Będę generalizować, ale większość mężczyzn dopiero jak dostanie w ręce małego bobasa rozumie co się wydarzyło i ze został ojcem. Ciąże rozumie jako… no właśnie ciąże. A starania jako przyjemny seks bez zabezpieczenia i tyle. Mamy zupełnie inna optykę w tej materii, wiec często pokazywanie każdej naszej myśli przed nimi to efekt odwrotny, bo zamiast wsparcia, którego oczekujemy, dostajemy: czy ty nie przesadzasz?/ czy ty za bardzo nie chcesz? / czy teraz w tym domu będzie sie rozmawiało tylko o ciazy, której jeszcze nie ma? Itd. Można sobie dopisać w podobnym tonie 100 innych wypowiedzi.
Podchodzą do tego zupełnie mniej emocjonalnie przynajmniej przez pierwsze kilka miesięcy, później może nadejść wstrząs, gdy pójdzie np. Na wizytę do kliniki niepłodności i posłucha lekarza, opcji, leków, stymulacji, inseminacji, in vitro. Dopiero się oczy zaczynaja trochę inaczej otwierać
Natury się nie zmieni, trzeba się dogadać, a przezywać zawsze można do nas, w domu 20%
miałam wieczorem też rozmowę z moim partnerem, stwierdził że za mocno to wszystko przeżywam że on ma wrażenie że moje życie kręci się teraz wokół starań (za to on wydaje mi się że wcale tego nie przeżywa), więc był mały zgrzyt, ostatecznie niby się pogodziliśmy ale mam wrażenie w tym temacie on mnie nie rozumie (tym bardziej jak to stwierdził że ja już mam dziecko więc to niby on powinien mieć większe parcie niż ja
). Dzisiaj w pracy od 6:30 ale staram się na bieżąco Was podczytywać ( z domu łatwiej
) miłego dnia dziewczyny
natomiast wydaje mi się, że ten film może zrozumieć tylko ktoś, kto mierzy się z takimi problemami jak my. Tam właśnie przedstawiona jest historia małżeństwa zmagającego się z niepłodnością i pokazuje co się dzieje w takim związku. To jest bez wątpienia trudna sprawa dla obu stron
Nie przezywają tak jak my, nie są tak emocjonalni. Ale skoro chce mieć dziecko to na pewno to na swój sposób przeżywa, gdzieś tam tłumi to w sobie. Jeśli go nie rozumiesz to usiądź, zapytaj na pewno wszystko wyjaśni.
mąż o cieniu, nie ma nawet pojęcia 
