Zły stan psychiczny w ciąży

[guest-1714079215]

O ja pie.dole... Nie ma o czym gadać.

 

[Anitę]

Każda Kobieta przeżywa ciąże inaczej jedna jest cała w skowronkach druga chociaż się starała nie wiadomo ile i nagle dowiaduje się o ciąży jest smutna wręcz można byłoby powiedzieć że to depresja ciążowa
Dziewczyno głowa do góry dasz rady akurat jesteś z tych kobiet które zareagowały na wiadomość negatywnie i teraz w tobie jest dużo obaw i leków ale wiem jedno jak usłyszysz serduszko swojego dzidziusia i jak się szczęśliwie urodzi będziesz najszczęśliwsza kobietą na świecie
Jeśli nie możesz sobie poradzić w tej sytuacji szukaj specjalisty szkoda twojego zdrowia i twojego maleństwa

 

[asia.joanna]

Nie, nie można.
To dziecko już zostało powołane na świat, to dziecko już istnieje. Teraz nie można się rozmyślić trzeba to pociągnąć, a jeżeli się uzna, że się nie da rady być rodzicem to są na to sposoby, można oddać dziecko do adopcji, do okna życia nawet...
Nie każda kobieta musi mieć dzieci i je kochać, nie uważam tak, ale każda która zdecydowała się na to i jest w ciąży to tak, musi już je urodzić, chyba, że według Ciebie bez tłumaczenia można od tak zabijać .

A jak ma się do Twojej teorii np ciąża z gwałtu?

 

[DominikaIMartyna]

A jak ma się do Twojej teorii np ciąża z gwałtu?

To nie jest teoria .
Nie mam zdania na ten temat, ponieważ jest to bardzo złożony i trudny temat.
Jedno czego jestem pewna, że usuwanie ciąży, bo chyba o to pytasz, bo nagle się komuś coś odwiedziało jest niedopuszczalne.
Gwałty, choroby, zagrożenie życia matki- to już są tak złożone kwestie, że po prostu nie mogę się wypowiedzieć na tem temat, bo sama nie wiem jak bym postąpiła.
Ale nie jestem za usuwaniem dzieci "bo tak".

 

[melodyP]

To nie jest teoria .
Nie mam zdania na ten temat, ponieważ jest to bardzo złożony i trudny temat.
Jedno czego jestem pewna, że usuwanie ciąży, bo chyba o to pytasz, bo nagle się komuś coś odwiedziało jest niedopuszczalne.
Gwałty, choroby, zagrożenie życia matki- to już są tak złożone kwestie, że po prostu nie mogę się wypowiedzieć na tem temat, bo sama nie wiem jak bym postąpiła.
Ale nie jestem za usuwaniem dzieci "bo tak".

Bardzo ważna kwestia - jest niedopuszczalne DLA CIEBIE.
Inna kobieta może mieć odmienne zdanie na temat SWOJEJ ciąży. To nie jest dyskusja ani referendum.

 

[asia.joanna]

To nie jest teoria .
Nie mam zdania na ten temat, ponieważ jest to bardzo złożony i trudny temat.
Jedno czego jestem pewna, że usuwanie ciąży, bo chyba o to pytasz, bo nagle się komuś coś odwiedziało jest niedopuszczalne.
Gwałty, choroby, zagrożenie życia matki- to już są tak złożone kwestie, że po prostu nie mogę się wypowiedzieć na tem temat, bo sama nie wiem jak bym postąpiła.
Ale nie jestem za usuwaniem dzieci "bo tak".

A nie uważasz, że każda kobieta powinna decydować o sobie? Mieć prawo wyboru? Skoro jest pełnoletnia, dorosła i świadoma?

 

[guest-1714079215]

A nie uważasz, że każda kobieta powinna decydować o sobie? Mieć prawo wyboru? Skoro jest pełnoletnia, dorosła i świadoma?

Nie, bo ona by ciąży nie usunęła.

To niech nie usuwa swojej?

 

[Ag_92]

Dziewczyny ratunku! Jestem w 7 tc. Z mężem staraliśmy się o dziecko, ale to co się ze mną teraz dzieje jest nie do wytrzymania. Cały czas płaczę, otwieram oczy i odrazu płaczę momentami aż się zanoszę i nie mogę oddychać, a płacz kończy się wieczorem kiedy już z braku sił po prostu padam. Nie ma chęci do robienia czegokolwiek, mam wrażenie że moje życie się już skończyło. A przecież chciałam tego dziecka to dlaczego teraz mam takie myśli? Dochodzi do tego że idąc do lekarza mam nadzieje że go już tam nie ma nie wiem co robić i nie wiem jak sobie z tym poradzić. Mąż już też ledwo daje radę i widać że mój stan uderza również w niego. Nie mogę nawet na chwilę wrócić myślami do wspomnień sprzed ciąży (mojego życia sprzed ciąży) bo odrazu dostaje ataku paniki, płaczu. Mam wrażenie, że chciałabym do tego wrócić i że dopiero teraz jestem tego świadoma. Nie wiem jak długo wytrzymam jeszcze ten stan bo już jestem na skraju wytrzymałości. Czy któraś z Was może tak miała? Jak sobie poradziłyście?

Może się narażę pisząc to, ale ja nawet teraz, 8 miesięcy po porodzie mam takie chwile, że tęsknię za swoim życiem "sprzed" dziecka, zwłaszcza gdy jestem bardzo zmęczona. Czasami porównuję moje życie do życia bezdzietnych koleżanek (bo innych nie mam ) i poraża mnie jak bardzo jestem zaabsorbowana opieką i wychowaniem. Czy to znaczy, że żałuję, albo nie kocham? Nie ale macierzyństwo to wyzwanie. U Ciebie jest jeszcze trudniej, bo w ciąży, podejrzewam, że zwłaszcza pierwszej, dziecko to jeszcze abstrakcja. Wiem, że są matki, które zakochują się już na widok pozytywnego testu, ale ja prawdziwych pozytywnych uczuć doświadczyłam dopiero gdy synek był po drugiej stronie brzucha. Ale nie mówię, że u Ciebie będzie tak samo i nie twierdzę, że stan, w którym się znajdujesz jest normalny, bo według mnie nie jest. Bardzo mało danych podałaś, ale powiem Ci, że powinnaś szukać pomocy już, natychmiast, bo 7 tc to taki moment, że lada chwila na cierpienie psychiczne nałożą się dolegliwości fizyczne.

 

[DominikaIMartyna]

A nie uważasz, że każda kobieta powinna decydować o sobie? Mieć prawo wyboru? Skoro jest pełnoletnia, dorosła i świadoma?

O sobie owszem, niech decyduje, a czy ja jej bronię?
Ale sęk w tym, że ta kobieta teraz nie decyduje już tylko o sobie.
Decyduje o życiu innej istoty.
A można decydować o życiu innego człowieka? No nie .

 

[DominikaIMartyna]

Nie, bo ona by ciąży nie usunęła.

To niech nie usuwa swojej?

A czy to pytanie było do Ciebie ?
Nie sądzę .