Chilluj
My teraz mamy 8 tygodni skończone, ale mam wrażenie, że pierwsze 6 to było czyste przetrwanie. Staszek spał tylko na mnie, wieczorem robił afery, na spacery niespecjalnie chciał wychodzić, bo się darł.
Dopiero tak od tygodnia jest fajnie, ogarnia zabawki, wodzi wzrokiem, podnosi głowę, uśmiecha się do nas świadomie, gada po swojemu. I płacze też przeszły, teraz tylko jak jest głodny albo ma kupę w pampersie.
Też nie lubię, jak mi traktują dziecko jak małpkę w zoo. Szczególnie rodzina męża tak robi. Moja teściowa nie wie, jaki rozmiar ubranek czy pieluch kupujemy, nie zapyta, jak rehabilitacja, jak się czuje Staszek, co robi, czym się teraz bawi, tylko chce, żeby jej wysłać zdjęcia, bo ona się pochwali w pracy i na tym koniec.
). Jak nie spał to też był marudny, płaczliwy, było widać, że coś mu dolega. Teraz czasem też ma takie napady, ale masowanie brzuszka, rowerek pomagają. Trzeba znaleźć swoje sposoby na „odgazowanie” malucha. Byliśmy z tym nawet u osteopaty i stwierdził generalnie, że dziecko musi się nauczyć puszczać bąki. Jak załapie kilka razy samo jak to się robi to nastąpi przełom, bo zacznie powoli koordynować te mięśnie niezbędne do robienia kupy i puszczania bąków. Przy dyskomforcie spina po prostu wszystkie mięśnie a im bardziej się spina tym gorzej, bo bardziej się blokuje.
A teraz muszę wyjść z tej bajki jednak troszkę serce pęka jak próbuje miliona sposobów, a on dalej się męczy. Z mężem to już możemy się pozabijać nawzajem, zmęczenie i stres ..
u nas ten sam okres