z tym się absolutnie zgadzam. Logicznie rzecz ujmując, dzieci z domów dziecka zaznały już cierpienia i kiepskich warunków życiowych, więc "zwykłe" mieszkanie czy dom, to już dla nich podwyższenie standardu życia. Mam nadzieję, że nie zabrzmiało to okrutnie czy wyższościowo. Myślę, że wystarczyłoby zaświadczenie o własności lokalu i jedna wizyta, żeby potwierdzić "na oko", że ta nieruchomość naprawdę jest.
Co do dzieci żyjących z rodzicami biologicznymi... Cóż, to prawda, że nikt ich nie sprawdza. Mamy tyle rodzin dysfunkcyjnych, ojciec nie chciał dziecka, a teraz w ogóle nie uczestniczy w jego życiu, matka z powodu różnych traum nie umie inaczej, jak osaczyć dziecko troską i miłością (proszę, nie pytajcie co przez to rozumiem, nie mam podstaw by myśleć, że są tu ludzie mało bystrzy), mogą być nałogi, których się nie leczy, mogą być toksyczni teściowie, którzy w końcu rozbiją związek rodziców. Jest mnóstwo rzeczy, które mają potwierdzony negatywny i silny wpływ na życie dziecka, a później dorosłego. Oczywiście, warto byłoby o tym wiedzieć przed poczęciem, ale co wtedy? Ja byłabym zdyskwalifikowana za leczenie psychiatryczne pod kątem depresji i zaburzeń odżywiania, nie mówiąc o nałogu, który leczę dopiero od niedawna. Nie wyobrażam sobie życia bez moich dzieci i oddałabym im wszystko, byle byłyby szczęśliwe. Dążę do tego, że trudno jest ocenić kogoś "na papierze" czy będzie dobrym rodzicem. Ja na papierze nie powinnam nawet mieć chłopaka, a co dopiero męża i dzieci. Myślę, że znalazłoby się kilka innych osób ukrywających się bezpiecznie pod nickami na forum, które są świetnymi rodzicami, ale formalnie nie powinny mieć dzieci, bo mieszkają z teściami, mąż/żona zdradza, nie ma pieniędzy na wszystkie najdroższe akcesoria, itd. U mnie w domu było bogactwo, a pochodzę z typowo dysfunkcyjnej rodziny, która powinna zamknąć się w tym swoim pałacu pod 9dużym miastem i się nie rozmnażać.
