Druga strona medalu - kontrowersje

[Guni85]

Jak słyszę lub czytam o kobietach, które nie chcą mieć dzieci to faktycznie nie potrafię tego zrozumieć. Ja odkąd sama byłam mała (4-5 lat) marzyłam o dzieciach, najlepiej 4. Tylko po to żyłam żeby mieć dzieci. Ostatecznie dopadła mnie niepłodność moja i męża, in vitro, 2 poronienia i poród w 24tc (córcia zdrowa na szczęście). Lekarze odradzają mi kolejną ciążę, bo mogę nie przeżyć - już teraz ledwo odratowali i mnie i dziecko.

ALE mimo nie zrozumienia jedno zawsze przy takich osobach jak Ty przychodzi mi do głowy : donoś, urodź i daj mi dziecko ;p. Ty będziesz zadowolona, że nie musisz wychowywać a ja będę bardziej spełniona

A tak na marginesie wal to co mówią inni. Mnie też za in vitro niektórzy potępiają (mieszkam w małym miasteczku, ludzie są starzy, zacofani przez kościół). Najważniejsze mieć wszystko w d.
Co do wpadki nie mam żadnej rady, ale jeżeli macieżyństwo Cię przerasta i do tego dochodzi depresja to może lepiej komuś oddać dziecko lub po porodzie zostawić w szpitalu? Chodzi mi o to, że depresja może doprowadzić do nieprzewidywalnych zachować jak np. wyrzucenie dziecka na śmietnik (nie dowalam Ci, po prostru wiem jak depresja może działać. Ja przez niepłodność miałąm ochotę porwać jakieś dziecko bo nie zawsze już myślałam logicznie).

Jakąkolwiek decyzję podejmiesz - czy wychpwasz czy oddasz komuś - pamiętaj o własnym szczęściu. Ludziom nie dogodzisz, każdy w końcu za coś Cię potępi więc miej innych w d i myśl o sobie

Eee wydaje mi się że z grubej rury tu jedziesz...Tu nie ma takiej sytuacji skrajnej czy sytuacji patologii.. Dziewczyna się zastanawia nad swoimi uczuciami,niepokoi się nimi,pisze z sensem i radzi się nas czy może bardziej chce z siebie to wyrzucić . Raczej kwestia wyrzucenia na śmietnik tu nie wchodzi w grę
Tobie współczuję. Nie byłam nigdy w Twojej sytuacji ale staram się wyobrazić sobie frustrację i wściekłość która czujesz.

 

[Alek1]

Jak słyszę lub czytam o kobietach, które nie chcą mieć dzieci to faktycznie nie potrafię tego zrozumieć. Ja odkąd sama byłam mała (4-5 lat) marzyłam o dzieciach, najlepiej 4. Tylko po to żyłam żeby mieć dzieci. Ostatecznie dopadła mnie niepłodność moja i męża, in vitro, 2 poronienia i poród w 24tc (córcia zdrowa na szczęście). Lekarze odradzają mi kolejną ciążę, bo mogę nie przeżyć - już teraz ledwo odratowali i mnie i dziecko.

ALE mimo nie zrozumienia jedno zawsze przy takich osobach jak Ty przychodzi mi do głowy : donoś, urodź i daj mi dziecko ;p. Ty będziesz zadowolona, że nie musisz wychowywać a ja będę bardziej spełniona

A tak na marginesie wal to co mówią inni. Mnie też za in vitro niektórzy potępiają (mieszkam w małym miasteczku, ludzie są starzy, zacofani przez kościół). Najważniejsze mieć wszystko w d.
Co do wpadki nie mam żadnej rady, ale jeżeli macieżyństwo Cię przerasta i do tego dochodzi depresja to może lepiej komuś oddać dziecko lub po porodzie zostawić w szpitalu? Chodzi mi o to, że depresja może doprowadzić do nieprzewidywalnych zachować jak np. wyrzucenie dziecka na śmietnik (nie dowalam Ci, po prostru wiem jak depresja może działać. Ja przez niepłodność miałąm ochotę porwać jakieś dziecko bo nie zawsze już myślałam logicznie).

Jakąkolwiek decyzję podejmiesz - czy wychpwasz czy oddasz komuś - pamiętaj o własnym szczęściu. Ludziom nie dogodzisz, każdy w końcu za coś Cię potępi więc miej innych w d i myśl o sobie

Ej serio nie rozumiem wrogów in-vitro. Przecież nikt nie każe im tego robić, ale niech się odwalą od tych co chcą. To jest medycyna po prostu. Jak ktoś to potępia to sam powinien zostać potępiony.

Nigdy nie brałam pod uwagę, żeby urodzić i oddać.
Po 1 sam poród to dla mnie za dużo, więc raczej zawsze chciałam uniknąć samego porodu.
Po 2 nie odważyłbym się po prostu, myślę że wolałabym zaryzykować już w stronę wychowania, skoro to dziecko już na świat sprowadziłam.
Po 3 jest jeszcze partner, który by się na to nie zgodził, a społeczeństwo... No cóż zostałaby wyprowadzka za granicę bez możliwości powrotu.

A jeśli o ten śmietnik chodzi to tak, z początku miałam takie myśli: "a co jeśli zeświruje jak te o których słychać w telewizji i coś temu dziecku nieświadomie zrobie?!" - no ale to było w czasie bardzo czarnych myśli, teraz staram się to jakoś układać, przygotowywać nie tylko materialnie, ale też jakąkolwiek pomoc (swoją drogą obcych, bo rodzina męża ma za zadanie tylko punktować niepowodzenia, a moja jest za granicą)

 

[iryskowa]

Od mniej więcej 3 lat jestem na różnych terapiach oraz różnych lekach więc specjalista tu nic nie zmieni

Moje życie ułożyło się tak, a nie inaczej i żadnej terapeuta nie cofnie czasu.

A moje najmłodsze dziecko ma 8 miesięcy. I choć jest fantastyczne to wiem, że jest skrzywdzone na starcie. Ale ciąża była już zbyt zaawansowana kiedy wyszły różne rzeczy.

Mysle, ze jesli probowalas roznych terapii i lekow w ciagu ostatnich 3 lat, to znaczy, ze nadal poszukujesz. Gdybys rzeczywiscie nie wierzyla, ze to cos moze zmienic, tobys to zdanie napisala w czasie przeszlym, albo w ogole nie probowala. Zycze Ci bys znalazla ten srodek, ktory dla Ciebie zadziala, bo dobrze dobrane leczenie moze naprawde naprawde wiele. Choc nie, od zmieniania przeszlosci czy cofania czasu z pewnoscia nie jest, na to lekarstwa jeszcze nie wynaleziono i nie zapowiada sie.

 

[olka11135]

Mysle, ze jesli probowalas roznych terapii i lekow w ciagu ostatnich 3 lat, to znaczy, ze nadal poszukujesz. Gdybys rzeczywiscie nie wierzyla, ze to cos moze zmienic, tobys to zdanie napisala w czasie przeszlym, albo w ogole nie probowala. Zycze Ci bys znalazla ten srodek, ktory dla Ciebie zadziala, bo dobrze dobrane leczenie moze naprawde naprawde wiele. Choc nie, od zmieniania przeszlosci czy cofania czasu z pewnoscia nie jest, na to lekarstwa jeszcze nie wynaleziono i nie zapowiada sie.

Przede wszystkim w ciąży i nadal karmiąc piersią nie wszystkie leki można brać