Z
zaz208622
Gość
doskonale rozumiem te emocje. Przeszłam je wszystkie. Jedyne co mogę powiedzieć to żeby zrobić krok dalej trzeba się na tym etapie dogadać i umówić na pewne rzeczy. My też musieliśmy, ale ja wprost powiedziałam jakie mam oczekiwania i że jeśli nie jest gotowy iść przez to ze mną to uszanuje, ale nie będę mogła dalej z nim budować życia. Moim marzeniem jest mieć dziecko, uszanowalam to że mój partner odrzuca możliwość adopcji dlatego oczekuję od niego działania na innych płaszczyznach. Było ciężko, mieliśmy kryzys, ale wiedziałam że nie zrezygnuje z siebie. Teraz jest między nami lepiej niz kiedykolwiek, a mój partner jest zaangażowany w starania czasem bardziej niz ja
łącznie z tym, że każe sobie rano pokazać wykres temperatury żeby ocenić czy była owulacja 
ale to nie przyszło samo. Wiele rozmów i wiele baaaaaaaaaaaardzo trudnych chwil za nami. Wierzę, że dacie radę się dogadać, ale nic na siłę
potrzebuje się wygadać i może zasięgnąć jakiejś rady z waszych doświadczeń 
od trzech lat staramy się o dziecko. Od dwóch lat zajęłam się swoją diagnostyką. Niby wszystko oki ale słabe owulacje. Przez pół roku byłam stymulowana. Przez trzy lata mąż mnie wspierał i mówił, że "damy radę". Raczej, że to ja dam radę bo był przekonany, że problem jest po mojej stronie. Po pół roku wzorowych owulacji i braku ciąży lekarz polecił badanie nasienia. I mamy powód... 99 % deformacji główek plemników. Mąż nie uprawia sportu, jak już jest w domu to łóżko i śmieciowe jedzenie. Lekarz zalecił dietę i ruch. Więc mąż mi oświadczył, że w takim przypadku on nie chce dziecka bo nie będzie się poświęcał, a jak mi nie pasuje życie bez dziecka to bierzemy rozwód. Od kilku dni dosłownie na mnie warczy... Ręce mi opadły, kompletnie nie wiem co mam myśleć. Oczywiście pierwsza moja myśl:"ok... Znacze dla Ciebie mniej niż paczka chipsów". Co ja mam robić? Każde moje wspomnienie na ten temat albo podanie obiadu z sałatką kończy się awanturą, że w niego wmuszam.
