Witam dziś na innym już blogu
Przeczytałam, kilka twoich postów. Kiedyś myślałam tak samo jak ty. Z jednej strony byłam zła na Boga, że powołał do siebie mojego synka zostawijąc mnie tu samą, cierpiącą i bezradną. Takie myśli i inne kołatały się po mojej głowie do nie dawna. Po pewnym jednak czasie postawiłam sobie sama ultimatum: "nie poddasz się, nie pozwolę na to, ze względu na miłość i tęsknotę do swego synka, jego krótkie zycie nie moze pójść na marne. Czy to nie jest obowiązek matki? Tak to jest jej obowiązek. Przecież już nic nie mogę zrobić, choćbym może łez wypłakała. Wiec weź ssię w garść i do przodu". Oj nie było to łatwe, zajeło ok 2 lat. ale dziś mogę powiedziec udało się. Dziś już nie cierpie. Kocham, tęsknie, czasem płaczę i się smucę gdy przychodzi dzień matki, dzień dziecka, dzień urodzin i śmierci, święta i to puste miejsce przy stole. Ale nie żyję już przeszłością. Dziś zyję teraźniejszością: kończe studia licencjackie na kierunku pielęgniarstwo, zdążyłam się rozwieść, obecnie żyję z mężczyzną z "bajki". Nie długo planujemy zamieszkać razem. Myślę, że za ok 2 lata podejmię starania o 2 dzieciątko. Będę musiała się odpowiednio przygotować do tej ciąży i oczywiście uporać się jeszcze ze strachem przez stratą dziecka, niedonoszenie ciąży. Ale mam na kolejne 2 lata. Wierzę, że Tobie również się uda uporać się z bólem po stracie dziecka. Oczywiście do tego trzeba czasu. Przytulam cieplutko.
Przeczytałam, kilka twoich postów. Kiedyś myślałam tak samo jak ty. Z jednej strony byłam zła na Boga, że powołał do siebie mojego synka zostawijąc mnie tu samą, cierpiącą i bezradną. Takie myśli i inne kołatały się po mojej głowie do nie dawna. Po pewnym jednak czasie postawiłam sobie sama ultimatum: "nie poddasz się, nie pozwolę na to, ze względu na miłość i tęsknotę do swego synka, jego krótkie zycie nie moze pójść na marne. Czy to nie jest obowiązek matki? Tak to jest jej obowiązek. Przecież już nic nie mogę zrobić, choćbym może łez wypłakała. Wiec weź ssię w garść i do przodu". Oj nie było to łatwe, zajeło ok 2 lat. ale dziś mogę powiedziec udało się. Dziś już nie cierpie. Kocham, tęsknie, czasem płaczę i się smucę gdy przychodzi dzień matki, dzień dziecka, dzień urodzin i śmierci, święta i to puste miejsce przy stole. Ale nie żyję już przeszłością. Dziś zyję teraźniejszością: kończe studia licencjackie na kierunku pielęgniarstwo, zdążyłam się rozwieść, obecnie żyję z mężczyzną z "bajki". Nie długo planujemy zamieszkać razem. Myślę, że za ok 2 lata podejmię starania o 2 dzieciątko. Będę musiała się odpowiednio przygotować do tej ciąży i oczywiście uporać się jeszcze ze strachem przez stratą dziecka, niedonoszenie ciąży. Ale mam na kolejne 2 lata. Wierzę, że Tobie również się uda uporać się z bólem po stracie dziecka. Oczywiście do tego trzeba czasu. Przytulam cieplutko.
