Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Moja córka też urodzona 23.10!Zupełnie jak u mnieMoże 3 tez będzie dziewczynką
syn miał urodzić się w jej ur ,ale stwierdził ,że chce mieć swoją datę i ur się 08.10
ale nam się podobnie poukładało I jeszcze wydaje mi się , sądząc po nicku , ze mamy tak samo na imię , Kasia ?
Tak !
Ojejku jak cudownie !U mnie podobnie, chociaż jeszcze "wiekowiej": mama 77 (dopiero od roku na emeryturze, nie mogła się rozstać z pacjentami) tata 85, też jeszcze jeździ samochodem, przekopuje działkę, zmienia belki w dachu i jest nie do zdarcia
Kiedy rodziłam moją pierwszą córkę, w tym samym szpitalu piętro wyżej umierała moja druga babcia. Moja mama najpierw pożegnała swoją mamę a po kilku godzinach przywitała na świecie wnuczkę. To było dla niej bardzo trudne doświadczenie, tym bardziej, że nie chciała mnie martwić i dowiedziałam się dopiero następnego dnia.... Takie jest życie... pisze czasem dziwne scenariuszeOjejku jak cudownie !
Chciałabym aby mój tato jeszcze żył, niestety na 3 dzień po urodzeniu przeze mnie synka , nagle zmarł
Oj tak, takie to nasze życie. Na szczęście pamięta się te lepsze momentyKiedy rodziłam moją pierwszą córkę, w tym samym szpitalu piętro wyżej umierała moja druga babcia. Moja mama najpierw pożegnała swoją mamę a po kilku godzinach przywitała na świecie wnuczkę. To było dla niej bardzo trudne doświadczenie, tym bardziej, że nie chciała mnie martwić i dowiedziałam się dopiero następnego dnia.... Takie jest życie... pisze czasem dziwne scenariusze
Podobnie jak przed poczeciem
. Urodziłam w wieku 41 lat. Mój przystojniak ma teraz 3 lata. Gdybym miała podjąć jeszcze raz tą decyzję to podjęłabym taką samą. Nie żałuję i daję radę. Kobieta po 40 to nie jest niedołężna baba ale przecież jeszcze młoda osoba w pełni sił witalnych.
Moja najmłodsza za chwilę skończy 2 latka, urodziłam ją w wieku 42lat, od lat nie czułam się taka szczęśliwa
fakt bywają momenty że czuję się wypompowana, ale przy starszych kiedy miałam 20pare lat tego nie było? Było było, za to teraz jeszcze bardziej celebruję i doceniam ten czas z nią, bo wiem jak dzieci szybko dorastają, bywają chwilę że śmieje się że w tym wieku to wnuczka by była lepsza bo po kilku godzinach mogła bym oddać rodzicom ale to tylko żarty, szczerze zdecydowałabym się jeszcze raz bez mrugnięcia okiem. Takie małe dziecko jest też olbrzymią motywacja żeby jeszcze bardziej o siebie zadbać, zdaje sobie sprawę że jak pójdzie do szkoły będę mieć 50 lat, ale mam nadzieję że zawsze będzie dumna ze swojej mamy 
Jeszcze odniosę się do drugiej części Twojego wpisu że w ciąży wierzymy ze podołamy, ja w ciąży byłam przerażona jak sobie poradzę, pomimo tego że ciąża była planowana i wyczekiwana to pod koniec paraliżował mnie strach jak to będzie. Natomiast po porodzie wszystko odwróciło się o 180st, płakałam że szczęścia nad nią
wszystko szło gładko, jak bym nigdy nie przestała być mamą małego dziecka.
