Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
. Xevxevx : jak piszesz co u Ciebie się dzieje to tak jakbym wiedziała przeżycia u mojej dobrej koleżanki. Ona się bardzo długo starała o ciążę , a w 7 tygodniu została zostawiona przez swojego narzeczonego dla innej kobiety , było to dwa miesiące przed ślubem , miała kredyt na głowie , rodziców nie było przy niej bo mieszkają 40 km dalej , nie mogła się przeprowadzić bo do pracy jeździ w druga stronę 20 km dalej. Facet nie chciał zostawić tej drugiej kobiety a ona była tak załamana że przygarnęła by go z otwartymi rękami spowroten , a on chciał byc TEZ z tą drugą , wogole nie interesował się jak ona się czuła w ciąży , nie miał jej kto pomoc przy zakupach , została całkowicie sama bez nikogo. Ty masz ogromne szczęście bo masz synka który jest przy tobie . Cała ciążę płakała , co ja widziałam była zaspana do 4 nad ranem siedziała na telewizorze , do pracy nie umiała chodzić bo całe noce płakała. To już jest 1,5 roku po narodzinach małej , pod koniec ciąży bardzo odżyła , mówiła że musi być silna dla dziecka bo ma tylko ja , i powiedziała że tylko mała pozwoliła jej przetrwać te stany depresyjne , teraz już spotyka się z innymi i z małą jest strasznie szczęśliwa , wczoraj nawet u mnie była i promienieje , spotyka się z jakimś mężczyzna i wszystko się poukładało Weź to była ta świnia , ona go wyrzuciła z mieszkania to wyniósł jej wszystkie marki z niego, nawet telewizor jej wziął , przy małej jej nie pomagał , przychodził raz na jakiś czas ja zobaczuc , dopiero od jakiegoś pół roku jak mała przestała być takim niemowlakiem a zrobiła się taka fajna, to zaczął ją odwiedzać, ale o pomocy nie ma szans , jedynie finansowo o a odrazu poszła do sądu po alimenty. Moja koleżanka nie chce małej mi zostawiać bo nie chce żeby ta inna baba chodziła z małą . Dlatego on teraz przychodzi i ja odwiedza. Ona psychicznie też przechodziła to co ty , ale zobaczysz co będzie dalej będzie lepiej . Widziałam tak że było u niej , czas goi rany a czym bliżej będzie porodu tym będziesz bardziej wiedziała że to koniec.
Sandras,
kochana dziękuję bo i mi pomogłaś.
Ja ostatnio wpadłam już w taką pułapkę, że nie widzę z niej wyjścia.
Nie potrafię rano się dobudzić, ciągle bym tylko spała nocami budzę się po 100 razy. Jak tylko rano otwieram oczy to mam ochotę się popłakać. Wstaję i znów jest to samo, chociaż każdego dnia obiecuję sobie, że jutro już będzie lepiej ... to każdego " jutra" nigdy nie jest lepiej a wręcz gorzej. Jestem śpiąca, zmęczona, cała się telepię. Nie pamiętam kiedy ja ostatnio pościeliłam łóżko.
Wegetuje byle tylko do wieczora, bo wieczorami jak już się ściemni jest jakoś lepiej. Nie chce mi się gadać, sprzątać, gotować, jeść normalnie nie chce mi się nic. Nie wie co ani kiedy się ze mną stało. Przez to wyczerpanie, czuję się fatalnie boli mnie głowa zaczynam sobie wmawiać, że zaraz zemdleje, że coś się ze mną stanie, i finalnie znowu ląduję w łóżku bo tam jest jakoś najbezpieczniej.
Nie cieszy mnie po prostu nic. Nie widzę w niczym nadziei, nie wiem co mam ze sobą zrobić. Najprostsze czynności są dla mnie tragedią, której zwyczajnie nie umiem ogarnąć. Myje gary czasami po 4 razy, raz umyję 2 kubki za 3 godziny umyje talerz ... Mam ochotę siąść i wyć. Jest strasznie ... dziewczyny tym razem jest masakra, dno z którego nie potrafię się odbić. Poszłabym po jakieś leki czy do psychiatry, ale nie jestem w stanie... chce mi się spać, szumi mi w uszach nie wyjdę stąd choćby mi za to ktoś zapłacił ...
Ja też uważam, że musisz iść do lekarza dla własnego dobra. Sama sobie nie dasz rady a samo nie przejdzie. Jak tylko trafi Ci się lepszy dzień idź do psychiatry, pomóż sobie. Życie nie musi tak wyglądać! Trzymaj się kochana!Sandras,
kochana dziękuję bo i mi pomogłaś.
Ja ostatnio wpadłam już w taką pułapkę, że nie widzę z niej wyjścia.
Nie potrafię rano się dobudzić, ciągle bym tylko spała nocami budzę się po 100 razy. Jak tylko rano otwieram oczy to mam ochotę się popłakać. Wstaję i znów jest to samo, chociaż każdego dnia obiecuję sobie, że jutro już będzie lepiej ... to każdego " jutra" nigdy nie jest lepiej a wręcz gorzej. Jestem śpiąca, zmęczona, cała się telepię. Nie pamiętam kiedy ja ostatnio pościeliłam łóżko.
Wegetuje byle tylko do wieczora, bo wieczorami jak już się ściemni jest jakoś lepiej. Nie chce mi się gadać, sprzątać, gotować, jeść normalnie nie chce mi się nic. Nie wie co ani kiedy się ze mną stało. Przez to wyczerpanie, czuję się fatalnie boli mnie głowa zaczynam sobie wmawiać, że zaraz zemdleje, że coś się ze mną stanie, i finalnie znowu ląduję w łóżku bo tam jest jakoś najbezpieczniej.
Nie cieszy mnie po prostu nic. Nie widzę w niczym nadziei, nie wiem co mam ze sobą zrobić. Najprostsze czynności są dla mnie tragedią, której zwyczajnie nie umiem ogarnąć. Myje gary czasami po 4 razy, raz umyję 2 kubki za 3 godziny umyje talerz ... Mam ochotę siąść i wyć. Jest strasznie ... dziewczyny tym razem jest masakra, dno z którego nie potrafię się odbić. Poszłabym po jakieś leki czy do psychiatry, ale nie jestem w stanie... chce mi się spać, szumi mi w uszach nie wyjdę stąd choćby mi za to ktoś zapłacił ...
