Moim ulubionym tekstem, niezależnym od pory dnia, czy nocy i nastroju mojego dziecka jest komentarz na jego wrzaski:
- Chyba jest głodny
Nie ważne, że dopiero skończyłam go karmić i nie jadł całe 5 minut XD
Tak to nikt nigdy mi nie próbował doradzać bo wszyscy wiedzą, że zaraz spotyka się z bardzo niemiłą reakcją z mojej strony.
Z obecnie 2,5 letnią córką wpieniły mnie 2 razy obce baby, a trzecia była wręcz groteskowa.
Jak miała ok rok i 4 miesiące próbowałam córkę zachęcić do chodzenia. Było to dokładnie rok temu, upał, maj. Chodziłam z córką wzdłuż fontanny, Woda ją tak absorbowała, że zapominała o lęku związanym z chodzeniem. Pryskała jej po nogach, córka zadowolona. Piszczy, biega. Umiała już chodzić 3 msc wcześniej, ale się wywaliła, rozwaliła sobie nos i nie chciała chodzić wcale.
Podchodzi do nas baba z dziewczynką taką ok 6 lat i nie wiem, czy to do mnie czy koło mnie
- Obawiam się, że to dziecko kąpało się w tej fontannie.
No to pani usłyszała nt swojej córki
-Obawiam się, że to dziecko ma zniszczone dzieciństwo.
Innym razem rok temu czerwiec. Ja już byłam jakoś w 6 msc ciąży z synem i poszłam z tą moją córką na plac zabaw. Niestety, jakiś geniusz wymyślił tam rabaty kwiatowe z drobnymi kamieniami. Do dziś bardzo dużo rodziców się wkurza. Raz, że małe dzieci próbują jeść te kamienie, to duże się na nich mogą pośliznąć i przewrócić. Moja córka oczywiście pierwsze co wlazła mi w te kamulce i sobie nimi rzuca. W tych kamulcach jakieś wrzosiki czy inne badziewie. Gorąco, brzuchol już wielki przeszkadza, córka się rzuca po ziemi z tych kamieni mi wyjść nie chce, a jakaś stara baba:
- no chyba szkoda tych kwiatkow
A ja na to
- A mi szkoda dzieci które przychodzą na plac zabaw, a ktos tu sobie urządza ogród botaniczny
Zwykle po mojej przemiłej odpowiedzi dialogi sie urywaja.
Matka stoi obok, patrzy i nie reaguje. Czujecie? Szit. Wyszłam z tej kolejki, zdjęłam małego z krzesła, zasłoniłam swoje dziecko ciałem i powiedziałam najgroźniej jak umiałam: nie, zostaw go. Musiałam pójść w jego stronę z groźbą konfrontacji, bo próbował mnie ominąć i walnąć małego. Matka dalej nic. Sytuacja powtarzała się. Mnóstwo krzesełek wolnych, ale nie, musi dręczyć mojego. W końcu krzyknęłam: zostaw go, bo mi nerwy puściły. Kurde, ja wiem, że to tylko dziecko, ale on nie może krzywdzić innych dzieci. Coś okropnego.
ale mnie to jakoś nie rusza, sama też nie potrafię często rozróżnić płci bobasów. Po ubrankach poznaję.