Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
do środy następnej biorę tabletki anty i w 2dc ruszamy z zastrzykami leki zmienione, dawka zmieniona musi się udać 
A ja myślę, że mówienie sobie, że coś jest karą, to tak naprawdę próba jakiegoś uzasadnienia sytuacji. A w ten sposób jest najłatwiej, mimo, że boleśnie.
mój mąż był totalnie nie wspierający, jak miał iść na wizytę to była awantura bo zawsze miał coś innego do roboty, zrobić badania też nie bo on nie będzie krwi pobierał, przy podejściu do in vitro był na wizycie kwalifikacyjnej i na oddaniu nasienia
jak już się okazało, że jestem w ciąży to ma początku była to dla niego abstrakcja, musiałam pytać czy się cieszy, kiedyś mi powiedział, że on się bardzo cieszy, ale uwierzy jak się urodzi pyta o badania, samopoczucie, ale żeby okazywał jakąś ekscytację to nie, ale taki jest, dopiero teraz w 7miesiącu zaczął mówić otwarcie o dziecku .Mam to samo: jak slysze zlote rady to co raz trudniej powstrzymac mi sie przed powiedzeniem: wez sie pier*
Hej kochaneJa juz po najwazniejszych badaniach. Zostaje w szpitalu bo tka chce lekarz. CRP mi wyszlo za wysoko - nie wiem dokladnie ile ale tylko pielegniarke slyszalam. No i te plytki krwi za wysoko 480, leukocytoze 18 norma do 10. Glukoza z krwi w normie a w moczu obecna - dostalam dzisiaj stan podgoraczkowy - nie wiem czy z emcji czy z infekcji. Posiew zrobiony ale wyniki dopiero za 6 dni. Mam straszny katar - raz sie leje z nosa raz zatyka. Niunia miala robione badania i wszystko jest dobrze. Mam antybiotyk Zinnat 500. Nie moge wytrzymac z tym nosem bo sie normalnie dusze i czuje ze juz jakby mnie gardlo pobolwea i w uszach. Blagam tylko zeby ten antybiotyk pomogl. Wiecie ze jestem bekasa wiec standardowo leze sobie i rycze w poduszke
No jest to w zupełności zrozumiałe. Po prostu psychika broni się przed kolejnym ewentualnym wstrząsem i rozczarowaniem. U nas do 1 prenatalnych to w ogóle nie gadaliśmy o dziecku (pomimo, że nam zależy, że przecież je kochamy i tak). Trochę odetchnęliśmy i mąż zaczął teraz coś gadać czasami, brzuszek miziać i się pytać co tam u Małej. A ja... pomimo, że latam na usg sprawdzać co 2 tyg. i się uspokajać; to jeszcze nie potrafię tak się cieszyć, jeszcze mam rezerwę - czasami gadam do brzucha itp. ale jeszcze trzymam emocje na wodzy. Tak sobie mówię, że do połowkowych; ale kto wie, może już jestem spaczona i nie wykrzesam z siebie tych emocji, tego się boję najbardziejmój mąż był totalnie nie wspierający, jak miał iść na wizytę to była awantura bo zawsze miał coś innego do roboty, zrobić badania też nie bo on nie będzie krwi pobierał, przy podejściu do in vitro był na wizycie kwalifikacyjnej i na oddaniu nasienia
.
Wykrzesasz. Zapewniam Cie. W ciąży moze te emocje będą przyslobiete strachem, ale jak położą Ci te mała istotkę na piersi to zobaczysz. Nie da sie opisac tego co sie wtedy dzieje...No jest to w zupełności zrozumiałe. Po prostu psychika broni się przed kolejnym ewentualnym wstrząsem i rozczarowaniem. U nas do 1 prenatalnych to w ogóle nie gadaliśmy o dziecku (pomimo, że nam zależy, że przecież je kochamy i tak). Trochę odetchnęliśmy i mąż zaczął teraz coś gadać czasami, brzuszek miziać i się pytać co tam u Małej. A ja... pomimo, że latam na usg sprawdzać co 2 tyg. i się uspokajać; to jeszcze nie potrafię tak się cieszyć, jeszcze mam rezerwę - czasami gadam do brzucha itp. ale jeszcze trzymam emocje na wodzy. Tak sobie mówię, że do połowkowych; ale kto wie, może już jestem spaczona i nie wykrzesam z siebie tych emocji, tego się boję najbardziej
Wiesz od kogo najczesciej slysze takie teksty? Od par, ktore juz jedną nogą byly w klinice i nagle sie jednak udalo. Czyli maja za soba troche staran, a i tak tak pieprzą...
ja po połówkowych już się bardzo cieszyłam, ale im bliżej porodu tym większy strach mnie ogarnia, czy wszystko będzie ok, czy będzie zdrowy, jak sobie poradzę w czasie porodu, no i budzi to we mnie duże emocje boję się, że będę strasznie płakać na porodówce bo jednak skumulowały się te lata starań i strach w ciąży.No jest to w zupełności zrozumiałe. Po prostu psychika broni się przed kolejnym ewentualnym wstrząsem i rozczarowaniem. U nas do 1 prenatalnych to w ogóle nie gadaliśmy o dziecku (pomimo, że nam zależy, że przecież je kochamy i tak). Trochę odetchnęliśmy i mąż zaczął teraz coś gadać czasami, brzuszek miziać i się pytać co tam u Małej. A ja... pomimo, że latam na usg sprawdzać co 2 tyg. i się uspokajać; to jeszcze nie potrafię tak się cieszyć, jeszcze mam rezerwę - czasami gadam do brzucha itp. ale jeszcze trzymam emocje na wodzy. Tak sobie mówię, że do połowkowych; ale kto wie, może już jestem spaczona i nie wykrzesam z siebie tych emocji, tego się boję najbardziej
Trafiliście na niepoprawna optymistkęMoja doktor rodzinna miała dla mnie taką właśnie poradę, kiedy prosiłam ją o skierowanie na jakieś badania... Kazała nam zamknąć się w domu na kwarantannie i robic dziecko, a nie szukać badań... Jakoś to, że ja nie mam komórek, a mąż plamników jej nie przeszkadzało
