M
Myszaaaa
Gość
Nie. Nikt nie siedzi w niczyich butach. Każdy ma swój krzyż. i tyle.
- Status
reklama
angeliskax
Moderator
- Dołączył(a)
- 17 Styczeń 2021
- Postów
- 16 940
Wiemy ze mialas chore dziecko dlatego ucieszyliśmy się ze dostalas kolejna szanse zeby zostać mamą. Ale ty nie chcesz z tego skorzystać bo na start zakładasz ze historia sie powtorzy. Nie wiesz co tym razem by było. A każde poczęte dziecko ma prawo mieć szanse dostać życie.
A co do tego "ciekawym przypadkiem medycznym" to nie do konca tak było. W Polsce lekarze teraz boją się dokonywać aborcji, bo mamy głupią ustawę. A Ty też byłaś w takiej wysokiej ciazy gdzie tej aborcji juz nie mozna było dokonać tylko trzeba bylo urodzić. I naprawdę Ci tego przeżycia wspolczuje, to jest temat do przepracowania z psychoterapeutą a nie do pisania z nami na forum.
angeliskax
Moderator
- Dołączył(a)
- 17 Styczeń 2021
- Postów
- 16 940
Jak dla mnie to Ty chcesz potwierdzenia ze robisz dobrze, bo sama nie wiesz co chcesz zrobić. No ode mnie tego potwierdzenia nie dostaniesz, przykro mi.
M
Myszaaaa
Gość
Nie szukam u nikogo potwierdzenia. Nikt za mnie mojego życia nie przeżyje.
Nie, Ty po prostu sama nie wiesz czego chcesz. Ty potrzebujesz pomocy z zewnątrz, kogoś, kto pomoże Ci się uporać z Twoimi demonami.
Odświeżasz stary temat, piszesz, że ciąża, dziewczyny gratulują, że tak szybko się udało kolejny raz. Zaraz pytasz o tabletki wczesnoporonne. Pisałaś jak Ci ciężko po stracie dziecka. A po aborcji nie będzie Ci kolejny raz ciężko po stracie dziecka? Myślisz, że nie będziesz o nim myśleć? Że będziesz rozpaczać tylko za pierwszą córeczką? Dziś światowy dzień dzieci z ZD - może los sprawił Ci szczególny prezent, jakim jest zdrowe dzieciątko? Nie możesz z góry zakładać że i tym razem historia się powtórzy. Nikt Cię tutaj nie pali na stosie, nie poucza, nie wyzywa. Daj sobie pomóc.
Według mnie nie masz wsparcia w nikim bliskim i stąd Twoje myśli o zabraniu zycia temu cudownemu, maleńkiemu cudowi, który w Tobie rośnie i chce dać Tobie bezwarunkową, czystą miłość... Uwierz mi nawet jeśli teraz myślisz, że nie dasz rady to jesteś w błędzie, dla takiej miłości człowiek jest w stanie góry przenosić, wiem co pisze, sama zostałam mamą w styczniu. Jakąkolwiek podejmiesz decyzję to sama będziesz z nią żyć i nosić ten krzyż albo swoje dziecko 
M
Myszaaaa
Gość
Dziękuję za wszystkie odpowiedzi i za wsparcie oraz proszę moderatora o zamknięcie tematu.
Nie ma jak zjechac kogoś o zostawić samego. Każdy z nas popełnia różne błędy, nawet te ciężkie. Bicie po głowie nie sprawi, że czas się cofnie, albo, że nagle zmieni się zdanie. Liczy się perspektywa. Fajnie się mówi o innych....
Mysza, nie mam siły, by teraz pisać, jest późno. Więc tylko w kilku zdaniach. Moim zdaniem na usunięcie masz czas. Możesz to zrobić potem. Możesz dać sobie ten czas na przemyślenie, choćby właśnie te 3 tygodnie do serduszka. Jeśli go nie będzie, to sytuacja są się rozwiąże. Jeśli serduszko będzie, ty możesz być już w innym miejscu postrzegania rzeczywistości, bliżej chęci zostania ziemska mama. Przyznam, że w głębi serca na to liczę. Żyje w pryzmacie aborcji i jej wieloletnich konsekwencji, choć to nie ja usunęłam. Wtedy też ta osoba myślała, że to jedyne rozwiązanie. Dziś jest innego zdania.
Jak mówi przysłowie tylko krowa na rowie nie zmienia zdania.
Rozumiem trochę, że się boisz... wielu kwestii. Tego, że znów możesz mieć chore dziecko. Że ten koszmar się powtórzy. Może, ALE... co jak się nie powtórzy? Boisz się, że mąż jest partnerem, na którym trudno się oprzeć. Raz odszedł to i ponownie może. Owszem. Tak może się stać o to nie tylko przy chorym dziecku. To może się stać w każdym momencie związku, jeśli jest nieprawdziwy. Dziecko jest niejako sprawdzianem rzeczywistości, w której się poruszamy o jesteśmy. Jest też jednak nadzieja i siła na zmiany. Do tego obecna rzeczywistość... Niedawno, w świetle "wojennych" rozważań jedna mądra osoba napisała, że nigdy nie ma idealnego czasu na dziecko. Ona nie zawiesza starań. Coś w tym jest. To skrajną sytuacja. Nigdy niewiadomo, co się wydarzy. Może dlatego warto zobaczyć w tej sytuacji również pozytywne aspekty? Myślę, że w tobie jest więcej strachów. Nie znam ich, nie muszę. Przygladaj się im. Spróbuj odpowiedzieć sobie na pytanie czego się boisz i co możesz zrobić, aby przestać sie bać? By zobaczyć, pozwolić dać sobie poczuć radość.
Moja walka o dzieci trwała ok 20 lat. Najpierw 10 walka z myśleniem, czuciem, postrzeganiem. Potem kolejne ok 10 już bezpośrednio na staraniach. Pierwsze 2 maluchy poroniłam. I choć marzyłam o dziecku pamiętam ten dzień, kiedy mimo starań test niespodziewanie pokazał 2 kreski. Radość mieszała się z potężną wręcz panika. Bałam się, że znów wszystko się powtórzy. I ciąża nie była łatwa. Od Początku skórcze, krwawienia, itp. Mój syn nie powinien się urodzić. Tak mówi ginekolog. Powiedział mi to dopiero po porodzie. Nie musiał, miałam tego świadomość. Przeżyłam. Dałam radę. Lekko nie było, ale .... Do zrobienia. Ja dokonałam takiego wyboru. Walczyłam z lekarzami, żeby się udało. I udało się. Jeśli tylko twoja głowa dopuści do siebie myśl, że możesz nie tylko być mamą, ale również możesz być szczęśliwa, to pod powłoka strachu może dostrzeżesz rozwniez inne rozwiązania. Uważam, że warto dać sobie czas. Usunąć "można" w każdej chwili.
A i moja córeczka poczęła się w 2 miesiącu połogu, kiedy karmiłam piersią. Jeden jedyny krótki seksik wystarczył
biologia bywa podstępna, zważywszy, że wcześniej staraliśmy się miesiącami niemal codziennie i nic. W tym wszystkim jest jedno ważne pytanie? Czego ty chcesz? Gdybyś wyłączyła wszystkie okoliczności jaka podkelabys decyzję? Przyjrzyj się temu. Możesz nie mieć więcej szans. Podejmij decyzję w zgodzie z twoim serduchem. Bo czy urodzisz i będzie dla was jakieś dalej, czy usuniesz, tylko ty będziesz czuć w sercu te wszystkie emocje i uczucia.
Może zapytaj Darii co ona na to?
M
Myszaaaa
Gość
dziękuję Destino.Nie ma jak zjechac kogoś o zostawić samego. Każdy z nas popełnia różne błędy, nawet te ciężkie. Bicie po głowie nie sprawi, że czas się cofnie, albo, że nagle zmieni się zdanie. Liczy się perspektywa. Fajnie się mówi o innych....
Mysza, nie mam siły, by teraz pisać, jest późno. Więc tylko w kilku zdaniach. Moim zdaniem na usunięcie masz czas. Możesz to zrobić potem. Możesz dać sobie ten czas na przemyślenie, choćby właśnie te 3 tygodnie do serduszka. Jeśli go nie będzie, to sytuacja są się rozwiąże. Jeśli serduszko będzie, ty możesz być już w innym miejscu postrzegania rzeczywistości, bliżej chęci zostania ziemska mama. Przyznam, że w głębi serca na to liczę. Żyje w pryzmacie aborcji i jej wieloletnich konsekwencji, choć to nie ja usunęłam. Wtedy też ta osoba myślała, że to jedyne rozwiązanie. Dziś jest innego zdania.
Jak mówi przysłowie tylko krowa na rowie nie zmienia zdania.
Rozumiem trochę, że się boisz... wielu kwestii. Tego, że znów możesz mieć chore dziecko. Że ten koszmar się powtórzy. Może, ALE... co jak się nie powtórzy? Boisz się, że mąż jest partnerem, na którym trudno się oprzeć. Raz odszedł to i ponownie może. Owszem. Tak może się stać o to nie tylko przy chorym dziecku. To może się stać w każdym momencie związku, jeśli jest nieprawdziwy. Dziecko jest niejako sprawdzianem rzeczywistości, w której się poruszamy o jesteśmy. Jest też jednak nadzieja i siła na zmiany. Do tego obecna rzeczywistość... Niedawno, w świetle "wojennych" rozważań jedna mądra osoba napisała, że nigdy nie ma idealnego czasu na dziecko. Ona nie zawiesza starań. Coś w tym jest. To skrajną sytuacja. Nigdy niewiadomo, co się wydarzy. Może dlatego warto zobaczyć w tej sytuacji również pozytywne aspekty? Myślę, że w tobie jest więcej strachów. Nie znam ich, nie muszę. Przygladaj się im. Spróbuj odpowiedzieć sobie na pytanie czego się boisz i co możesz zrobić, aby przestać sie bać? By zobaczyć, pozwolić dać sobie poczuć radość.
Moja walka o dzieci trwała ok 20 lat. Najpierw 10 walka z myśleniem, czuciem, postrzeganiem. Potem kolejne ok 10 już bezpośrednio na staraniach. Pierwsze 2 maluchy poroniłam. I choć marzyłam o dziecku pamiętam ten dzień, kiedy mimo starań test niespodziewanie pokazał 2 kreski. Radość mieszała się z potężną wręcz panika. Bałam się, że znów wszystko się powtórzy. I ciąża nie była łatwa. Od Początku skórcze, krwawienia, itp. Mój syn nie powinien się urodzić. Tak mówi ginekolog. Powiedział mi to dopiero po porodzie. Nie musiał, miałam tego świadomość. Przeżyłam. Dałam radę. Lekko nie było, ale .... Do zrobienia. Ja dokonałam takiego wyboru. Walczyłam z lekarzami, żeby się udało. I udało się. Jeśli tylko twoja głowa dopuści do siebie myśl, że możesz nie tylko być mamą, ale również możesz być szczęśliwa, to pod powłoka strachu może dostrzeżesz rozwniez inne rozwiązania. Uważam, że warto dać sobie czas. Usunąć "można" w każdej chwili.
A i moja córeczka poczęła się w 2 miesiącu połogu, kiedy karmiłam piersią. Jeden jedyny krótki seksik wystarczył
W tym wszystkim jest jedno ważne pytanie? Czego ty chcesz? Gdybyś wyłączyła wszystkie okoliczności jaka podkelabys decyzję? Przyjrzyj się temu. Możesz nie mieć więcej szans. Podejmij decyzję w zgodzie z twoim serduchem. Bo czy urodzisz i będzie dla was jakieś dalej, czy usuniesz, tylko ty będziesz czuć w sercu te wszystkie emocje i uczucia.
Może zapytaj Darii co ona na to?
reklama
G
gość _199
Gość
Pamiętaj że nie musisz się z niczego tłumaczyć i niw szukaj po necie tabletek. Aborcja jest trudnym tematem i musisz być zgodna sama że sobą dlatego porozmawiaj z kimś mądrym o tym
- Status