Mi wlasnie psycholog pomogla zrozumieć, ze rozpamietywanie tego co bylo, i tego co by bylo gdyby.... nie jest dobrym pomyslem. Takie myslenie spowoduje, ze nie ruszymy dalej... a jednak mimo wszystko zyc trzeba.
U nas bylo tak ze niby bliscy pisali... ale my sie spotykac nie chcielismy... po jakimś czasie zdecydowalismy sie spotkac z niektórymi z rodziny znajomych. uwierzcie mi , ze nagle oni nie maja czasu... wiec tak sobie mysle, ze w duuupiee ich mam... bo kurde czlowiek stara sie pozbierac w koncu mysli tak to jest ten dzien ! Moge sie spotkac z tym i z tym... a tu nagle odwolanie spotkania, nagle zmiana.planow itp... po smierci Franka to widywalismy sie z moimi rodzicami, raz z siostrą meza i bratem... brat meza okazal sie bardzo duzym wsparciem choc na codzien mieszka w Niemczech odwiedził nas. Ci co byli na miejscu jakos czasu nie mieli... niestety tak jest. Przyjaciół poznaje sie w biedzie...
Ta sytuacja bardzo zweryfikowala na kogo mozna liczyc.
Ja tez nie wyobrazam sobie swiat... na razie jestesmy zgodni , ze spedzamy je tylko w dwojke.
Myslelismy tez o wyjezdzie gdzies... jako forma ucieczki byleby nikt nic od nas nie chcial , ale z drugiej strony dostalismy tyle wsparcia od rodzicow moich, i moja mama to bardzo przezyla , ze moze rozwazymy zeby zostac i choc jeden dzien wspolnie spedzic.... byleby nie swietowac z cala rodzina bo dla nas nie beda to mile swieta... ale zobaczymy co zdecydujemy.
Brat meza (drugi ktory mieszka niedaleko nas) bedzie mial dziecko pod koniec listopada. Mial byc ponad miesiac roznicy miedzy ich dzieckiem a Frankiem... na razie nawet nie umiem sobie wyobrazic, ze sie z nimi spotykam... ciesze sie ze cisza z ich strony trwa...
Trudne to wszystko...
Ganka ja tez nie wrocilam do pracy. Po 8 tyg macierzynskim wzielam l4 i tak trwa od 18sierpnia.
( dzis w nocy mnie dopadl bol brzucha, ktory trwa z przerwami do teraz...
