Ja tylko powiem że na szczęście wszystko reguluje ustawa.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 z późn. zm.) „osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych”. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1, ponosi osoba, która sprawuje prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun faktyczny w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (art. 5 ust. 1 pkt 2).
„Obowiązkiem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną jest powiadomienie osoby obowiązanej do poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym lub osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się tym szczepieniom, a także poinformowanie o szczepieniach zalecanych” (art. 17 ust. 9 ustawy).
„O fakcie uchylania się od poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym świadczeniodawca przechowujący karty uodpornienia zawiadamia pisemnie właściwego państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego” (§ 15 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień – Dz. U. Nr 237, poz. 2018 z późn. zm.).
Natomiast „Państwowy Inspektor Sanitarny może udzielić upoważnienia pracownikom działalności podstawowej do wykonywania czynności kontrolnych w ramach zapobiegania chorobom zakaźnym i innym chorobom powodowanym warunkami środowiska oraz ich zwalczania – w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego i jego zgodności z obowiązującymi wymaganiami higienicznymi i zdrowotnymi. Państwowy Inspektor Sanitarny może udzielić upoważnienia pracownikom wyżej wymienionym do wydawania w jego imieniu decyzji administracyjnych” (ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 lutego 2004 r. w sprawie zasad i trybu upoważniania niektórych pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych do wykonywania w imieniu państwowych inspektorów sanitarnych określonych czynności kontrolnych i wydawania decyzji – Dz. U. Nr 24, poz. 217).
Zgodnie z powyższymi przepisami w sytuacji, gdy rodzice nie zgodzą się na zaszczepienie dziecka, zakład opieki zdrowotnej ma obowiązek zawiadomić o tym sanepid. Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej do zakresu działania sanepidu w dziedzinie zapobiegania i zwalczania chorób, należy m.in. ustalanie zakresów i terminów szczepień ochronnych oraz sprawowanie nadzoru w tym zakresie.
Ponadto inspektorzy sanepidu działają na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego. Jeżeli więc decyzja wydana przez Powiatową Stację Epidemiologiczno-Sanitarną w przedmiocie poddania się szczepieniu nie zostanie wykonana, sanepid będzie mógł najpierw wszcząć postępowanie egzekucyjne, a następnie skierować sprawę do sądu.
Zgodnie z art. 38 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej „kto utrudnia lub udaremnia działalność organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej, podlega karze aresztu do 30 dni, karze ograniczenia wolności albo karze grzywny”.
Jeżeli sprawa znalazłaby się w sądzie, tzn. Powiatowa Stacja Epidemiologiczno-Sanitarna skierowałaby sprawę do sądu, to postępowanie w sprawie odmowy poddania się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu nastąpiłoby w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848; Nr 214, poz. 1344 i Nr 237, poz. 1651).
Stosownie bowiem do brzmienia art. 115 Kodeksu wykroczeń „kto, pomimo zastosowania środków egzekucji administracyjnej, nie poddaje się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu przeciwko gruźlicy lub innej chorobie zakaźnej albo obowiązkowemu badaniu stanu zdrowia, mającemu na celu wykrycie lub leczenie gruźlicy, choroby wenerycznej lub innej choroby zakaźnej, podlega karze grzywny do 1500 złotych albo karze nagany. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, pomimo zastosowania środków egzekucji administracyjnej, nie poddaje jej określonemu w § 1 szczepieniu ochronnemu lub badaniu”.
Jeżeli grzywna nie poskutkuje, sanepid teoretycznie może wystąpić do sądu z wnioskiem o przymusowe doprowadzenie na szczepienie, jednak raczej nigdy nie dochodzi do takich sytuacji. Prawdopodobnie sprawa zakończyłaby się na grzywnie.
W sytuacji odmowy poddania się szczepieniu tryb postępowania jest więc następujący:
- wezwanie na szczepienia wysyłane jest z zakładu opieki zdrowotnej,
- w przypadku uchylania się od szczepień – odpowiednia placówka zdrowotna zawiadamia o tym fakcie sanepid,
- sanepid wysyła wezwania do kolejnych szczepień i upomnienia, wydaje decyzję o wszczęciu postępowania egzekucyjnego (nałożenie grzywny), a w razie braku skutku tych działań kieruję sprawę do sądu.
Tak wyglądają uregulowania prawne, jeżeli chodzi o uchylanie się od szczepień ochronnych. W praktyce czasami lekarze i odpowiednie instytucje – takie jak Powiatowe Stacje Epidemiologiczno-Sanitarne oraz sądy – podchodzą bardzo restrykcyjnie do odmowy szczepienia i stosują wymienione przepisy w pełnym zakresie, ale zdarza się, że wola rodziców zostaje uszanowana w tej sprawie.
Jeżeli na podstawie dostarczonej dokumentacji sanepid wywnioskuje, że rzeczywiście szczepienie może być niebezpieczne, może odstąpić od wszczynania sprawy bądź umorzyć już wszczęte postępowanie. Powinien być to wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego. Art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego: „gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania”.
źródło
Niezgoda rodziców na szczepienie dziecka
