Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Ja po porodzie mam podobnie. Też ten lek mi towarzyszy ale nie robię z nim nic. Jest bo martwię się co z Małą jeśli bym np. zasłabła. Niestety jak byłam mała byłam trzy razy przy mamie jak miała zapaść i stąd te lęki. I tak sobie tłumaczę że to przez traumę którą przeszłam jako dziecko
teraz mama ma się dobrze. Nic się nie stało i to jest główną myśl 
Oj doskonale wiem przez co przechodzisz ten okropny lek jest niedoogarniecia w głowie. Ja też najbezpieczniej czuje się przy mężu i mamie ale oni pracują mąż widzę że stara się jak może ale przecież nie zwolni się z pracy z powodu moim problemow. Właśnie niedawno pojechał do pracy a ja czułam że zaraz zwariuje próbowałam zająć się czymkolwiek ale myśli kierują się tylko w jedną stronę i bardzo ciężko sobie wytłumaczyć
Oj dokładnie z tym samym się zmagam tylko przy mężu czuje się najbezpieczniej i przy mamie ale oni chodzą do pracy mąż robi co może żeby mi pomóc ale przecież nie zwolni się z pracy. Dzisiaj np poszedł do pracy a ja poprostu czułam że zaraz zwariuje próbowałam się czymś zająć sprzatanie gotowanie itp ale nic nie pomagalo. Także kochana wiem doskonale co przeżywasz bo mam identycznie to samo. Ale widzę że obydwie jesteśmy już na wylocie blizej niż dalej mam nadzieję że po porodzie trochę nam się poprawi i będziemy czerpać radość z naszych pociech. Bo teraz mam osobiście takie dni gdzie nic mnie nie cieszy ten okropny trach mnie paralizuje. Co chwilę wmawiam sobie jestem twarda wytrzymam to ale to tylko krótka chwila. Trzymaj się dasz radę wszystkie musimy
Chocovanilla ja też nie potrafię zaakceptować tego że z tak silnej dziewczyny jaka byłam przed porodem ze wszystkim potrafiłam poradzić sobie sama wszędzie jechać wychodzić ze znajomymi jestem uwiązana w domu bo jak gdzieś wyjdę sama to od razu jest mi słabo mroczki przed oczami itd i różnie dziwne inne wizje dlatego prawie zawsze wychodzę z mężem .Dla mnie jest to stan którego chyba nigdy nie zaakceptuje i chciałabym wrócić do poprzedniego.
Ja wiem ze to wszystko w głowie ale zawsze jest a może tym razem faktycznie coś się dzieje ? Dzisiaj nawet tak gadałam z mężem ze może faktycznie mam coś z sercem ze ciężko mi oddychać a może to jakaś astma? Ale tak go pytam żeby mnie pocieszył i dodaje ale może wtedy jakbym sprzątała czy była bardziej aktywna stan by się pogarszał a tym czasem zawsze jak złe się czuje to biorę się za jakaś robotę żeby nie myśleć i tak zlatuje a mąż co?? „Nie wiem” to mnie zamiast pocieszyć wręcz przybiło bo już sama nie wiem... we wtorek do ginekologa idę i już będziemy umawiać się na cesarkę tak ze już tak niewiele ale jak to przetrwać :/ ehhh świruje... teraz mąż w pracy, jest u mnie babcia ufff tyle dobrze ale siedzę dusze w sobie swoje obawy, dłonie mam mokre i tak siedzę i czekam niech jak najszybciej będzie ta 20 i mąż wróci ...
