Cześć, jestem nowa!
Podczytuję wątek od kilku dni, czyli odkąd zrobiłam testy ciążowe. Mam już synka, który 24 marca skończył rok. Drugi maluch powinien pojawić się jakoś 21-23 grudnia.
Mieszkam w Anglii, tutaj nie chodzi się do lekarza na początku ciąży, a pierwsze usg jest w 13 tygodniu. Nigdy nie robiłam bety. Trzeba być baaardzo cierpliwym. W pierwszej ciąży okropnie schizowałam, pobiegłam prywatnie do lekarza (strasznie drogiego!) już w piątym tygodniu, oczywiście guzik było widać, więc powtarzałam kolejne usg w siódmym tygodniu. Wydałam majątek. Wciąż się bałam, że coś jest nie tak. A to, że cycki przestały boleć. A to, że lekarz za krótko słuchał serduszka. A to, że pęcherzyk podłużny, a nie okrągły
Potrafiłam wejść do internetu i czytać statystyki poronień, zastanawiając się, czy szanse są duże, czy małe
A, i do siódmego miesiąca ciąży pracowałam fizycznie po 12 godzin, bo L4 ciążowego też się tu nie uświadczy :/
Teraz mam luz. Nie przejmuję się brakiem objawów, bo wiem, że na nie za wcześnie. Nadal karmię piersią, więc ból piersi ciężko wyczuć, senność powoduje głównie moje dziecko, a na mdłości jeszcze nie pora.
Około 7-8 tygodnia pójdę prywatnie na „wczesny skan”, bo poczuję się lepiej, gdy zobaczę to bijące serduszko, i wtedy zacznę powoli mówić rodzinie i przyjaciołom
Dziewczyny! Tylko te, które nie mają za sobą smutnych historii, oczywiście. Nie przejmujcie się na zapas, nie psujcie sobie ciąży! Co ma być, to będzie. Głaszczcie brzuchy i cieszcie się chwilą