Witam wszystkich bardzo serdecznie 
Mam na imię Olga, skończyłam 24 lata i jestem w 17 tygodniu ciąży. Z ojcem dziecka jestem związana od 7 lat, niestety jest to znajomość na odległość. Ja studiowałam w Poznaniu, On pochodzi z Warszawy. Tam mieszka z rodzicami i pracuje, ma blisko 27 lat. Próbowaliśmy razem zamieszkać 3 lata temu, skończyło się na tym że wynajęliśmy kawalerkę w Poznaniu, jednak On się nie przeprowadził i tak ja zostałam dalej na magisterce, a nasze spotkania ograniczały się do co drugiego weekendu i dłuższych urlopów mojego partnera. W czerwcu skończyłam studia, miałam przeprowadzić się do Niego, mieliśmy wynająć wspólnie mieszkanie w Warszawie, pójść do pracy i cieszyć się sobą.
W połowie czerwca zrobiłam test, wyszedł pozytywny, potem kolejny i tak. Stało się! Jestem w ciąży. Na początku szok. Wiadomo, miało być inaczej, ale pocieszał mnie i mówił ze sobie poradzimy. Ja przez kolejne miesiące dokończyłam pisanie magisterki, On nadal z rodzicami w Warszawie. Wakacje nad morzem. Nic się nie zmieniło. Cały czas myśl o dziecku gdzieś tam się pojawiała, ale nie zbyt często. Był kochany jak zawsze. To taki typ zazdrośnika, domownika. Potrafiliśmy wisieć na telefonie godzinami, oglądać filmy przez telefon. Gadać o niczym i o wszystkim.
Jako zajętą studentkę, która uwielbiała wychodzić ze znajomymi czasami mnie to irytowało. Gdy za długo się nie odzywałam, albo kolejny raz wychodziłam On był na mnie zły. Czekał w domu po pracy i nie mógł pogodzić sie z tym, że ja akurat dziś wyszłam ze znajomymi. Czasami zdarzały się z tego powodu kłótnie, mówiłam mu żeby wyszedł, zaszalał, rozerwał się. Wtedy twierdził, że On już szaleństwa ma za sobą i chce być ze mną. Naciskałam żeby troszkę jednak się zmienił, ale nie było z tego specjalnych efektów, więc ja bardziej sie dostosowałam. Podczas wyjśc z kumplami odpisywałam na smsy i starałam się robić wszystko, by nie mieć wojny o kolejne wyjście po powrocie do domu.
Podobnie było do około 15 tygodnia, z tą różnicą oczywiście że nie wychodziłam już na piwo i więcej czasu miałam dla Niego. Częściej też pojawiał się temat bobasa. Ostatnio będąc u Niego pod koniec września doszło do dziwnej sytuacji. Pokłócił się z rodzicami, wyszedł niby do babci - miał wrócić po godzinie, a nie było Go około 5 godzin, bo stwierdził że wyjdzie na piwo. Popłakałam się, ale gdy wrócił to przeprosił i wszystko było dobrze. Ja wróciłam do domu i niby wszystko było ok. Niby - bo jednak On się zmienił.
Nie ma już ochoty tyle ze mną gadać, znacznie częściej wychodzi ze znajomymi z nowej pracy. Kiedyś robiąc przerwę na papierosa dzwonił, średnio wychodziło to co półtorej godziny. Teraz milczy przez nawet do 10 godzin, choć widzę że był dostępny na facebook'u. Chciałam być wyrozumiała i rozmawiałam z Nim o tym, że ostatnio często wychodzi, ma dla mnie mniej czasu. Mówiłam, że nie chcę Mu się narzucać, ale trochę brakuje mi Jego czułości i tych dłuuugich smsów o tym co do mnie czuje. On stwierdził, że przesadzam, a On musi się wyszaleć i w końcu zmienił się tak jak tego chciałam. Teraz jest rozrywkowym facetem, po pracy idzie ze znajomymi do pubu i wraca po 2 w nocy. Z tego powodu częściej kłóci się z rodzicami, którzy notabene nic nie wiedzą o przyjściu na świat wnuka, bo jak to stwierdził Mój Mężczyzna "nie chce codziennie słuchać, ze jest nieodpowiedzialny i mieć pogadanek jeszcze o tym". Zamierza im powiedzieć, gdy wyprowadzi się do mieszkania, które chce wynająć.
Czuję się osamotniona, gdy On kolejny raz wychodzi i się do mnie nie odzywa. Wywalczyłam chociaż tyle by informował mnie, że idzie na piwo. Jednak dla mnie to nowa i trudna sytuacja, nie przywykłam do żebrania o uczucia. W ogóle nie przywykłam do takiego stanu, od zawsze miałam jakieś zajęcie - to wykłady, to praca magisterska, to wyjścia ze znajomymi. Teraz ze względów finansowych wyprowadziłam się z Poznania i wróciłam do domu rodzinnego, gdzie bardzo się cieszę mam wyrozumiałą mamę i siostrę, które starają się mnie wspierać, ale ja tak bardzo chcę by to On znów zaczął o mnie zabiegać i nie czuł irytacji na myśl, że znowu chcę by ze mną pogadał. Nagle zauważył, że dziewczyny się do Niego uśmiechają i zapraszają Go "na górę, bo mają fajny widok z 10 piętra". Nie wiem już sama czy to hormony, czy fakt że moje życie drastycznie się zmienia, ale nie umiem sobie z tym poradzić. Nie chcę wymuszać na Nim uczuć, ale męczy mnie już skrywanie płaczu przed najbliższymi, gdy On znowu baluje do nocy. Staram się Mu wytłumaczyć mój odmienny stan i potrzebę bliskości, ale On uważa że to wszystko przesada. Po takich moich pogadankach stara się powisieć ze mną na tym telefonie, ale czuję że jest jakoś inaczej. Niby mówi, że sobie damy radę i że kocha to dziecko, ale naprawdę nie czuję tego tak jak jeszcze do 3 miesiąca ciąży. Błagam powiedzcie mi czy On musi się wyszaleć? Czy to przejściowe? Czy zetknęłyście/liście się z takim przypadkiem?
Wiem, że strasznie się rozpisałam. Mam jednak nadzieję, że ktokolwiek zechce to przeczytać i coś mi doradzić. Naprawdę potrzebowałam się wygadać, bo Jemu nie chcę już za dużo wchodzić na głowę. Liczę, że w końcu Mu to przejdzie, choć z drugiej strony coraz częściej zastanawiam się czy nie stwierdzi w końcu, że to jednak nie dla Niego...
Mam na imię Olga, skończyłam 24 lata i jestem w 17 tygodniu ciąży. Z ojcem dziecka jestem związana od 7 lat, niestety jest to znajomość na odległość. Ja studiowałam w Poznaniu, On pochodzi z Warszawy. Tam mieszka z rodzicami i pracuje, ma blisko 27 lat. Próbowaliśmy razem zamieszkać 3 lata temu, skończyło się na tym że wynajęliśmy kawalerkę w Poznaniu, jednak On się nie przeprowadził i tak ja zostałam dalej na magisterce, a nasze spotkania ograniczały się do co drugiego weekendu i dłuższych urlopów mojego partnera. W czerwcu skończyłam studia, miałam przeprowadzić się do Niego, mieliśmy wynająć wspólnie mieszkanie w Warszawie, pójść do pracy i cieszyć się sobą.
W połowie czerwca zrobiłam test, wyszedł pozytywny, potem kolejny i tak. Stało się! Jestem w ciąży. Na początku szok. Wiadomo, miało być inaczej, ale pocieszał mnie i mówił ze sobie poradzimy. Ja przez kolejne miesiące dokończyłam pisanie magisterki, On nadal z rodzicami w Warszawie. Wakacje nad morzem. Nic się nie zmieniło. Cały czas myśl o dziecku gdzieś tam się pojawiała, ale nie zbyt często. Był kochany jak zawsze. To taki typ zazdrośnika, domownika. Potrafiliśmy wisieć na telefonie godzinami, oglądać filmy przez telefon. Gadać o niczym i o wszystkim.
Jako zajętą studentkę, która uwielbiała wychodzić ze znajomymi czasami mnie to irytowało. Gdy za długo się nie odzywałam, albo kolejny raz wychodziłam On był na mnie zły. Czekał w domu po pracy i nie mógł pogodzić sie z tym, że ja akurat dziś wyszłam ze znajomymi. Czasami zdarzały się z tego powodu kłótnie, mówiłam mu żeby wyszedł, zaszalał, rozerwał się. Wtedy twierdził, że On już szaleństwa ma za sobą i chce być ze mną. Naciskałam żeby troszkę jednak się zmienił, ale nie było z tego specjalnych efektów, więc ja bardziej sie dostosowałam. Podczas wyjśc z kumplami odpisywałam na smsy i starałam się robić wszystko, by nie mieć wojny o kolejne wyjście po powrocie do domu.
Podobnie było do około 15 tygodnia, z tą różnicą oczywiście że nie wychodziłam już na piwo i więcej czasu miałam dla Niego. Częściej też pojawiał się temat bobasa. Ostatnio będąc u Niego pod koniec września doszło do dziwnej sytuacji. Pokłócił się z rodzicami, wyszedł niby do babci - miał wrócić po godzinie, a nie było Go około 5 godzin, bo stwierdził że wyjdzie na piwo. Popłakałam się, ale gdy wrócił to przeprosił i wszystko było dobrze. Ja wróciłam do domu i niby wszystko było ok. Niby - bo jednak On się zmienił.
Nie ma już ochoty tyle ze mną gadać, znacznie częściej wychodzi ze znajomymi z nowej pracy. Kiedyś robiąc przerwę na papierosa dzwonił, średnio wychodziło to co półtorej godziny. Teraz milczy przez nawet do 10 godzin, choć widzę że był dostępny na facebook'u. Chciałam być wyrozumiała i rozmawiałam z Nim o tym, że ostatnio często wychodzi, ma dla mnie mniej czasu. Mówiłam, że nie chcę Mu się narzucać, ale trochę brakuje mi Jego czułości i tych dłuuugich smsów o tym co do mnie czuje. On stwierdził, że przesadzam, a On musi się wyszaleć i w końcu zmienił się tak jak tego chciałam. Teraz jest rozrywkowym facetem, po pracy idzie ze znajomymi do pubu i wraca po 2 w nocy. Z tego powodu częściej kłóci się z rodzicami, którzy notabene nic nie wiedzą o przyjściu na świat wnuka, bo jak to stwierdził Mój Mężczyzna "nie chce codziennie słuchać, ze jest nieodpowiedzialny i mieć pogadanek jeszcze o tym". Zamierza im powiedzieć, gdy wyprowadzi się do mieszkania, które chce wynająć.
Czuję się osamotniona, gdy On kolejny raz wychodzi i się do mnie nie odzywa. Wywalczyłam chociaż tyle by informował mnie, że idzie na piwo. Jednak dla mnie to nowa i trudna sytuacja, nie przywykłam do żebrania o uczucia. W ogóle nie przywykłam do takiego stanu, od zawsze miałam jakieś zajęcie - to wykłady, to praca magisterska, to wyjścia ze znajomymi. Teraz ze względów finansowych wyprowadziłam się z Poznania i wróciłam do domu rodzinnego, gdzie bardzo się cieszę mam wyrozumiałą mamę i siostrę, które starają się mnie wspierać, ale ja tak bardzo chcę by to On znów zaczął o mnie zabiegać i nie czuł irytacji na myśl, że znowu chcę by ze mną pogadał. Nagle zauważył, że dziewczyny się do Niego uśmiechają i zapraszają Go "na górę, bo mają fajny widok z 10 piętra". Nie wiem już sama czy to hormony, czy fakt że moje życie drastycznie się zmienia, ale nie umiem sobie z tym poradzić. Nie chcę wymuszać na Nim uczuć, ale męczy mnie już skrywanie płaczu przed najbliższymi, gdy On znowu baluje do nocy. Staram się Mu wytłumaczyć mój odmienny stan i potrzebę bliskości, ale On uważa że to wszystko przesada. Po takich moich pogadankach stara się powisieć ze mną na tym telefonie, ale czuję że jest jakoś inaczej. Niby mówi, że sobie damy radę i że kocha to dziecko, ale naprawdę nie czuję tego tak jak jeszcze do 3 miesiąca ciąży. Błagam powiedzcie mi czy On musi się wyszaleć? Czy to przejściowe? Czy zetknęłyście/liście się z takim przypadkiem?
Wiem, że strasznie się rozpisałam. Mam jednak nadzieję, że ktokolwiek zechce to przeczytać i coś mi doradzić. Naprawdę potrzebowałam się wygadać, bo Jemu nie chcę już za dużo wchodzić na głowę. Liczę, że w końcu Mu to przejdzie, choć z drugiej strony coraz częściej zastanawiam się czy nie stwierdzi w końcu, że to jednak nie dla Niego...
