Tak więc kochane moje. Moja wizyta była bardzo ciekawa a to za sprawą kreta, szpiega albo jak to się w czasach PRL mówiło TW, który gdzieś tu wśród nas jest.
Na wizycie przywitał mnie więc nie tylko lekarz ale i szefowa kliniki wraz z wydrukowanymi moimi wpisami tutaj.
Nie będę opowiadać jak wyglądała rozmowa zostawię to dla siebie i zaufanych mi osób. Przykro mi trochę bo traktowałam to miejsce zawsze szczególnie jako miejsce gdzie właśnie możemy z siebie wszystko wyrzucić wyzłościć się na lekarzy, kliniki, mężów, szefów, koleżanki, Boga czy niesprawiedliwość świata, gdzie mogłyśmy wylać z siebie cały ból, który czujemy a i się poradzić - to przecież dzięki Wam dowiedziałam się o wielu lekach czy badaniach, które powinnam mieć zrobione, to niektóre z Was same zauważyły, że coś jest nie tak z tym leczeniem mnie.
Poleciały mi więc dziś trochę łzy bo jednak poczułam się w jakiś sposób zdradzona przez kogoś kto tu wszedł może raz (nie ma pojęcia co my tu przeżywamy a uważał, że ma prawo mnie ocenić i donieś o moich wpisach) albo co gorsza którąś z nas, która wiedząc jakim cierpieniem jest ta cała walka tak sie zachowała no i zaskoczona też bo miała to być normalna wizyta. Sama przecież przyznałam, że może rzeczywiście nie powinnam brać do siebie specyficznego stylu bycia jednego z lekarzy bo jest dobry i postanowiłam mu zaufać.
W sumie jednak chcę podziękować tej osobie. Choć myślę, że nie zrobiła tego z dobrych pobudek to dobrze, że to wyszło. W sumie żałuję, że do takiej rozmowy doszło dopiero teraz. Może gdybym wcześniej poszła do Pani doktor i powiedziała to wszystko co powiedziałam dziś byłoby lepiej...
Podsumowując a nie wchodząc w szczegóły myślę, że z Panią doktor nawzajem wszystko sobie wyjaśniłyśmy (choć wyjąc jak głupia miałam małe problemy z wymową) i nie wiem może jestem głupia może naiwna ale zobaczyłam w jej oczach takie nie wiem jak to nazwać ale jakby współczucie, zrozumienie i chęć pomocy. Co ważne w końcu poczułam się wysłuchana - tak naprawdę wysłuchana. W końcu poczułam, że ktoś poświęca czas mi i mojemu przypadkowi.
Generalnie było ciężko ale myślę, że rozmowę zakończyliśmy w zgodzie. Niektórzy wtajemniczeni mi mówią, że jestem głupia, że teraz to już w ogóle nie będą chcieli mi pomóc a tylko udowodnić, że mi po prostu pomóc się nie da. Ja w to nie wierzę.
Zaufałam doktor Czerwińskiej, że zrobią wszystko co w ich stanie. Oddzielam grubą kreską to co było. Nie wracam do tego. Mam nadzieję, że i oni tak do tego podejdą.
Wam kochane życzę dużo szczęścia w staraniach. To mój ostatni wpis. Będzie mi Was bardzo brakowało, ale chyba rozumiecie... Co mogę na końcu Wam polecić jeśli macie takie obawy jak ja, że coś jest nie tak, jeśli czujecie się niewłaściwie w klinice czy przez lekarza traktowane lub cokolwiek idźcie do szefa, szefowej kliniki i szczerze porozmawiajcie. Powiedzcie co czujecie. Nie trzymajcie tego w sobie czy na forum w obawie przed tym, że potem Was przez to będą gorzej traktować. Nie zmieniajcie od razu kliniki tylko porozmawiajcie. Ja żałuję, że nie poszłam do doktor Czerwińskiej i nie powiedziałam wcześniej tego wszystkiego co powiedziałam dziś może wszystko teraz wyglądałoby inaczej.
Tymczasem trzymajcie się i walczcie o swoje marzenia kochane. Ja sercem i myślami zawsze będę z Wami. Tymczasem myślę, że my z GynCentrum dajemy sobie drugą szansę i nie patrząc wstecz wspólnie i ufając sobie walczymy o moje marzenia. Otwieram nowy rozdział i mam nadzieję, że zakończy się on szczęśliwie. Całuski i dziękuję za całe dobro i serce jakie mi tu okazało tak wiele z Was.
oby obie strony wyciagnely jakies wnioski z tej sytuacji...
