Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
miałam to samo przy pierwszym porodzie. Przyjechałam do szpitala o 1 w nocy, męża wysłali do domu i kazali być rano, bo nie rodze. Położna darła się na mnie, czemu krzyczę skoro ktg nie wykazuje żadnych skurczy! Urodziłam o 4:30.
No to samo było u mnie. Mi to powiedziała coś w stylu, że chyba nie wiem czym są skurcze porodowe, skoro teraz mówię, że mnie boli, to prawdziwych skurczy nie wytrzymam, a to już wtedy mnie rozrywało i miałam do tego to szczęście, że dodatkowo skurcze krzyżowe mnie spotkały. Teraz pewnie będzie tak samo, bo plecy już mnie bolą. Dzidzia naciska mi na nerw.
Ja co prawda nie krzyczałam przez cały poród, nawet jak parłam, byłam cicho. Ale ja to tak mam, że wszystko w sobie tłumię. Tylko do męża mówiłam, że umieram. Mąż się mnie tylko zapytał, czy to tylko na filmach się tak drą.
A to znowu na plus Polnej, bo byłam podłączona do ktg 24h na dobę i czasem były skurcze a czasem nie. I położne wchodziły pytać jak się czuję, mówię że boli, są skurcze regularne ale nie wiem czemu na ktg ich nie ma. A one wszystkie mówiły, że nie ma co ktg się sugerować, bo wystarczy że pelota się przesunęła i już nie rejestruje. Dla nich ważne są odczucia pacjentki.
Może źle się wyraziłamPrzecież to nie Twoja wina, że Twój organizm tak zadziałałJak można mówić takie rzeczy do matki... To był zupełny przypadek, niczyja wina, niczyja klęska. A może oni coś spieprzyli i swoim zwyczajem chcieli zrzucić winę na kobietę? Nie poniosłaś żadnej klęski, urodziłaś dziecko i tylko to się liczy.
Nie powiedzieli mi tego z wyrzutem ani w złej wierze (a przynajmniej tak tego nie odebrałam wtedy). Po prostu padło stwierdzenie, że po zzo miałam nagły spadek adrenaliny, który udzielił się małemu. Nie znam się na tym, więc ciężko mi to zweryfikować. Personelowi szpitala w zasadzie nic nie mogę zarzucić, tak wyszło po prostu. Gdzieś czytałam, że większość porodów indukowanych kończy się cc... Według mnie te indukcje to jest systemowe barbarzyństwo w takim razie. Ale mam z tyłu głowy, że jeśli chciałabym za parę lat drugiego dziecka, to historia może się powtórzyć, bo ten mój poród szedł jak krew z nosa mimo wszystkich zabiegów, jakie na mnie zastosowano. Ale to już offtop.
Chyba pojadę do innego szpitala tym razem
Może źle się wyraziłam
Pewnie, dziecko się bezpiecznie urodziło i to się liczy
@olka11135 mam pytanie do Ciebie. Piszesz, że miałaś zzo przy vbac. Nam na szkołę rodzenia mówili, że w takiej sytuacji się go nie podaje, żeby ewentualne rozchodzenie się blizny nie zostało przeoczone przez rodzacą. Ktoś z Tobą o tym rozmawiał? Zdradzisz gdzie rodziłaś?
Edit. Ja wiem, że można odmówić indukcji, zresztą miałam takie myśli czytając te wszystkie oświadczenia o skutkach ubocznych oxy (bo balonik to nie jest jakieś straszne zło, nie wspominam go źle). Ale z drugiej strony bałam się, że czekając zbyt długo zaszkodzę dziecku. I tak urodził się w zielonych wodach.
Mi na Polnej powiedzieli, że mi się wydaje, że mam krzyżowe, bo jakbym miała, to bym krzyczała z bólu, a ja tylko miny robię. "Przy takich zapisach nie ma prawa pani boleć, pani jeszcze ból poczuje." Tak się dla nich liczyłam.
Spróbuj się na coś nie zgodzić albo czegoś domagać w "moim" szpitalu jeśli coś się im w Tobie nie spodoba. Ja usłyszałam, że "faktycznie jestem wariatką patentowaną", bo żądałam, żeby nas wypisali wcześniej i po prostu wypuścili dziecko. Zdrowe. Robili wszystko, żeby mi dziecka nie wydać, mimo, że wszystko było okej. Dwukrotnie. Wołali do mnie psychologa, który mi wmawiał próby samobójcze (przecież pani może się zabić jeśli przyjdzie proza życia) czy też to, że mój mąż sobie nie da rady (wie pani jacy są mężczyźni, oni są kiepscy w opiece nad dzieckiem), straszyli żółtaczką, a kiedy przyszły wyniki, to wszystkie parametry miała na środku skali, ignorowali wprost. Jedna położna przy drugiej córce komentowała przy mnie i przy innych pacjentkach, że jestem "upierdliwa, namolna i tak naprawdę to ona sama już czeka aż mi wreszcie wypis dadzą to będzie chwila spokoju". Tak wyglądała próba rozmowy, uzyskania informacji czy autonomii względem swojego zdrowia w szpitalu, w którym dwa razy rodziłam i raz roniłam. Ciekawostka - do dzisiaj nie wiem, dlaczego poroniłam. "To częste, tak bywa, proszę powtórzyć dwa razy betę i przejść nad tym do porządku dziennego." Cytat z lekarza, który robił mi ostatnie USG przed wypisem podczas poronienia.
