Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
W szatni płacz, i to straszny. Pani musi go nieść do sali. A w domu zachwala, że fajnie było, że chce chodzić. Nie zjadł nic, nawet spróbować nie chce. A dzisiaj powiedział, że mam go po obiedzie odebrać... I nie wiem czy to nie za długo, bo od 7:30 do 13:30 by już został...
I to mnie właśnie tak przeraża. Takie przeświadczenie, że powinnam ja przed tym strachem ochronić, a jestem sprawca zamieszania. Nie ja pierwsza i nie ostatnia...Coż, zobaczymy jak to będzie.
Ja w piątek uciekłam z szatni i sama płakałam. Bardzo przykro patrzeć na płaczące dziecko, jeszcze jak rączki do mnie wyciągało, a ja go zostawiłam. Okropnie się czułam. I pyta, czemu ma chodzić, co ja w tym czasie w domu robię. Ale to tylko rano, przed pójściem. Jak tylko mąż będzie mógł to będzie go prowadzał. Odbierać już mogę, bo zadowolony, ale aż się słania ze zmęczenia. A spać tam nie i koniec.
Mam nadzieję, że niedługo nie będzie tak płakał. I że zacznie coś tam jeść. Chociaż próbować.
Nie mogę iść do pracy, bo mam prawie roczną córkę. Ją chcę za rok oddać do tej samej placówki. Teraz taka malutka, nie chodzi, nie mówi... Chociaż pewnie by się lepiej zaadaptowała niż synek, bo do obcych ręce wyciąga, daje się brać i w ogóle odważna. Mówię mu, że siostrę chodzić uczę, żeby z nim mogła za rok pójść
i że sprzątam, gotuję i tak dalej.
