Menu
Co nowego?
reklama
Forum BabyBoom

Dzień dobry...

Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.

Ania Ślusarczyk (aniaslu)

  • Każda z nas wita styczeń z nadzieją i oczekiwaniem. Myślimy o tym, co możemy osiągnąć, co chcemy zmienić, kogo kochamy i za kogo jesteśmy wdzięczne. Ale niektóre z nas mają tylko jedno pragnienie – przetrwać, by nadal być przy swoich bliskich, by nadal być mamą, partnerką, przyjaciółką. Taką osobą jest Iwona. Iwona codziennie walczy o swoje życie. Każda chwila ma dla niej ogromne znaczenie, bo wie, że jej dzieci patrzą na nią z nadzieją, że mama zostanie z nimi. Każda złotówka, każde udostępnienie, każdy gest wsparcia przybliża ją do zwycięstwa. Wejdź na stronę zbiórki, przekaż darowiznę, podziel się informacją. Niech ten Nowy Rok przyniesie szansę na życie. Razem możemy więcej. Razem możemy pomóc. Zrób, co możesz.
reklama

Szpitale, lekarze, położne WARSZAWA

Koleżanka rodziła na Karowej w lipcu, ja urodziłam tego samego dnia, ale mnie z Karowej odesłali. Mówiła, że ogromne przepełnienie, sale poporodowe zrobione z porodowych, gdzie na jednej sali 5 kobiet leżało.
Poród rodzinny bezpłatny, zzo płatne. Mówiła, że zero opieki nad nią, brak możliwości dowolnej pozycji w drugim okresie. Ale b. dobra opieka nad dziecmi.
 
reklama
Minęły dwa miesiące a ja nadal jeszcze nie uporałam się z tą całą, mogę śmiało powiedzieć, traumą po porodzie, jakiej miałam nieszczęście doświadczyć w Szpitalu im. Św. rodziny na ul. Madalińskiego.
Może zacznę od tego, że do porodu byłam przygotowana doskonale pod względem teoretycznym i bardzo dobrze pod względem pychicznym. Wiedziałam, że będzie boleć, że będą nieprzyjemne chwile itd. Ale nie przerażało mnie to wszystko zbyt mocno pomimo tego, że miał być to mój pierwszy poród. Byłam tez przygotowana i właściwie nastawiona na poród naturalny, bez znieczulenia. Chciałam, zeby wszystko odbyło się zgodnie z naturą, zebym mogła doświadczyć tego bólu co większość kobiet, chciałam mieć tą szczególną więź z dzieckiem. Jestem osobą dość odporną na ból więc jeśli inne kobiety moga rodzić bez znieczulenia to ja tym barziej dam sobie radę i nie będę panikować.
Pod koniec 39 tygodnia, wieczorem w domu zaczęły odchodzić mi wody płodowe. I pewnie nie zdenerwowałabym sie tym tak bardzo gdyby nie to, że chlusnęło ze mnie bardzo mocno i tak w odstępach co 2-3 minuty lało się ze mnie strasznie. W drodze do szpitala zużyłam 5 dużych podkładów ginekologicznych, gdy szłam z samochodu na izbę przyjęć to doslownie leciało ze mnie ciurkiem. Potem 2 razy w toalecie itd. Straciłam bardzo dużo płynów, w porównaniu do norm. W szpitalu przyjęto mnie ślamazarnie i jakby od niechcenia ale nie zraziłam się tym bo po pierwsze byłam nastawiona na chłodne, rutynowe przyjęcie a po drugie nie oczekiwałam zwyczajnie zbyt wiele w tej kwestii. Sprawdzono mi rozwarcie, którego praktycznie nie było i skierowano mnie na blok porodowy. Położna powiedziała, że dostałę oksytocynę i urodze rano, jak stwierdziła, między 7 a 8.00 (była 22.00). Nie spałam prawie wcale tej nocy. Raz, że byłam dość podekscytowana całą tą sytuacją a dwa, że miałam już trochę bolesne skurcze, które z godziny na godzinę dawały się powoli we znaki. W godzinach porannych przyszła kolejna położna żeby sprawdzić rozwarcie. Było nieznaczne, 1 czy 2cm. Więc dostałam kolejną dawkę oksytocyny od kolejnej nowej Pani (chyba pielęgniarki). Potem przychodziły po kolei statystki, asystentki, pielęgniarki, położne, i wogóle całe wycieczki ludzi w kitlach i bez. Nikt sie nie przedstawiał, nikt mnie o niczym nie informował. Czasem ci ludzie, którzy wchodzili do mojego pokoju wydawali się niemi.
Po kilku godzinach skurcze miałam już naprawdę mocne.Zaczęłam cierpieć. Minęło około 15 godzin. Co jakiś czas przychodziła jakaś kobieta (prawie za każdym razem inna) i zmieniala mi strzykawkę z oksytocyną. KTG szalało. Po 20 godzinach nadal nie miałam rozwarcia, pomimo końskiej dawki oksytycyny (4-6 strzykaw) i skakania na piłce. Skurcze były tak silne, że kiedy przyjechała moja koleżanka, która urodziła trójkę dzieci była przerazona tym co się ze mną dzieje..A to dopiero początek! Położne nie zwracały uwagi na moje prośby o przyjście lekarza. Po kolejnych godzinach nadal odwiedzały mnie co i rusz inne osoby ale żadna nie chcała mi pomóc czy czegokolwiek wyjaśnić. Do jednej połoznej, która dłużej u mnie "zabawiła" zwróciłam się z pytaniem o znieczulenie, powiedziałam jej też, że w mojej rodzinie kobiety miały problem z rozwarciem i bardzo możliwe, ze u mnie jest to genetycznie uwarunkowane podobnie tym bardziej,że po prawie 20 godzinach rozwarcie jest na 4 cm a ja tracę przytomność po każdym skurczu i jestem wyczerpana tak bardzo, że nie miałabym prawdopodobnie siły na jedno parcie.. Ale położna powiedziała, ze nie ona o tym decyduje i na tym sie skończyło. Po dwóch godzinach moich próśb o jakąkolwiek pomoc skierowaną do wszystkich "wchodzących" wkońcu cierpliwość mojego partnera się skończyła i poszedł sam szukać lekarza. Stanowczo zażądał aby wkońcu jakiś lekarz sie pofatygował do cierpiącej już tyle czasu dziewczyny. Lekarz przyszedł łaskawie po jakimś znowu dłuugim czasie. Wyłam z bólu i prosiłam o znieczulenie. Swoją drogą nie rozumiem dlaczego tak z tym zwlekali bo przecież było płatne, 700zł a w tej sytuacji zaprzedałabym dusze diabłu żeby je dostać. Po jakiś 2 kolejnych długich godzinach przyszedł anestezjolog. Obracał mną jak świniakiem, powbijał mi to co trzeba, był bardzo nieprzyjemny i chyba zły bo może mu przerwałam jakieś przyjemniejsze czynności (moje subiektywne uwagi). Po 20 minutach znieczulenie zaczęło działać. To były najprzyjemniejsze chwile w moim życiu.. Byłam uratowana. Skurcze rosły ale znieczulenie je niwelowało. Chciałam stanąć przy drabince i poćwiczyć jeszcze aby popracować nad rozwarciem ale niestety nie miałam czucia w nogach i nie mogłam wstać z łóżka. Po jakimś czasie znieczulenie przestawało działać..Cały czas podawana oksytocyna wywołała u mnie takie skurcze, ze kończyła się skala KTG a mną rzucało po całym łóżku. W czasie między skurczami (co 2 min) traciłam chyba przytomność bo zapadałam w głęboki sen. Po 2 minutach tej przerwy wybudzał mnie taki ból, ze nie jestem w stanie tego opisać...Wyłam, krzyczałam równie głośno jak w innych salach dziewczyny, które mają właśnie rodzą przy skurczach partych. Tyle, że mnie tak bolało przez kolejne godziny. Ból mój był tak silny, że ja- podkreślam będąc osobą dosyć odporną na ból- błagałam swojego partnera żeby pomógł mi pozbawić się życia bo dłużej tego nie wytrzymam. Naprawdę. Gdyby nie brak czucia w nogach to wyskoczyłabym przez okno. Wtedy zrobiłabym wszystko żeby skrócić sobie te niewyobrażalne cierpienia. Kiedy tylko udało mi się zebrać siły krzyczałam na cały szpital: "Ratunku! Pomóżcie mi!". Ale nikt się mną zupełnie nie zainetersował. Przestano wogóle mnie "odwiedzać". Kolejne strzykawy z oksytocyną to normalnie jak wyrok na mnie. To było naprawdę straszne. Do tego przez ten cały czas leciały ze mnie skrzepy krwi na przemian z wodą. (Po wyjściu ze szpitala byłam 15kg lżejsza). Leżałam więc w tej krwi i mazi.. Wtedy przechodziły mi przez głowę myśli, że ktoś chce mnie wykończć, skazując mnie na takie cierpienia. Po 30- tej godzinie mój brzuch zmniejszył się o 2/3 objętości, był twardy jak kamień a skurcze trwały po 4 minuty!!! Nie pamiętam już tych chwil tak dokładnie bo dawno już moja przytomność była wątpliwa.. Pamiętam tylko swój długi krzyk przy każdym skurczu, uścisk rąk mojego patnera, który mi cały czas towarzyszył a potem jak padałam bezwładnie na łóżko na te maksymalnie 2 minuty bez skurczu. Miałam tak mały brzuszek, że myslałam, że moje dziecko już dawno nie żyje..:( Straciłam nadzieję na jakąkolwiek pomoc ze tsrony szpitala i byłam pewna, że niedługo umrę. Chciałabym żeby ktoś chociaż w 1/3 zrozumiał mój dramat na tej sali.
Po ponad 30 godzinach , po kolejnej zmianie lekarzy przyszła do mojego pokoju "nowa" położna i powiedziała, że z racji tego, ze nie mam rozwarcia będzie cięcie cesarskie. Mój Boże, czy potrzeba było tyle godzin mojego cierpienia żeby stweirdzić to co było juz oczywiste połowę tego czasu temu??!! Dlaczego tak mnie olano, mówiąc zwyczajnie, w tym szpitalu? Nie mogę tego zrozumieć. W XX wieku, w cywilizowanym zdawało by sie kraju? Nie pojmuję też dlaczego nikt mnie nie chciał wesprzeć, dlaczego nie informowano mnie o niczym i nikt nie pomógł.
Po tej informacji myślałam, że szybko mnie zabiorą na salę operacjną tym bardziej, że przyprowadzono już wózek i jedną nogą już na niego wsiadałam. Niestety chyba ktoś znowu o mnie zapomniał i pozwolił mi jeszcze sobie przez godzinkę pocierpieć i powyć..
Zabrano mnie na salę operacyjną. Właściwie "rzucono" mnie na stół. Wstrzyknięto mi coś jeszcze, polano wodą i zaczęto operować. Czułam się tam jak jakiś duch. Pomimo bólu i męczarni jakie przeżyłam przez te prawie 3 dni w sali porodowej nikt się do mnie nie odzywał tam na sali. Jedyne co usłyszałam przed operacją to: "Czy to czujesz?" /przy polewaniu wodą/ i "Czego się tak trzęsiesz?"- pytanie z pretensją skierowane jak do rozkapryszonej małolaty! Było mi jednak już wszystko jedno. I wtedy nie marzyłam już o dziecku, o powrocie o domu czy innych pozytywach. Wtedy autentycznie chciałam żeby coś im źle poszło i żebym sie już nie obudziła... Wszystkie dobre myśli odeszły gdzieś daleko.. Nie chciałam żyć. Poprostu. Panów lekarzy, którzy mnie operowali nie było stać choćby na odrobinę współczucia..trochę delikatności. Poprostu wsadzili mi łapy do brzucha i szarpali mną a moje ciało skakało po tym stole. Czułam się jakby była w jakimś filmie grozy! I wszyscy zachowywali się tak jakby mnie tam wogóle nie było. Opowiadali sobie kawały, mówili co robią w weekend itp. Żeby jakaś Pani lekarka, których tam było kilka, wzięła mnie za rękę i dodała mi otuchy..? Czy to tak wiele? Ja naprawde wiele przeżyłam i ten zabieg to był gwoździem do trumny mojego samopoczucia (jeśli to mozna jeszcze tak nazwać). Po tym jak wyjęli mi z brzucha mojego synka nie miałam ani siły ani ochoty na niego patrzeć. Byłam absolutnie wykończona i fizycznie i psychicznie.
Teraz wiem, że ten uraz zostanie mi na całe zycie. Nie wyobrażam sobie ponownie zajść w ciąże pamiętając o tym co mi się stało w tym szpitalu. Jak wspomniałam na wstępie- jeszcze do siebie nie doszłam psychicznie. Nie wiem czy kiedykolwiek uda mi sie o tym zapomnieć. I pomimo tego, że silna ze mnie osóbka, to na wspomnienie chwil w tym szpitalu za każdym razem łzy mi lecą z oczu.
Mam wokół siebie same matki, które rodziły w różnych czasach i w różnych szpitalach i żadna nie przeżyła czegoś takiego jak ja.
..
 
Osobiście uważam, ze powinnam iść z tą sprawą do Sądu i oskarżyć szpital o nieludzkie traktowanie i spowodowanie trwałego uszczerbku na psychice- bo taki naprawdę jest. Przez takie podejście lekarzy i przez to co mi zrobili nie udało mi się przez długi czas nawiązać prawidłowej relacji z dzieckiem i cieszyć się macierzyństwem jak należy. Mam taki żal do tego szpitala jak stąd do księżyca i chciałabym bardzo żeby tacy ludzie za to odpowiedzieli. Ale nie mam ani czasu, ani pieniędzy ani chęci żeby z nimi wojować. Pozatym chciałabym kiedyś o ile to wogóle możliwe- jak najszybciej o tym zapomnieć.
Moge tylko przestrzec innych przed porodem w tym szpitalu bo o ile porod przebiega szybko i bezproblemowo to można innych niedociągnięć nie zauważyć, to o tyle, jeśli się pojawią jakiekolwiek komplikacje, może kogoś spotkać podobny dramat co mnie.
Jedno za co dziękuje Bogu to to, że mój synek poradził sobie ściśnięty do granic możliwości w tym moim brzuchu po spowodowaniu takich skurczy i wytrzymał tyle czasu bez wód płodowych
 
Kasiu, jestem w stanie sobie wyobrazić co przeżyłaś bo też rodziłam bardzo długo (20 godzin) w strasznych bólach w dobrej sławy szpitalu klinicznym w Warszawie - MSWiA, gdzie pierwsze 15 godzin przetrwałam na patologii wsród odwiedzających bo pielęgniarki nie wieżyły, że mam mocne skurcze a nikomu nie chciało się tego sprawdzić bo była niedziela... Może moje przezycia nie były takie traumatyczne jak Twoje ale też nie jestem w stanie do tej pory o tym zapomnieć. Minęło 1,5 roku a ja jestem drugi raz w ciąży... Pierwsza myśl - ogromny strach i przerażenie, pierwsze 2 tygodnie przepłakałam. Teraz juz oswoiłam się z tą myślą, ale jednego jestem pewna - opłacę położną i wezmę znieczulenie. Choćbym miała przez te 9 miesięcy oszczędzać na wszystkim. Drugi raz nie pozwolę na taką sytuację bo jestem już mądrzejsza o jedno wielkie doświadczenie - poród.
 
Drogie Kobietki - mam pytanie do Was i będę ogromnie wdzięczna za pomoc. Mój lekarz prowadzący pracuje na Inflanckiej i chciałabym tam rodzić. Nie mogę jednak nigdzie znaleźć informacji o godnej polecenia położnej z tego szpitala. Chciałabym ją dodatkowo opłacić. Najlepsza byłaby taka, która szybko, sprawnie i bez nacinania pomogła mi urodzić ;) Może polecicie kogos?
Pozdrawiam wszystkie obecne i przyszłe Mamy :-)
 
Mamusie ja również zwracam się z prośba.Moze któraś z Was ma połozną godną polecenia z Solca?
dzięki i pozdrawiam wszystkie mamusie:)
 
Ja rodziłam w szpitalu im. Orłowskiego już dwa razy i jestem bardzo zadowolona. Z tym, że za poród rodzinny trzeba niestety płacić i za znieczulenie chyba też (choć z tego nie korzystałam). Moją koleżankę też tam skierowali( choć miała rodzić na madalińskiego), bo tam jest dobry oddział do ratowania wcześniaków, a u niej przewidywali wcześniejszy poród. I tam urodziła w 33 tyg ciąży i też była zadowolona.
 
reklama
ja rodziłam na Solcu. Ogólnie polecam. Poród miałam wywoływany bo odeszły mi wody a nie było skurczy. Podłączyli mnie o 8 rano, o 12 zaczęły się skurcze b. słabe, o 15 trochę bardziej bolało, o 18 dali mi zzo, ale źle wkute nie zadziałało wogóle. Anestezjolog chciała jeszcze raz kłuć ale już rodziłam. Poród miałam naprawdę lekki ale to wogóle nie zależało od szpitala, od lekarzy czy położnych. Miałam szczęście bo akurat był na dyżurze dr. Pazio z Damiana. więc zszył mnie bardzo dobrze, był przy skurczach partych i wspierał. Bardzo miły cżłowiek.
Niestety po porodzie nie zaciekawie. Połoźne zaburzyły dziecku odruch ssania podając butlę i po 1,5 miesiącach ciągłej walki, po 15 wizytach w poradni laktacyjnej dziecko ciagle nie chciało ssac poersi. Dla mnie ogromna trauma bo baaaardzo mi na tym zalęzalo.

Kasia a nie mogłas wziąć wcześniej tego znieczulenia?
Niestety poród wywoływany oxy to jedna z gorszych rzeczy, ja takich bolesnych skurczy to może miałam 1h.
 
Do góry