Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Ja gdybym teraz była w ciąży zaszczepiłabym się. Są takie sytuacje że nie jesteś w stanie sie ustrzec. Ja w ubiegłym roku od początku ciąży byłam na l4 ze względu na duże ryzyko w pracy. Praktycznie zero kontaktów i ostry reżim. W 8 msc zaraziłam się od mojego taty którego zarazili w szpitalu. Przechorowałam dość ciężko i długo. Po covidzie mała przestała prawie przybierać na wadze. Potem wyszło obniżone napięcie miesniowe, przyczyną prawdopodobnie była ta infekcja.
Hej, Twoje obawy są absolutnie normalne i doskonale Cię rozumiem. Ale pomyśl, wiele kobiet mówi, że takie późne macierzyństwo dodaje sił, energii i działa odmładzającoCześć dziewczyny
Mam 41 lat, dorosłego syna i nastoletnią córkę. W życiu miałam pod górkę ale od 3,5 roku jestem w szczęśliwym związku. Na początku stwierdziliśmy, że dzieci nie chcemy. Od paru miesięcy myślimy o dziecku. Chcielibyśmy i też bardzo się boimy. Życie poukładane, spokojne. We mnie obudził się silny instynkt macierzyński. Moje dzieci nie były planowane ale zawsze były i są dla mnie wszystkim. Teraz inaczej do tego podchodzę. Nigdy tak się nie czułam i naprawdę nie ma dnia żebym nie myślała o wspólnym dziecku. Mój mąż jest za ale też ma wiele obaw. Mam milion myśli na minutę. Nie chcę kiedyś żałować, że się nie zdecydowaliśmy a z drugiej strony boję się czy starczy nam siły i życia.
oczywiście, łatwo się mówi i jest super, jak jest wszystko w porządku. Z drugiej strony ciąża w każdym wieku to wyzwanie i mogą pojawić się problemy. Jestem w podobnej sytuacji - ciut młodsza (38 lat), ale życie poukładane, dzieci prawie odchowane (12 i 10 lat), mogą zostać same w domu, z większością rzeczy sobie same poradzą, ubiorą się i nakarmią Sęk w tym, że zawsze chcieliśmy trójkę... I o ile po drugim stwierdziliśmy, że dosyć, mamy parkę i wystarczy, to ta chęć na trzecie wróciła bardzo... Tak bardzo, że dziś zobaczyłam podejrzany cień na teście ciążowym... Myślę, że warto iść za głosem serca i zaryzykować. W końcu, jak to mówią, kto nie ryzykuje, ten w kozie nie siedzi może i brzmi to nieco lekkomyślnie (sama mam czasami takie myśli, moja przyjaciółka popukała się w czoło, gdy powiedziałam jej o naszych planach, nawet kategorycznie nakazała nam się zabezpieczać
), ale z drugiej strony mamy tylko jedno życie i możemy uczynić je jeszcze bardziej szczęśliwym. Tak jakoś o tym myślę.
Ja w twoim wieku urodzilam. Jestem bardzo szczęśliwaCześć dziewczyny
Mam 41 lat, dorosłego syna i nastoletnią córkę. W życiu miałam pod górkę ale od 3,5 roku jestem w szczęśliwym związku. Na początku stwierdziliśmy, że dzieci nie chcemy. Od paru miesięcy myślimy o dziecku. Chcielibyśmy i też bardzo się boimy. Życie poukładane, spokojne. We mnie obudził się silny instynkt macierzyński. Moje dzieci nie były planowane ale zawsze były i są dla mnie wszystkim. Teraz inaczej do tego podchodzę. Nigdy tak się nie czułam i naprawdę nie ma dnia żebym nie myślała o wspólnym dziecku. Mój mąż jest za ale też ma wiele obaw. Mam milion myśli na minutę. Nie chcę kiedyś żałować, że się nie zdecydowaliśmy a z drugiej strony boję się czy starczy nam siły i życia.
Mam 41 lat i za chwile urodzę moje 4te dziecko. Pierwsze nasze, 5 te wspólneCześć dziewczyny
Mam 41 lat, dorosłego syna i nastoletnią córkę. W życiu miałam pod górkę ale od 3,5 roku jestem w szczęśliwym związku. Na początku stwierdziliśmy, że dzieci nie chcemy. Od paru miesięcy myślimy o dziecku. Chcielibyśmy i też bardzo się boimy. Życie poukładane, spokojne. We mnie obudził się silny instynkt macierzyński. Moje dzieci nie były planowane ale zawsze były i są dla mnie wszystkim. Teraz inaczej do tego podchodzę. Nigdy tak się nie czułam i naprawdę nie ma dnia żebym nie myślała o wspólnym dziecku. Mój mąż jest za ale też ma wiele obaw. Mam milion myśli na minutę. Nie chcę kiedyś żałować, że się nie zdecydowaliśmy a z drugiej strony boję się czy starczy nam siły i życia.
Jeśli macie takie marzenie to nie zwlekaj. Czas szybko ucieka.
Dziękuję za Twój wpis, podnosi na duchu
Trzymam za Nas wszystkie.kciuki, te w ciąży i starające się żeby było już w życiu tylko z górki Chyba trzeba codziennie sobie powtarzać będzie dobrze, jak mantre 
