Ok to powiem Ci tak, męża poznałam jak miałam 35 lat, półtora roku później ślub, po roku zaczęliśmy się starać, u niego w rodzinie 'małe chiny' wszyscy mają po 2,3 dzieci więc teściowa nawet przed ślubem zaczęła przebąkiwać, zwłaszcza że on jedyny może 'ród przedłużyć'
bo większość to dziewczyny w rodzinie. Ja jedynaczka i mimo że parcia nie było to jednak ja chciałam żeby moi rodzice mieli wnuka... a wiedziałam że może nie być tak łatwo bo 2 choroby autoimmunologiczne i generalnie niedużo dzieci w rodzinie po mojej stronie, jakieś poronienia itd., no i się okazało że maż choruje na chorobę genetyczną, która odtyka ok 1% facetów na świecie, taki unikat mi się trafił Szok, łzy, niedowierzanie, no jak to...z tak płodnej rodziny i w ogóle?? Decyzja o inseminacji w wieku 39 lat, lekarz od razu namawiał na in vitro, ale stwierdziłam że spróbujemy, teraz żałuję szczerze powiedziawszy, ale to ze względu na wiek. Im jesteś młodsza tym większe szanse przy IUI czy AID. Chociaż w sumie to pozwoliło mi to się przekonać do adopcji zarodka bo w tym wieku i przy różnych obciążeniach moje jajeczka mogą już nie działać tak jak trzeba... a nie da się tego sprawdzić dopóki nie spróbujesz zapłodnić. I co by się nie działo, ile nerwów i łez bym nie straciła, ile pieniędzy by już na to nie poszło i ile rozczarowań, ile ciąż koleżanek, szwagierek itd. dookoła to NIGDY nie straciłam nadziei że BĘDZIE DOBRZE... a teraz jeszcze pieprzony COVID. Wiem ludzie mówią że lepiej się miło rozczarować ale ja myślę że lepiej się od początku być pozytywnie nastawionym i nie ustawać dopóki się nie uda, a ciężko żeby się udało skoro ma się negatywne podejście... więc trzymam za Was kciuki abyście miały jednak pozytywne nastawienie i takie rezultaty 
naprawdę bardzo staram się nastawiać pozytywnie mimo wszystko. Ale przychodzą takie momenty że nawet ja wymiekam 
na chwilę ale wymiekam.... Nie chcę nigdzie wyjeżdżać bo nie wyobrażam się widzieć buziek moich siostrzeńców na święta, oni tylko poprawiają mi nastrój 
dobija mnie to wszystko bo kasa się kończyć, każda kolejna próba nieudana coraz bardziej depresyjnie na mnie działa. Wiem że na końcu wszystko będzie ok, chociażby bez dziecka. Ale boje się tej drogi, bardzo się boję..... No to mnie poniosło 
