Się podpiszę.
I naprawdę proszę - zastanówcie się kobiety, co czasem piszecie, bo to, że ktoś "uważa sobie" , że wiarą można wszystko, to niech to pozostanie jedynie w sferze "uważania sobie"
Oczywiście, również wierzyłam, że nasza historia skończy się dobrze i tak się faktycznie skończyła, nawet bardzo dobrze, ale kurka, te dwa lata temu, kiedy w szpitalu spotykałam wyłącznie mamy takich skrajnych wcześniaków, każdą z taką samą wiarą w to, że się uda i zakończy dobrze, to akurat one powinny mieć najzdrowsze i najbardziej super dobrze rozwijające się dzieci.
A przede wszystkim, każde z nich powinno przeżyć... bo przecież to właśnie tam spotkałam rodziców najbardziej wierzących w swoje dzieci.
Mnie jednak trafia jak ktoś na pewnych wątkach pisze, że jest pewny tego czy tamtego a wiedzę posiada jedynie ze swojego "uważania", o doświadczeniu nie wspomnę.
Owszem, ja również w pewnym momencie powiedziałam (?), że ja wytrzymam wszystko ale jeśli dla Małego lepiej jest zasnąć... niech zaśnie... bo egoizmem byłoby chcieć jego życia dla siebie pomimo jego ogromnego cierpienia i bólu, i tylko matka, która przeszła przez coś podobnego, zrozumie mnie.
Jasne, nie jestem z tego dumna ale wtedy pomimo wiary, widziałam również fakty i okropne cierpienie i zmęczenie Wojtka kojone morfiną...
Mam to szczęście, że dziś mogę się śmiać z "ćpania" Wojtkowego, ale wtedy... wtedy miałam jedynie ogromną wiare i jeszcze więcej suchych faktów i rokowań. I pomimo mojej siły upadałam, wielokrotnie w tamtym okresie.
