Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
MY jesteśmy małżeństwem 6 lat, 5 latań starań i powiem Ci najuczciwiej na świecie, że czasami jest mi genialnie że jesteśmy tylko we dwoje (+ buldożka Zuzia), że możemy iść gdzie chcemy, zabawić się jak chcemy i nic Nas nie ogranicza. Może dlatego że od razu wiedzieliśmy że startujemy do in vitro i pozwalamy toczyć się życiu jak chce póki co. Medycyna stoi otworem, życie jest kwestią wyborów.
To rokuje na ładne endo i owu. Jesteś teraz czym stymulowana? Dalej zastrzyki tylko mniejsze dawki?
A po przemyśleniu Twojego pytania, to tak. Cieszyłabym się małżeństwem we dwoje, a raczej troje bo mamy pieseczka, którego traktujemy jak członka rodziny i dziękowałabym Bogu czy losowi jak kto woli, że na siebie trafiliśmy no i przede wszystkim dalej bym się starała z jeszcze większym kopem
Przed zajściem już miałam rozpisany plan działania na dalsze leczenie, a już miałam w głowie, że jak nie IUI to in vitro, jak nie in-vitro to adopcja, ale zrobiłabym wszystko żeby spełnić swoje marzenie o byciu mamą.
To racja za szybko widzimy cudzą sytuację jako prostą do rozwiązania i zinterpretowania, a to, że w "biedzie" ludzie się zbliżają do siebie i razem walczą to chyba najpiękniejsza z ludzkich cech... mój emek jeszcze przed ślubem wiedział, że łatwo nie będzie, bałam się, że go skrzywdzę, on bał się, że jego inne z płodnością nie związane sprawy skrzywdzą mnie i wiecie co? każde z nas bało się, że drugiemu życie zmarnuje i dzięki temu tak walczyliśmy o wspólne szczęście, o każdy uśmiech rano, o wspólną kawkę i dzidzię oczywiście.Ja to całkiem niedawno zrozumiałam, że nie powinniśmy być zazdrośni o ciąże innych. Spotkałam się ze znajomą i okazało się, że też jest w ciąży, zaszła w nią krótko po ślubie i nawet mamy ten sam termin. Strasznie się ucieszyłam zaczęłam jej gratulować, a ona miała nietęgą minę. Pytam czy nie cieszy się z ciąży i nawet trochę się wkurzyłam bo myślę sobie kurde dziewczyno nawet nie wiesz co masz za szczęście. A ona zaczęła opowiadać, że owszem cieszy się bo chciała dzidziusia, ale jeszcze nie teraz. Ledwo wyszła za mąż, jest młoda (25 lat) i chciała po-korzystać trochę z małżeństwa. Wyjechać gdzieś na wspólne wakacje bez ograniczeń, że nie może skoczyć na bandżi czy najzwyczajniej w świecie się nawalić. Chcieli na jesień zacząć wielki remont i w ogóle nie jest jeszcze psychicznie gotowa na dziecko. No i ma spory problem z tarczycą musi ją mocno kontrolować i nie zdążyła zrobić z nią porządku. A ostatnio byłam u przyjaciółki, która ma dwoje dzieci małych i mówiła jak bardzo mi zazdrości, że my tak po ślubie 3 lata i dzidziuś, że zdążyłam się nacieszyć tym małżeństwem, a teraz optymalnie takie dopełnienie. Ona planowała ślub na wrzesień na spokojnie, ale zaszła w ciąże i "musieli" przełożyć na wcześniej, źle się czuła w dzień ślubu, nie mogła mieć sukni jakiej chciała bo brzuszek, nie mogła się napić, potańczyć do porządku bo ciąża zagrożona i mówi, że do tej pory ubolewa, że nie miała tego dnia takiego jak sobie wymarzyła. Po pierwszej cesarce dość szybko zaszła w drugą ciąże z zagrożeniem i to od jednego stosunku z gumką, jeszcze wcale nie w dni płodne. I mówi, że boi się teraz kochać ze swoim mężem bo boi się kolejnej ciąży, a tabletek brać nie może. I zrozumiałam, że każdy ma swoją historię i musimy skupić się na sobie! Zrozumiałam, że tak, miałam ogromne szczęście bo faktycznie miałam cudowne lata z mężem bez "kuli u nogi" i mogliśmy robić wszystko na co mamy ochotę! A walka z niepłodnością tylko nam pomogła umocnić więzi między sobą i wiem, że teraz razem damy rade nawet w najgorszych tarapatach! Nic się nie dzieje bez przyczyny, widocznie tak to miało się ułożyć i zobaczycie każdej tutaj się uda i będziemy ze śmiechem wspominać te łzy nad jedną kreską
Matko Polko!!! Jeden dzień człowiek nie zaglądnie... gratulacje mamusiu!!! Dobrze, ze była szybka reakcja i wszystko dobrze sie skończyło.
Kochana ale czy to jest zazdrość? myślę, że nie - że po prostu przykro się zastanawiać czy się uda kolejny raz, a przebywając z tak małym maluszkiem myśli same nachodzą... nikt z nas nie jest masochistą (chyba, że się mylę
) i raczej unikamy przykrych sytuacji, podrośnie, nabierzesz dystansu do niego i siebie, będziesz super ciocią!
mój mąż przed ivf speniał z tego powodu, z tydzień chodził struty, bo jak to będzie z dzidzią... jak już się okazało, że jestem w ciąży to najpierw się ucieszył, a potem po kilku dniach przyszedł do mnie i spytał czy kiedyś jeszcze wylecimy na wakacje... wariat! Mówię, mu będą wakacje i imprezy, ale najpierw płacze i pampersiochy, wszystko po kolei
Kochana ale czy to jest zazdrość? myślę, że nie - że po prostu przykro się zastanawiać czy się uda kolejny raz, a przebywając z tak małym maluszkiem myśli same nachodzą... nikt z nas nie jest masochistą (chyba, że się mylę
no właśnie... więc to normalne mój emek ostatnio 7 miesięcznego bratanka bał sie wziąć - mówię mu kotek ale nasz dzidzia będzie tyciulka przy nim jak Ty ją weźmiesz? Bać się będzie jak nic.. ale mówi, że swoje to inaczej - zobaczymy
.
