Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
duzo spaceruj i spędzaj czas na świeżym powietrzu, mi to bardzo pomagało - kontakt z naturą i dobra książka.Niby wszystko super, wiem kiedy i w ogóle, ale to i tak tylko skierowanie. Kiedy przyjmną mnie w szpitalu to się dopiero okaże. Jakoś i tak mam obawy. Boję się że jak już tam się zjawię to mnie oleją, że nie będą chcieli mi zrobić cesarki ( poproszę o nią psychiatrę), że będą mnie tam trzymać aż do terminu a termin mam na 29 września, że dostanę w szpitalu ataków paniki, a najbardziej boję się tego że nie pokocham swojej dzidzi albo coś jej zrobię.O, to już niedługo, zleci raz dwaprzynajmniej wiesz kiedy
ja się zastanawiam czy nie jestem po terminie przez to że do 37 tc brałam luteinę na podtrzymanie... Przez stres w 33 tc trafiłam do szpitala ze skurczami. A teraz stresu praktycznie nie mam, więc może temu dzidzi tak wygodnipe
Na Twoim etapie ciąży miałam to samo. Ale to klasyczne objawy zaburzeń lękowych (wręcz książkowe), rozmawiałam o tym z moja psychiatra i psychologiem. Jeśli boisz się że coś zrobisz dziecku to po prostu lęk przed utrata kontroli. Silny lęk jest bardzo przykry, ale nie prowadzi do szaleństwa czy zachowań impulsywnych. Takie odczucia jak trudności z koncentracją czy dezorientacja podczas silnego lęku mogą sprawiać wrażenie jakby traciło się kontrolę, ale nie prowadzi do rzeczywistej utraty kontroli
tak powtarzała moja psycholog. A obawy czy pokocha się dziecko to obawy wielu kobiet w ciąży w końcu to ogromna zmiana w życiu. Czy masz kogoś kto może pomóc Ci z maleństwem po porodzie? U mnie działało powtarzanie sobie, że w razie gdybym nie dała rady to pomoc w opiece otrzymam od mamy.Dobrze jest przeczytać, że wcale ze mną nie jest tak źleNa Twoim etapie ciąży miałam to samo. Ale to klasyczne objawy zaburzeń lękowych (wręcz książkowe), rozmawiałam o tym z moja psychiatra i psychologiem. Jeśli boisz się że coś zrobisz dziecku to po prostu lęk przed utrata kontroli. Silny lęk jest bardzo przykry, ale nie prowadzi do szaleństwa czy zachowań impulsywnych. Takie odczucia jak trudności z koncentracją czy dezorientacja podczas silnego lęku mogą sprawiać wrażenie jakby traciło się kontrolę, ale nie prowadzi do rzeczywistej utraty kontroli
. Już myślałam, że ze mną jest gorzej. Moja teściowa obiecała pomóc. Ze swoimi rodzicami mam słaby kontakt. Oni nawet nie wiedzą co mi dolega. No i ode mnie pewnie się nie dowiedzą. 
. Od kilku dni stosuję trening autogenny Schulza i trening Jacobsena. Wiem że żeby efekty były zadawalające potrzeba czasu ale ja już bym chciała aby wszystko działało . Zaczęłam też więcej czytać na temat nerwicy i samopomocy. Tak naprawdę dopiero teraz będąc w ciąży zgłębiam ten temat. Codziennie dziękuję dzidzi za to że jest bo to ona dała mi motywację do walki z chorobą.Witaj.
Zazdroszczę takiej relacji z teściowąDobrze jest przeczytać, że wcale ze mną nie jest tak źle
Najgorsze z nerwicą jest to że potrzeba w walce z nią dużo cierpliwości - a to nie jest moja najlepsza strona
moja gdyby się dowiedziała o moich zaburzeniach to by prędzej powiedziała żeby mój mąż odszedł od tej wariatki niż pomogła nam w czymkolwiek 
bardziej boje się że mogłam zaszkodzić dziecku moim poprzednim, wręcz dramatycznym stanem.Z teściową nie zawsze tak było. Początki były ciężkie. Dopiero gdy kupiliśmy własny dom zaakceptowała to że z nią nie zamieszkamy i od tego czasu "nasze" relację są takie dobreZazdroszczę takiej relacji z teściową
Fajna jest też książka "oswoić lęk". Chyba można znalezc w internecie w pdf.
Myślę że już kochasz swoją dzidzie tylko lęk na chwilę przysłonił Ci tą miłość
.
. Gdyby się dowiedzieli co ze mną jest to dopiero by mieli pole do popisu. Szkoda pisać.
. Więc po tych pierwszych 3-4 miesiącach moje lęki, nerwica wróciły. Nie mam siły. Panicznie boje się brania leków. Nie dam rady wytrzymac nasilenia objawów to raz, a dwa boje się, że zaszkodzę dziecku. Poszłam na terapię. Ale ciężki ze mnie przypadek. Lęki mam w domu, poza domem, co bym nie robiła. Ciągle myślę, że źle się czuje, że mi niedobrze, że boli mnie żołądek. Nie umiem na niczym się skupić. Tv, książka, spacer, joga, sprzątanie nic nie pomoga. Czyjas obecność też mnie nie uspokaja. Nawet jak się czymś zajmę czuję się źle. Odkąd zaszłam w ciążę nie było nawet jednego normalnego dnia. Ciągła walka. Ciągle myślę i myślę i myślę. Chciałabym cieszyć się ciąża. Nie umiem. Odliczam tylko tygodnie i czytam kiedy dziecko może się urodzić i będzie zdrowe...
