Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
tak jak napisala chyba Bodzinka nie koniecznie brakuje mi jego tylko w ogole kogos :-(
ja mówiłam już są 2 momenty kiedy czuję się najsamotniejsza kiedy wszystko idzie nie tak i nie ma do kogo się przytulić i pożalić i wtedy kiedy mały zrobi coś super, pierwszy raz chciałoby się żeby ten drugi rodzic tak samo się cieszył i był dumny, jeden rodzic to jeden rodzic, ja uważam że nigdy nie zastąpię mu ojca, ale za to postaram się być najbardziej kochającą mamą i w miarę rozumną, na ile będę potrafić;-) 
sprawa o alimenty....to mnie przeraza chyba bardziej niz porod bo wiem ze bedzie cyrk robil achh jak sobie pomysle to sie krew we mnie gotuje 
co mnie podkusilo zeby w ogole spojzec na takiego pacana to nie wiem 
A jak sobie pomyślę, że jego to nie obchodzi to mi się robi mega źle i mam taki żal, że brak słów, lecz ogólnie staram się o tym nie myśleć. Przez to wszystko to się nim brzydzę:-(Teraz planuję się przeprowadzić do rodziców na trochę, w między czasie będę szukała dalej pracy i jak stanę finansowo na nogi to poszukamy sobie z Filipkiem mieszkanka i może tatusia przy okazji :-) Póki co optymistycznie patrzę w przyszłość czego i Wam życzę :-)
) ale po co? Przecież jego nie bedze to cieszyc tak jak mnie. Nie widzi jak mała rośnie i ma to gdzieś... eeeee tam jego problem. Dla mnie córka jest całym światem choć zaperałam się że dzieci mieć nie będę nigdy... Jak widać nigdy nie mów nigdy jest coś takiego jak "współuzależnienie" tzn że za bardzo skupiasz się na facecie i za mało dbasz o siebie jak byś chciała sobie kiedyś poczytać to napisz na mojego @ jaimis@gazeta.pl to ci podeślę nie traktuj tego jako psychoporadnik tylko jak spojrzenie z boku na siebie czy to mnie też dotyczy :-) mi pomogło ogarnąć się po rozstaniu, mówię jak odszedł ojciec małego byłam zdruzgotana oddychać mi się nie chciało, dziecko mnie nie cieszyło, z tobą jest lepiej czyli jesteś typem mniej współuzależnionym albo wcale u Ciebie tata jeszcze się pojawia bo u mnie zero kontaktu i było mi strasznie jak myślałam sobie ohhhh ty bidolu nawet nie wiesz co to ten tata:-
--( ale dobrze że z twojej wypowiedzi bucha optymizm oby jak najwięcej go było!!! dzis juz humorek mam lepszy wiec mysle ze dalej bede walczyc nie znaczy to ze si dalej nie boje roznych rzeczy ktore beda mnie spotykac w zyciu jak np wlasnie to "tato" no ale przeciez bede musiala jakos dac rade bo kto jak nie my normalnie zostałabym matką polką a jeśli chodzi o współuzależnienie no cóż od kiedy wiem że to wcale nie była wielka piękna miłość tylko zwykłe pospolite uzależnienie od durnego chłopa łatwiej żyć po rozstaniu i wierzę że już nigdy nie wplączę się w taki związek ale też wiem że muszę uważać aby mojego syna nie współuzależnić od siebie. Gdzieś tam jeszcze jest we mnie strach jak to będzie jak będzie chciał poznać ojca, dowiedzieć się dlaczego nie jesteśmy razem co ja mu powiem jak to przyjmie ale jak już wałkowałam ten temat to wyszło że jeszcze kilka lat mam, może do tego czasu znajdzie się lepszy tata a jak nie oby praca była to jakoś damy sobie radę bo nie mamy wyjści
