażować emocjonalnie bo różnie to bywa. Ale już jest ok
. W poniedziałek mamy to połówkowe, zobaczy, że dzidziuś już duży i silny
U mnie w pierwszym dniu kiedy okazało się, ze jednak chłopak, a liczyłam na dziewczynkę był trochę smutek, rozczarowanie i wstyd się przyznać niechęć do dziecka... Ale całą drogę do domu próbowałam sobie jakoś tłumaczyć, że widocznie tak miało być, że przecież bardzo chciałam tego dziecka, a nigdzie nie było napisane, że dziecko=dziewczynka
Przespałam się, i na drugi dzień już było okej. Pojawiła się radość i starszej córce, która czekała na siostrę i też troszkę była smutna, że jednak brat - tłumaczyłam, że będzie fajnie, że chyba lepiej że będzie miała brata, bo z bratem to i klocki poukłada i w piłkę pokopie (co lubi), a jakby miała siostrę, która chce się tylko bawić lalkami (moja ma jakieś tam Barbie, ale nigdy się nimi nie bawiła), to byłby problem
A że starsza woli zabawy bardziej "chłopięce" to tym bardziej fajniej, że będzie chłopak.
I tak sobie myślę, że jak się dziecko urodzi to wszystkim nam wszelkie obawy i lekkie "zniechęcenie" co do płci znikną
A co do lewatywy, to ja przy pierwszym porodzie miałam, przy drugim nie spytali nawet, a ja że lekko w szoku byłam, że to "już" - było jakieś 2 tygodnie przed terminem, to nawet nie spytałam, czy mi zrobią. I szczerze mówiąc, to nawet nie wiem, czy w trakcie porodu "coś mi wypadło", czy nie. A jak było po wszystkim, to położne "posprzątały" wszystko, nic nie mówiły. Może coś mi "spadło", a może nie - ale uznałam, że to norma i chyba nie jest im to dziwne
A z innej tematyki, miałam wczoraj połówkowe i lekarka stwierdziła "niewielką niedomykalność zastawki". Powiedziała, że to może wynikać jeszcze z faktu, że nie do końca jest rozwinięta i że tak się zdarza. I że jest szansa, że do porodu ona się unormuje, ale jednak lekki niepokój jest. Skierowała mnie też na badanie echokardiograficzne płodu z racji wieku i z racji owej niedomykalności. Czy któraś z Was miała coś takiego stwierdzone np. u starszego dziecka?
