Niania i powrót do pracy

[Lady Loka]

Ja tak w ogóle jestem zaskoczona, bo on jest raczej takim dzieckiem, które idzie do każdego. Chodził na rehabilitację i nigdy nie musiałam na salę wchodzić razem z nim, dzieci dookola histeryzowały, a on nic. W szpitalu zostawiałam go normalnie z pielęgniarkami i szłam się umyć i nic, dopóki ktoś na niego zwracał uwagę to był aniolek. Bylam przekonana, że on będzie szczęsliwy, ze cala uwaga niani jest na nim.

 

[Destino]

Ja tak w ogóle jestem zaskoczona, bo on jest raczej takim dzieckiem, które idzie do każdego. Chodził na rehabilitację i nigdy nie musiałam na salę wchodzić razem z nim, dzieci dookola histeryzowały, a on nic. W szpitalu zostawiałam go normalnie z pielęgniarkami i szłam się umyć i nic, dopóki ktoś na niego zwracał uwagę to był aniolek. Bylam przekonana, że on będzie szczęsliwy, ze cala uwaga niani jest na nim.

To dziecko. Uczy sie, że kiedy jesteś obok może iść do kogoś innego i dobrze sie bawić. Musi czuć sie bezpiecznie, przestać sie bać. Jak widzisz dziś zadziałało. Zobaczymy, co będzie dalej. To będzie modulowalo. Będzie ok, tylko po to, by za jakiś czas znów była histeria. Co innego codziennie mieć taki charmonogram ( mówię o niani), a co innego jak na terapii od czasu do czasu na godzinę, czy dwie.

Powiem po sobie, nasze dzieci trochę inne. Mają trudne doświadczenia za sobą. Ten brak mamy, on sie przewija w ich rozwoju. Widzę to po swoich dzieciach. Ja też nie stosowałam sie do zostawiania płaczącego dziecka w przedszkolu. Wychodziłam z założenia, że moje dziecko ma być beze mnie w miarę spokojnie, a nie z histeria

 

[Destino]

Wybacz za błędy ortograficzne

 

[jasani]

To dziecko. Uczy sie, że kiedy jesteś obok może iść do kogoś innego i dobrze sie bawić. Musi czuć sie bezpiecznie, przestać sie bać. Jak widzisz dziś zadziałało. Zobaczymy, co będzie dalej. To będzie modulowalo. Będzie ok, tylko po to, by za jakiś czas znów była histeria. Co innego codziennie mieć taki charmonogram ( mówię o niani), a co innego jak na terapii od czasu do czasu na godzinę, czy dwie.

Powiem po sobie, nasze dzieci trochę inne. Mają trudne doświadczenia za sobą. Ten brak mamy, on sie przewija w ich rozwoju. Widzę to po swoich dzieciach. Ja też nie stosowałam sie do zostawiania płaczącego dziecka w przedszkolu. Wychodziłam z założenia, że moje dziecko ma być beze mnie w miarę spokojnie, a nie z histeria

Ja gdybym miała czekać aż moja córka się uspokoi to nigdy bym nie wyszła.

 

[Bibi89]

Ja gdybym miała czekać aż moja córka się uspokoi to nigdy bym nie wyszła.

Może ten proces trwałby dłużej po prostu.

Ten brak mamy, on sie przewija w ich rozwoju

Nie znam chyba Twojej historii… przybliżysz pokrótce co masz na myśli?

 

[Destino]

Może ten proces trwałby dłużej po prostu.

Nie znam chyba Twojej historii… przybliżysz pokrótce co masz na myśli?

Nie chce sie rozpisywać. Mam w domu 2 dzieci inkubatorowych. Synek po zamartwicy i córka przedwcześnie urodzona

 

[Destino]

Ja gdybym miała czekać aż moja córka się uspokoi to nigdy bym nie wyszła.

Rozumiem, że twoja historia jest odmienna od mojej. Też sie bałam, że to będzie trwało. Na szczęście zamykałam sie w godzinie. Mnie życie zmusiło do rezygnacji z pracy. Wykorzystałam ten czas najlepiej jak potrafiłam. Tak mi sie wydaje

 

[jasani]

Rozumiem, że twoja historia jest odmienna od mojej. Też sie bałam, że to będzie trwało. Na szczęście zamykałam sie w godzinie. Mnie życie zmusiło do rezygnacji z pracy. Wykorzystałam ten czas najlepiej jak potrafiłam. Tak mi sie wydaje

Ja nie mogłam czekać tyle. Córkę odwoziłam do przedszkola i jechałam do pracy. Poza tym to pedagodzy w przedszkolu kazali mi wychodzić. Po prostu buziak i papa. Zbyt długie pożegnania były jeszcze gorsze.

 

[Lady Loka]

Nie znam chyba Twojej historii… przybliżysz pokrótce co masz na myśli?

to jest trochę tak, ze te dzieci urodzone przedwcześnie i oddzielone od matek zaraz po porodzie, mają deficyty bliskości. Niestety nie mamy w PL rozwiązan takich, żeby mama mogła zostać z dzieckiem w szpitalu, więc mama wypis, dziecko zostaje. Nie wiem jak jest teraz, ja początkowo mogłam przyjeżdżać raz dziennie na godzinę, potem na dłużej. Ale kangurowanie dopiero po 2 tygodniach.

To w dzieciach zostaje i przejawia się w najmniej spodziewanych momentach. Przykładowo u nas pomimo, że syn ma już prawie 1,5 roku, nie da rady spacerówka przodem do świata, bo on musi mnie widzieć, jak z nim jadę. Próbowałam, była masakra zamiast spaceru. Albo w trakcie jedzenia on wychodzi z krzesełka, wchodzi na mnie, chwilę się potuli i wraca. Pomimo tego, że siedzę tuż obok i ma mnie na wyciągnięcie ręki.

Takie zachowania, które są takie "niby nic", ale mozna uzbierać pokaźną listę jak już się zacznie myśleć i porównywać z dziećmi urodzonymi o czasie.

i tego nie idzie oduczyć czy wytresować dziecko, żeby tak nie robiło, bo to jego potrzeba się tak objawia. Długo mi zajęło zrozumienie tego i zaakceptowanie.

Edit. A z drugiej strony co ja się dziwię, skoro ja tez mam momenty, że po prostu fizycznie potrzebuje go mieć obok siebie

 

[Bibi89]

Nie chce sie rozpisywać. Mam w domu 2 dzieci inkubatorowych. Synek po zamartwicy i córka przedwcześnie urodzona

Bardzo mi przykro