No cos ty nie przepraszaj
Ja tak naprawde nie jestem taka zla - mimo wszystko duzo we mnie empatii i chec niesienia pomocy ale czasami diabel ze mnie wychodzi mam tego swiadomosc. zawsze przyznaje sie do bledu i pracuje nad soba. Mialam wrazenie ze tez chyba ktos cie niezle na mnie nastawial - bo wlasnie za mna nie przepada. I ma prawo - nie wszyscy musimy sie kochac
Sama sie przyznaje ze dziwnie reagowalam na ciaze - ale na poczatku nie bylo kolorowo - a mozecie sobie tylko wyobrazic jak silny lek we mnie tkwil i nie dowierzenie ze jednak moze sie udac. Po tylu latach walki i tylu niepowidzeniach. Do tego mialam dziwne poczucie jakby winy ze jednak mi sie udalo a mojej znajomej nie - chyba tez wiesz o kim pisze. Slabo sobie radzilam do tego stopnia ze nawet Łukasz mial dosc. Ja tez jestem bardzo zwiazana z moja mam - a ona wtedy miala zakladany rozrusznik serca - o niczym nikt z mojej rodziny nie wiedzial. Caly czas udawalam dla niej ze wszystko jest wporzadku. Nie wiem skad wtedy znalazlam w sobie tyle sily. U mnie na poczatku nawet lekarz z kliniki slabo wierzyl w ta ciaze ;( Ja do tej pory boje sie pisac czy mowic o ciazy. A jesli chodzi o ciebie to zawsze budzilas we mnie duzy respect i ja chyba nigdy jakos zle sie do ciebie nie odezwalam. A ze po tej akcji tez sie nie odzywalam to dlatego ze zwyczajnie nie mialam smialosci. I tak wiem potrafie byc meczaca, kaprysna, zolzowata - ludzie mnie albo nieznosza albo KOCHAJA