To moja Droga, ja bylam zdecydowanie mlodsza bo mialam raptem 20 lat. Wszyscy sie dziwili jakim cudem chce dziecko w takim wieku, kazdy pukal sie w glowe ze mi sie raz dwa znudzi bawienie malucha i bede zalowac, albo ze mnie chlopak zostawi. A tu niespodzianka, rewelacyjnie poradzilam sobie w roli mamy od poczatku, a stycznosci z dziecmi nie mialam wczesniej. Chlopak tez mnie nie zostawil bo jestesmy juz po slubie i staramy sie o drugie
Ja po prostu chcialam dziecko, chcialam miec powod do zycia, mozna powiedziec ze jestem jedynaczka i chcialam miec swoja rodzine. Wszystkiego sie nauczylam sama, troche z interetu troche od poloznych. Balam sie czy dam rade ale jak tylko sie corka na swiecie pojawila to od razu wiedzialam, ze my sie w zyciu dogadamy 
Wszystko w porządku u Was? Jeżeli już pisałaś to wybacz ale nie jestem na bieżąco z Waszymi postami 
ale tak to jest każda z nas jest inna i ma inne priorytety 
jedna do bycia mama dorasta psychicznie dużo wcześniej a inna późno 
ja w tym wieku pamietam myślałam ze wpadliśmy i przeżywałam wielka rozpacz 
Ja miałam dużo kontaktu z małymi dziećmi, oczytałam się, ile mogłam, a i tak miałam po porodzie sporo wątpliwości. Czasami nawet łapał mnie strach, że sobie z czymś nie poradzę. To naturalne, że nie jest tak jak w filmach, gdzie uczą nas być radosnymi, zawsze dobrze czującymi się ciężarnymi, potem wmawiają, że poród to wspaniałe, mistyczne przeżycie, a opieka nad noworodkiem to sam miód i orzeszki. Rzeczywistość jest bardziej prosta, mniej bajkowych jednorożców ale powiedziałabym, że na swój sposób jest to właśnie fantastyczne. Takie autentyczne jak codzienność. Każdy daje sobie radę i każdy na pewno da, być może metodą prób i błędów, może lepiej lub gorzej to znosić, ale całe pokolenia tak się wychowały, nie wykitowaly, a kobiety w większości przypadków cieszą się, że te dzieci mają, nie zamieniłby tego za nic, więc nie jest tak źle. Ja nie chciałabym się cofnąć do czasu sprzed dzieci, więc musiało być warto. 
