Witam. Jestem w piątym miesiącu ciąży, od drugiego sama. Z ojcem dziecka byliśmy zaręczeni, 20 września mieliśmy wziąć ślub, prawie wszystko było już załatwione, jednak jak się okazało okłamywał mnie długi czas. Mnie i wszystkich wokół, nabrali się moi rodzice, nasi znajomi... On miał wszystko tak rozplanowane, że udawało mu się to przez parę ładnych miesięcy, jednak z czasem zaczął się plątać, sam nie wiedział już co komu powiedział i dopiero wtedy otworzyły mi się oczy. 'Miłość' jest ślepa, wiele rzeczy mi nie pasowało, ale zawsze umiałam to sobie jakoś wytłumaczyć, poza tym ślub, dzidzia w drodze, myślałam, że wszystko się ułoży i będziemy normalną rodziną... Zostawiłam go i cieszę się, że to wszystko zdarzyło się przed ślubem, bo prędzej, czy później i tak wyszłoby na jaw. Ciężko mi samej, mam wspaniałych rodziców, siostry i przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć, jednak mimo wszystko jak zastanawiam się, co będzie dalej łzy stają mi w oczach. Myślę, co powiem kiedyś mojemu dziecku, jak zapyta o tatę. Nie wiem, czy dam radę na studiach, nie chciałabym mieć roku w plecy, jestem '89 rocznik. Wiem, że muszę dać sobie z tym wszystkim radę i jakoś to uporządkować i wiem też, że mi się uda, ale jest wiele chwil słabości i może to nie miejsce na żale, ale jakoś troszkę lżej...
ciaża dosć trudna pod wieloma względami, ale o tym moze później;