Menu
Co nowego?
reklama
Forum BabyBoom

Dzień dobry...

Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.

Ania Ślusarczyk (aniaslu)

  • Czy pomożesz Iwonie nadal być mamą? Zrób, co możesz! Tu nie ma czasu, tu trzeba działać. Zobacz
reklama

Kto po in vitro?

reklama
Aduś16 pisze:
Dziewczyny tak nawiązujac do dzisiejszej 'dyskusji'... ile osób tyle zdań ale trzeba o tym jednak mówić i nie przymykac oczu...nie usprawiedliwiac że jak ktoś nie wie to może pytać.. Nie, tak nie jest, jak nie wie niech tym bardziej nie pyta.. Szanujmy prywatność innych i nasza ... Myślę że znacie tekst jaki wklejam poniżej ale tak dla przypomnienia :) Przepraszam, trochę długi...


"Gdzieś tam jest kobieta: 30 lat, bezdzietna. Ludzie pytają ją: "jeszcze nie macie dzieci?". Jej odpowiedź różni się w zależności od dnia, ale zwykle zawiera wymuszony uśmiech i powściągliwość.

- Nie, jeszcze nie - mówi ze sztucznym śmiechem, tłumiącym jej frustrację.

- Tylko nie czekaj w nieskończoność. W końcu zegar tyka - mędrzec stwierdza zanim odejdzie, zadowolony z podzielenia się swoją wiedzą tajemną. Mędrzec odchodzi. Kobieta utrzymuje swój uśmiech. W samotności płacze...

Płacze, ponieważ była w ciąży 4 razy i za każdym razem poroniła. Płacze, ponieważ rozpoczęła starania o dziecko jeszcze w noc poślubną i było to 5 lat temu. Płacze, ponieważ jej mąż ma byłą żonę, z którą ma dzieci. Płacze, ponieważ bardzo chce spróbować metody in vitro, ale nie stać ją nawet na pierwszą wpłatę. Płacze ponieważ wielokrotnie próbowała in vitro, lecz dalej bez efektów. Płacze, ponieważ nie może znaleźć surogatki. Płacze, ponieważ jej leki uniemożliwiają zajście w ciąże. Płacze, ponieważ cała ta sytuacja powoduje problemy w jej małżeństwie. Płacze, ponieważ doktor mówi, że nie widzi żadnego problemu, ale ona głęboko w środku wie, że to ona. Płacze, ponieważ jej mąż wini siebie i ta wina powoduje, że ciężko się z nim porozumieć. Płacze, ponieważ wszystkie jej siostry mają dzieci. Płacze, ponieważ jedna z jej sióstr może, lecz nie chce mieć dzieci. Płacze, ponieważ jej najlepsza przyjaciółka jest w ciąży. Płacze, ponieważ dostała zaproszenie na kolejny baby shower. Płacze, ponieważ jej mama ciągle pyta "dziewczyno, na co ty czekasz?" Płacze, ponieważ jej teściowie chcą zostać dziadkami. Płacze, ponieważ jej sąsiadka ma bliźniaki i fatalnie je traktuje. Płacze, ponieważ 16-latki zachodzą w ciąże bez specjalnego próbowania. Płacze, ponieważ jest cudowną ciocią. Płacze, ponieważ już wybrała imiona. Płacze, ponieważ jest pusty pokój w jej domu. Płacze ponieważ jest puste miejsce w jej ciele. Płacze, ponieważ ma tyle do zaoferowania. Płacze, ponieważ on byłby wspaniałym tatą. Płacze, ponieważ ona byłaby wspaniałą mamą, ale nie jest.

W innym miejscu, inna kobieta: 34 lata, piątka dzieci. Ludzie mówią jej: "Pięć? Matko jedyna, mam nadzieję, że to już dość!" A później się śmieją... bo przecież takie komentarze są zabawne. Kobieta też się śmieje, choć niezbyt gorliwie. Zmienia temat, jak zwykle w takich sytuacjach i puszcza ten brak szacunku mimo uszu. Po prostu kolejny dzień z jej życia. W samotności płacze...

Płacze, ponieważ jest w ciąży z kolejnym dzieckiem i czuje, że musi ukrywać swoją radość. Płacze, ponieważ zawsze chciała dużej rodziny i nie rozumie dlaczego ludziom to tak przeszkadza. Płacze, ponieważ nie ma rodzeństwa i czuła się strasznie samotna jako dziecko. Płacze, ponieważ jej babcia miała 12 dzieci i marzy by być jak ona. Płacze, ponieważ nie wyobraża sobie życia bez dzieci, lecz ludzie patrzą na nie jak na skaranie boskie. Płacze, ponieważ nie chce, żeby ludzie jej współczuli. Płacze, ponieważ ludzie zakładają, że to nie jest coś, czego sama chciała. Płacze, ponieważ zakładają, że po prostu jest nieodpowiedzialna. Płacze, ponieważ wierzą, że nie ma nic do powiedzenia. Płacze, ponieważ czuje się niezrozumiana. Płacze, ponieważ ma już dość bronienia swoich prywatnych wyborów. Płacze, ponieważ ona i jej mąż są jak najbardziej zdolni do utrzymania swojej rodziny, ale wydaje się, że to nie ma znaczenia. Płacze, ponieważ ma już dość "zabawnych" komentarzy. Płacze, ponieważ ona nie wtrąca się w życie innych. Płacze, ponieważ chciałaby, aby inni też tego nie robili. Płacze, ponieważ czasami ma wątpliwości i zastanawia się, czy nie powinna zatrzymać się przy dwójce dzieci. Płacze, ponieważ inni chętnie oferują krytykę, lecz znacznie mniej chętnie oferują pomoc. Płacze, ponieważ ma już dość zaglądania w jej życie. Płacze, ponieważ nie jest okazem do podziwiania. Płacze, ponieważ ludzie są niemili. Płacze, ponieważ tak wielu ludzi zdaje się mieć i wyrażać opinię o jej prywatnym życiu. Płacze, ponieważ wszystko czego chce, to spokojne życie.

Jeszcze inna kobieta: 40 lat, jedno dziecko. Ludzie mówią: "Tylko jedno? Nigdy nie chciałaś mieć więcej?"

- Jestem szczęśliwa z moim jednym - wymawia spokojnie, przygotowaną wcześniej odpowiedź, której udzielała już więcej razy, niż potrafi zliczyć. Jest całkiem przekonująca. Nikt by nawet nie przypuszczał, że w samotności płacze...

Płacze, ponieważ ta jedna ciąża była cudem. Płacze, ponieważ jej syn ciągle pyta o braciszka lub siostrzyczkę. Płacze, ponieważ chciała mieć co najmniej trójkę. Płacze, ponieważ jej druga ciąża musiała zostać usunięta, by uratować jej życie. Płacze, ponieważ lekarze powiedzieli, że kolejna próba byłaby "wysokiego ryzyka". Płacze, ponieważ czasami ciężko jest jej sobie poradzić z jednym, które już ma. Płacze, ponieważ jej mąż nie dopuści do siebie nawet myśli o kolejnym. Płacze, ponieważ jej mąż umarł i nie zakochała się ponownie. Płacze, ponieważ jej rodzina uważa, że jedno wystarczy. Płacze, ponieważ boi się stracić swoją karierę, gdyby musiała się odsunąć. Płacze, ponieważ czuje się samolubna. Płacze, ponieważ ciągle nie straciła wagi, po pierwszej ciąży. Płacze, ponieważ jej depresja poporodowa była strasznym przeżyciem. Płacze, ponieważ nie wyobraża sobie drugi raz przez to przejść. Płacze, ponieważ czuje się niepewnie w swoim ciele i ciąża tylko to pogarsza. Płacze, ponieważ ciągle mierzy się z bulimią. Płacze, ponieważ musiała poddać się histerektomii. Płacze, ponieważ chce kolejnego dziecka, ale nie może go mieć.

Opisane powyżej kobiety, każda ze swoim własnym powodem, są tak naprawdę wszędzie. Są naszymi sąsiadkami, przyjaciółkami, siostrami, współpracownikami, kuzynkami. Nie mają one żadnego pożytku z naszych porad lub opinii. Ich łona, są ich własnymi. Postarajmy się to uszanować."

Może nam się wydawać, że takie rzeczy najlepiej po prostu zignorować, ale czasami jest tego tak dużo, że ignorowanie nie wchodzi w drogę i dlatego czasami trzeba o tym mówić głośno.
Kliknij żeby rozwinąć...
Kocham Cie za ten post ;)
 
nadziejaprzedewszystkim pisze:
Dziewczyny, czy któraś z Was miała brac relanium 5mg przez kilka dni po transferze? Mam brać dwie dziennie.... dzisiaj odstawiłam, wszystko inne biorę (obie wersje luteiny i estrofem), ale relanium odstawiłam (miałam brać dwa razy dziennie). Normalnie wczoraj miałam ochote wsadzić zapałki w oczy, dwa razy przysnęłam przy dzieciakach. To dla nich zwyczajnie niebezpiecznie... kurde. Mam obawy.
Kliknij żeby rozwinąć...
Spokojnie :) Ja uwazam ze relanium jest zbedne. U mnie w klinice ani razu nie zproponowali relanium. Wazniejsze jest teraz twoje samopoczucie :)
@motylek24 nie uwazasz ze wnaszych klinikach sa bardzo podobne metody ?
 
U mnie w klinice nikt nie wspomniał o relanium i nawet się cieszę .W poprzedniej klinice brałam relanium Ale oni mieli całkiem inne zalecenia
nadziejaprzedewszystkim pisze:
Dziewczyny, czy któraś z Was miała brac relanium 5mg przez kilka dni po transferze? Mam brać dwie dziennie.... dzisiaj odstawiłam, wszystko inne biorę (obie wersje luteiny i estrofem), ale relanium odstawiłam (miałam brać dwa razy dziennie). Normalnie wczoraj miałam ochote wsadzić zapałki w oczy, dwa razy przysnęłam przy dzieciakach. To dla nich zwyczajnie niebezpiecznie... kurde. Mam obawy.
Kliknij żeby rozwinąć...
 
reklama
bazylia128 pisze:
@motylek24 dokopalam sie do informacji ze Jerzy Radwan założyciel mojej kliniki był w zespole Szamatowicza z Białegostoku Bocian, który doprowadził do narodzin pierwszego w Polsce dziecka z zapłodnienia pozaustrojowego. 😁😁😁😁😁😁 ta sama szkoła, ta sama polityka i te same metody :)
Kliknij żeby rozwinąć...
Relanium to nie cukierki. Wiem że niektórych szpitalach przy zagrażającym poronieniu lub porodzie przedwczesnym dają relanium. Ja byłam zagrożona porodem i to bardzo poważnie i nie dostałam nic na uspokojenie. Płakałam na okrągło przez pierwsze dwa tygodnie w szpitalu i nic to nie zaszkodziło. Uważam, że jak ma być dobrze to będzie dobrze:) Rozumiem stres i przez pierwszy czy drugi dzień niech sobie będzie to relanium. Jednak już podczas wgryzania się kropka lepiej odpuścić. Trzeba sobie poradzić bo cała ciaza po in vitro to stres. Dobrze wiemy, że drugiej szansy moze nie być.
Zapewne dr Mrugacz i jego ekipa uczyła się od pioniera. Wszyscy tam z nim pracowali. Nie wiem dlaczego ale już nie mogę się doczekać wizyty u nich:) Kolejny transfer za jakieś 5-8 miesięcy. Okres mi wrócił, nadal karmię piersią i chyba tak podejdę z tym karmieniem.
 
Do góry