Cześć jestem debiutantką jeśli chodzi o dodawanie tematów więc proszę o wyrozumiałość
postanowiłam napisać bo jestem samotna w moim problemie. Jestem w ciąży (19 tydzień) od samego początku ciąży wprowadził sie do mnie i mojego męża jego brat. Jest on człowiekiem chorym psychicznie (zaburzenia obsesyjno-kompulsywne zespół aspergera ponadto jest zbieraczem) jest to male mieszkanie a on zajmuje część pokoju z kuchnią. Ten człowiek ma 30 lati nie potrafi ułożyć sobie życia. Wiele lat nie pracował spal całe dnie i ogolnie to nic nie robi. Jak twierdzi jest chory. Aktualnie szwagier pracuje bo sama pomogłam mu z pracą kursem itp. Czego niestety żałuję bo od tego zaczęły sie moje problemy. Brat mojego męża sie nie myje tygodniami (wyczulony węch w ciąży jest dla mnie katastrofą) nic nie je, nie sprząta, znosi do domu śmieci, chodzi prawie nago po domu i potrafi wejść nieproszony do mojego pokoju (nawet jak leżę półnaga w łóżku drzwi mam zamknięte i mówię że nie może wejść do pokoju). Jestem klebkiem nerwów, mam koszmary z jego udziałem, płaczę po kątach, robię mężowi awantury. Nie panuje już nad sobą. Mąż jest bardzo rygprystyczny wobec mnie. Złości sie na mnie jak płaczę i że jestem agresywna co do szwagra. Chciałam się wyprowadzic Ale mąż uznał ze szkoda pieniedzy na wynajem (mieszkanie należy do szwagra ponieważ rodzice mu kupili) więclkątem mieszkamy w małym pokoiku. Przez ciągłe kłótnie moje małżeństwo sie rozpada.. nir mogę znieść już mojego szwagra, nienawidzę go. Przede wszystkim za to że moj mąż przymyka oczy na jego uprzykrzajacy sposób życia i to mnie obwinia za konflikty. Jestem na zwolnieniu lekarskim przeszlam badania inwazyjne prenatalne i powinnam dbac o siebie a ja ciągle wyjdę i nie mam nikogo do kogo mogłabym pójść. Mam powikłaną ciążę i nadal nie wiem czy moje maleństwo jest zdrowe. Martwię się o nie. A moje małżeństwo jest na skraju rozpadu. Dodam jeszcze że chodzę prywatnie do psychologa z tego względu Ale to nic nie daje. Życie toczy sie dalej.. a Może to ze mna jest cos nie Tak? Doradzcie mi co mam robić bo juz sama się pogubiłam.. nienawiść przepełnia mnie do takiego stopnia że sama nie wiem co się ze mna dzieje.
postanowiłam napisać bo jestem samotna w moim problemie. Jestem w ciąży (19 tydzień) od samego początku ciąży wprowadził sie do mnie i mojego męża jego brat. Jest on człowiekiem chorym psychicznie (zaburzenia obsesyjno-kompulsywne zespół aspergera ponadto jest zbieraczem) jest to male mieszkanie a on zajmuje część pokoju z kuchnią. Ten człowiek ma 30 lati nie potrafi ułożyć sobie życia. Wiele lat nie pracował spal całe dnie i ogolnie to nic nie robi. Jak twierdzi jest chory. Aktualnie szwagier pracuje bo sama pomogłam mu z pracą kursem itp. Czego niestety żałuję bo od tego zaczęły sie moje problemy. Brat mojego męża sie nie myje tygodniami (wyczulony węch w ciąży jest dla mnie katastrofą) nic nie je, nie sprząta, znosi do domu śmieci, chodzi prawie nago po domu i potrafi wejść nieproszony do mojego pokoju (nawet jak leżę półnaga w łóżku drzwi mam zamknięte i mówię że nie może wejść do pokoju). Jestem klebkiem nerwów, mam koszmary z jego udziałem, płaczę po kątach, robię mężowi awantury. Nie panuje już nad sobą. Mąż jest bardzo rygprystyczny wobec mnie. Złości sie na mnie jak płaczę i że jestem agresywna co do szwagra. Chciałam się wyprowadzic Ale mąż uznał ze szkoda pieniedzy na wynajem (mieszkanie należy do szwagra ponieważ rodzice mu kupili) więclkątem mieszkamy w małym pokoiku. Przez ciągłe kłótnie moje małżeństwo sie rozpada.. nir mogę znieść już mojego szwagra, nienawidzę go. Przede wszystkim za to że moj mąż przymyka oczy na jego uprzykrzajacy sposób życia i to mnie obwinia za konflikty. Jestem na zwolnieniu lekarskim przeszlam badania inwazyjne prenatalne i powinnam dbac o siebie a ja ciągle wyjdę i nie mam nikogo do kogo mogłabym pójść. Mam powikłaną ciążę i nadal nie wiem czy moje maleństwo jest zdrowe. Martwię się o nie. A moje małżeństwo jest na skraju rozpadu. Dodam jeszcze że chodzę prywatnie do psychologa z tego względu Ale to nic nie daje. Życie toczy sie dalej.. a Może to ze mna jest cos nie Tak? Doradzcie mi co mam robić bo juz sama się pogubiłam.. nienawiść przepełnia mnie do takiego stopnia że sama nie wiem co się ze mna dzieje.
