Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Początek ciąży po in vitro to ogromny stres. Mój mąż bal się do mnie odezwać, byłam bardzo rozchwiana emocjonalnie. Może zaczekaj chwilę , nie podejmuj decyzji teraz, jeszcze zdążysz się rozwieść.
Mam e-maila. Moje ostatnie 2 wyniki morfologii sprawdził jak wykupiłam wizytę żeby dostać receptęKurde, nie pamietam czy dawal mi jakies namiary na siebie i czy mówił zeby pisac...smsa mu wysylasz czy maila?
Musi być dzień po zastrzyku@fredka84 bo już. Nie wiem w takim razie to robić jutro ta morfologie przy becie czy dopiero w czwartek? Bo we wtorek nie dam rady
Musze odpocząć bo bycie w ciągłym stresie Przez niego nie służy ani dziecku ani mi
Dasz radę
. My Cię tu będziemy wspierać jak tylko możemy. Najważniejsze żebyś się teraz nie denerwowała na dziada, bo bejbe rośnie
Jasne, ja sie zgadzam, tyle ze tu wg mnie nie chodzi o fakt braku pomocy przy obowiazkach. Chodzi o brak szacunku i o to, ze on ma ja generalnie w dupie (wybacz, ze pisze o Tobie, ale u mnie jest tak samo). Odnosi sie do niej bez szacunku, mowiac, ze go wkurwia i ze nie chce z nia spedzsc czasu, ma wyj*ebane na to prze co przechodzi i ze teraz go bardzo potrzebuje. To nie rownouprawnienie tylko bucostwo. Gdyby na kazdym innym polu zachowywał sie jak powinien to fakt braku pomocy w domu bylyby bez znaczenia.
O matko strasznie mi przykro ze przez to musisz przechodzicA tak w ogóle to musze się dzisiaj Wam trochę pożalić i wyrzucić z siebie coś. Z góry przepraszam za długi mmonolog.
To że w małżeństwie mi się nie układało już od dawna to pisałam już nie raz i dwa.. Jak w każdej parze mierzącej się z problemem niepłodności są wzloty i upadki... U mnie od 1,5 roku tylko upadki... Mój mąż nie przejmuje się obowiązkami domowymi chodzi o sprzątanie pranie itp wszystko jest na mojej głowie.. Jeśli chodzi o finanse - zero przejęcia, wszystko na mojej głowie. I to ja do tej pory jechałam na dwóch etatach nie on. Problemy i wg całość zwiazana z wcześniejszym leczeniem- praktycznie zerowe zainteresowanie, wszystko było na mojej głowie. Myślenie o jakiejkolwiek przyszłości : brak jakich kolwiek planów i ambicji, w przeciwieństwie do mnie. Dla niego najlepiej jest jak bylo do teraz:ugotowana posprzątane pieniądze są bo jak może nie być jak ja zawsze odkladam(on zero)mieszkanie wynajęte, opłacone co się przejmować... . Dla niego było ok a dla mnie krytycznie, ciągle się o to kłóciliśmy. Naprawdę nie jestem w stanie zliczyć ile razy chciałam odejść. Trzymała mnie tylko chęć posiadania dziecka i walka o nie... Jakieś 1,5 miesiąca temu już wszystko strzeliło.. Powiedziałam koniec i powiedziałam mu otwarcie że odchodzę. Ze zostaje w mieszkaniu tylko do transferu a potem jak się uda to wyprowadzam się, nie miałam już na to wszystko sił ani psychicznych ani fizycznych. Powiedziałam że jak się uda to nie odetnę go od dziecka będzie mieć takie same prawa do niego jak ja ale ja z nim nie chce być i mieszkać. Powiedziałam że nie będę w takiej atmosferze wychowywać dziecka. On oczywiście obiecywał poprawę i wg (jak zawsze) tyle że ja tym razem już w to nie wierzyłam wiedziałam że ta "poprawa" potrwa tydzień albo miesiąc i wróci wszystko na swoje tory... Poprawił się rzeczywiście odciążył mnie w obowiązkach domowych, wykazał ogólne większe zainteresowanie i wg.. Minol tydzień.. Dwa.. Miesiąc-pomyślałem że może teraz się rzeczywiście zmieni że zaraz transfer, który może się uda że może jeszcze będzie dobrze... Było- do dnia po transferze. Dzień po transferze wrócił stary Marcin, zero pomocy (akurat wtedy kiedy go potrzebowałam) bo po transferze miałam przez 5 dni leżeć w łóżku, zero zainteresowania a jedyne co go interesowało to granie na konsoli i % z sąsiadem a o co bym go nie poprosiła to musiałam się na słuchać.. Dlatego po dwóch dniach musiałam Juz wstać i sama się wszystkim zając.... Płakałam i robilam: gotowlalam i sprzątałam - uważając na siebie a mój mąż siedział na leżaku z sąsiadem na ogrodzie piwo pijąc... W ostatni weekend zapytałam go czy nie może że mną posiedzieć chodź 1 dzień? Albo kilka kogdzin mi poświęcić bo całymi dniami jestem są ma w domu to usłyszałam że jestem wkurwiająca i woli z sąsiadem się napić.... Po wizycie w piątek u lekarza do którego i tak że mną nie wszedł, jak zawsze tavajac powiedział że jestem tak wkurzająca że nie chce mu się wracac wg do domu.. Oczywiście płakałam.... Ech... Kolejny weekend (wczoraj) obiecał ze ten weekend spędzi że mna: i tak było rano zakupy - razem, potem w domu zrobił obiad (wow) zjedliśmy po czym przyszedł jego kolega - więc zmył sie z nim na piwo.... Wrócił po dwóch godz posiedział pół godz że mną i poszedł do sąsiada na % o godz 23 napisałam mu ze dom zamykam i niech śpi u sąsiada. Między czasie zjebał*am jednego i drugiego mówiąc co o nich myślę.. Tam strasznie się zdenerwowałam, dziś źle się przez to czuje, nie mogę wstać z lozka bo tak mnie boli brzuch... Nie będę już dłużej ciągnąć tego maluzenstwa
(( ze nie masz wsparcia w tym trudnym czasie. Ta walka z nieplodnoscia jest trudna ale w tych sytuacjach tez sprawdza sie i okazuje kto jakim jest czlowiekiem((A ja Ci powiem, że mój mąż też na IVF ma totalnie wylane, ciągle powtarzał że uda się nam naturalnie, a to jest moja fanaberia. Staramy się 1,5 roku więc nie lata jak niektórzy, ale on jakby wyparł ze świadomości to wszystko co lekarz mówił i że mamy już swoje lata i nie mamy czasu. Ostatecznie za procedurę zapłaciłam 100% sama z pomocą moich rodziców uwaga $ 24.000 bo tyle tu to kosztuje, mój mąż nie dał mi ani dolara, a to on jest stąd, a ja przyjezdna. On po prostu stwierdził, że nie zgadza się na takie koszty, a ja byłam zdesperowana. Na wszystkich wizytach - oprócz punkcji- byłam sama i na transferze też go nie będzie - zawsze praca, praca. Ogólnie on jest dobry chłop, pomaga w domu dużo, ogarnia psa, w innych sytuacjach mogę na niego liczyć, ale in vitro to mu nie zapommę !A tak w ogóle to musze się dzisiaj Wam trochę pożalić i wyrzucić z siebie coś. Z góry przepraszam za długi mmonolog.
To że w małżeństwie mi się nie układało już od dawna to pisałam już nie raz i dwa.. Jak w każdej parze mierzącej się z problemem niepłodności są wzloty i upadki... U mnie od 1,5 roku tylko upadki... Mój mąż nie przejmuje się obowiązkami domowymi chodzi o sprzątanie pranie itp wszystko jest na mojej głowie.. Jeśli chodzi o finanse - zero przejęcia, wszystko na mojej głowie. I to ja do tej pory jechałam na dwóch etatach nie on. Problemy i wg całość zwiazana z wcześniejszym leczeniem- praktycznie zerowe zainteresowanie, wszystko było na mojej głowie. Myślenie o jakiejkolwiek przyszłości : brak jakich kolwiek planów i ambicji, w przeciwieństwie do mnie. Dla niego najlepiej jest jak bylo do teraz:ugotowana posprzątane pieniądze są bo jak może nie być jak ja zawsze odkladam(on zero)mieszkanie wynajęte, opłacone co się przejmować... . Dla niego było ok a dla mnie krytycznie, ciągle się o to kłóciliśmy. Naprawdę nie jestem w stanie zliczyć ile razy chciałam odejść. Trzymała mnie tylko chęć posiadania dziecka i walka o nie... Jakieś 1,5 miesiąca temu już wszystko strzeliło.. Powiedziałam koniec i powiedziałam mu otwarcie że odchodzę. Ze zostaje w mieszkaniu tylko do transferu a potem jak się uda to wyprowadzam się, nie miałam już na to wszystko sił ani psychicznych ani fizycznych. Powiedziałam że jak się uda to nie odetnę go od dziecka będzie mieć takie same prawa do niego jak ja ale ja z nim nie chce być i mieszkać. Powiedziałam że nie będę w takiej atmosferze wychowywać dziecka. On oczywiście obiecywał poprawę i wg (jak zawsze) tyle że ja tym razem już w to nie wierzyłam wiedziałam że ta "poprawa" potrwa tydzień albo miesiąc i wróci wszystko na swoje tory... Poprawił się rzeczywiście odciążył mnie w obowiązkach domowych, wykazał ogólne większe zainteresowanie i wg.. Minol tydzień.. Dwa.. Miesiąc-pomyślałem że może teraz się rzeczywiście zmieni że zaraz transfer, który może się uda że może jeszcze będzie dobrze... Było- do dnia po transferze. Dzień po transferze wrócił stary Marcin, zero pomocy (akurat wtedy kiedy go potrzebowałam) bo po transferze miałam przez 5 dni leżeć w łóżku, zero zainteresowania a jedyne co go interesowało to granie na konsoli i % z sąsiadem a o co bym go nie poprosiła to musiałam się na słuchać.. Dlatego po dwóch dniach musiałam Juz wstać i sama się wszystkim zając.... Płakałam i robilam: gotowlalam i sprzątałam - uważając na siebie a mój mąż siedział na leżaku z sąsiadem na ogrodzie piwo pijąc... W ostatni weekend zapytałam go czy nie może że mną posiedzieć chodź 1 dzień? Albo kilka kogdzin mi poświęcić bo całymi dniami jestem są ma w domu to usłyszałam że jestem wkurwiająca i woli z sąsiadem się napić.... Po wizycie w piątek u lekarza do którego i tak że mną nie wszedł, jak zawsze tavajac powiedział że jestem tak wkurzająca że nie chce mu się wracac wg do domu.. Oczywiście płakałam.... Ech... Kolejny weekend (wczoraj) obiecał ze ten weekend spędzi że mna: i tak było rano zakupy - razem, potem w domu zrobił obiad (wow) zjedliśmy po czym przyszedł jego kolega - więc zmył sie z nim na piwo.... Wrócił po dwóch godz posiedział pół godz że mną i poszedł do sąsiada na % o godz 23 napisałam mu ze dom zamykam i niech śpi u sąsiada. Między czasie zjebał*am jednego i drugiego mówiąc co o nich myślę.. Tam strasznie się zdenerwowałam, dziś źle się przez to czuje, nie mogę wstać z lozka bo tak mnie boli brzuch... Nie będę już dłużej ciągnąć tego maluzenstwa
dziękuję 