Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
nie puszczamy za wgryzanie sie kropkow w nowe 9 miesieczne domki mamus :* ❤
owocna w kolejne ciaze ruszamy do boju po nasze szczescia. forum odczarowane :*
(chociaz pare razy potrafiła się obrócić i wbić skrzydłem jak spałam, na początku podczas hiperki cała skóra mnie bolała i myślałam że nie wytrzymam.. ale jest)
Super kochana podnoszaca na duchu historiaTrzeba się wspierać i dzielić doświadczeniami. Bo same przez tą trudną drogę przechodziłyśmy. Nie jest łatwo.
Ja do forum dopiero przed 3 stymulacją dołączyłam i sporo sie dowiedziałam od innych dziewczyn co z czym sie je. Dziewczyny nie poddawajcie i walczcie, bo jest o co :*
Większość dziewczyn nie raz juz słyszała to ode mnie. Podchodząc do trzeciej stymulacji powiedziałam co ma byc to będzie. Nie chciałam jej, bo nie wierzyłam, że się uda. Przekonał mnie M. No i zaczęło się. Nie dość, że mało pęcherzyków to jeszcze 3 były dojrzałe i 2 tylko się zapłodniły. I po tym telefonie już stwierdziłam, że znów się nie uda jak ostatnio. Transfer miałam 3-dniowego zarodka. Jadąc na niego nic nie czułam. Byłam obojętna na to co się stanie. Stwierdziłam, że co będzie to będzie. Może to wydawać się głupie, ale wzięłam zalożyłam bransoletkę - koniczynkę z napisem na szczęści, którą dostałam od siostry na urodziny. Zakładając ją pomyślałam, że może przyniesie mi szczęście, o które walczę. Od transferu nic nie czułam. Może po 3 dniach na aplikatorze zobaczyłam zabarwienie. Pomyślałam pewnie już po wszystkim. Tel do kliniki i uspokoili mnie, że to też od punkcji jakieś naczynko mogło pęknąć lub się zadrapałam. Nawet dziewczyny z forum mi to mówiły. Na zagnieżdżenie było za wcześnie. Zaczęły boleć mnie piersi. Nie mogłam się kłaść na brzuchu, bo bolały. Więc 9dpt M kupił test nie chciałam go robić, bo wiedziałam co będzie. No ale zrobiła. Ukazała się 2 krecha - nie jakas mocna, ale była. Ucieszyłam się, ale za chwilę ten uśmiech znikł. Nie chciałam się cieszyć, bo to mogło oznaczać wszystko. Więc na drugi dzień poszłam na bete. Czekając na wynik wiedziałam, że będzie niska. I wynik 34. Pierwsza myśl - cieszyć się czy nie? Z M powiedzieliśmy sobie, że za wcześnie na cieszenie się. Więc przed nami był długi weekend. Płacz czy będzie coś z tego czy nie. Nadszeł poniedziałek poszłam na bete. Wynik 174 - znów niedowierzanie. Ale zadzwoniłam do kliniki umówiłam sie na wizyte. Z tego wszystkiego za 2 dni znow powtórzyłam, bo bałam się zacznie spadać. Beta 474. No i tu już zaczęło powoli docierać do mnie, że jednak się udało
Aż sie popłakałam pisząc to
Rzeczywiscie...to sorki...a ja tam widzialam 27.09...chyba mi na oczy padloKasia wybieglas w przyszlosc dzis mamy wolne na forum
Ja chyba stalam sie bardziej wrazliwa...bo tez sie poplakalam...Trzeba się wspierać i dzielić doświadczeniami. Bo same przez tą trudną drogę przechodziłyśmy. Nie jest łatwo.
Ja do forum dopiero przed 3 stymulacją dołączyłam i sporo sie dowiedziałam od innych dziewczyn co z czym sie je. Dziewczyny nie poddawajcie i walczcie, bo jest o co :*
Większość dziewczyn nie raz juz słyszała to ode mnie. Podchodząc do trzeciej stymulacji powiedziałam co ma byc to będzie. Nie chciałam jej, bo nie wierzyłam, że się uda. Przekonał mnie M. No i zaczęło się. Nie dość, że mało pęcherzyków to jeszcze 3 były dojrzałe i 2 tylko się zapłodniły. I po tym telefonie już stwierdziłam, że znów się nie uda jak ostatnio. Transfer miałam 3-dniowego zarodka. Jadąc na niego nic nie czułam. Byłam obojętna na to co się stanie. Stwierdziłam, że co będzie to będzie. Może to wydawać się głupie, ale wzięłam zalożyłam bransoletkę - koniczynkę z napisem na szczęści, którą dostałam od siostry na urodziny. Zakładając ją pomyślałam, że może przyniesie mi szczęście, o które walczę. Od transferu nic nie czułam. Może po 3 dniach na aplikatorze zobaczyłam zabarwienie. Pomyślałam pewnie już po wszystkim. Tel do kliniki i uspokoili mnie, że to też od punkcji jakieś naczynko mogło pęknąć lub się zadrapałam. Nawet dziewczyny z forum mi to mówiły. Na zagnieżdżenie było za wcześnie. Zaczęły boleć mnie piersi. Nie mogłam się kłaść na brzuchu, bo bolały. Więc 9dpt M kupił test nie chciałam go robić, bo wiedziałam co będzie. No ale zrobiła. Ukazała się 2 krecha - nie jakas mocna, ale była. Ucieszyłam się, ale za chwilę ten uśmiech znikł. Nie chciałam się cieszyć, bo to mogło oznaczać wszystko. Więc na drugi dzień poszłam na bete. Czekając na wynik wiedziałam, że będzie niska. I wynik 34. Pierwsza myśl - cieszyć się czy nie? Z M powiedzieliśmy sobie, że za wcześnie na cieszenie się. Więc przed nami był długi weekend. Płacz czy będzie coś z tego czy nie. Nadszeł poniedziałek poszłam na bete. Wynik 174 - znów niedowierzanie. Ale zadzwoniłam do kliniki umówiłam sie na wizyte. Z tego wszystkiego za 2 dni znow powtórzyłam, bo bałam się zacznie spadać. Beta 474. No i tu już zaczęło powoli docierać do mnie, że jednak się udało
Aż sie popłakałam pisząc to
) bylam pewna ze walka bedzie dluzsza. Szalalam w oczekiwaniu na bete, tzn przestawianie mebli w domu, mycie okien... Jedyne co to l4 mialam zeby ze stresow firmowych sie wyrwac. Podchodzilam do tego na zasadzie jak ma sie udac to powinno sie udac... Na bete jechalam tylko tak z koniecznosci bo bylam pewba ze bedzie nalegatywna. A tu niespodzianka - 171
