MamaAniola
Fanka BB :)
- Dołączył(a)
- 18 Czerwiec 2022
- Postów
- 523
Witaj
Zbieżność naszych nicków to nie przypadek i niestety łączy nas to okropne doswiadczenie jakim jest pozegnanie swojego dziecka. Mojego pierwszego Synka - wowczas moje pierwsze I jedyne dziecko - straciłam ponad 7 lat temu.
Koszmar sie zaczal jak bylam w 3 msc ciazy. Mielismy wowczas wypadek samochodowy. Transportowana bylam helikopterem do szpitala. Finalnie, mimo ze samochod rozkwaszony na drzewie, wszyscy wyszlismy z tego wypadku bez szwanku, moj organizm jakos dziwnie reagowal na ten stres, bo w kolko tracilam przytomnosc, trwało to kilka dni. Gdy juz wychodzilam ze szpitala myslalam, ze koszmar sie konczy, a tak naprawde to byl dopiero poczatek. lekarz zauwazyl na usg niepokojaca wade u Synka, ktora niestety potwierdzono u mojego lekarza prowadzacego ciążę. Skierowano nas do szpitala oddalonego o kilkaset km od domu, bo tylko tam operowano te wade. I tak rozpoczelam walke o zdrowie i zycie Synka, jeszcze jak był w moim brzuchu, walczyłam kilka msc. Od ilosci operacji i narkoz mialam utraty pamieci. Z perspektywy czasu wydaje mi się to aż niemożliwe, że tyle nieszczesc spadło na nas w jednym roku. Takie rzeczy nie powinny się wydarzać w prawdziwym życiu.
Byliśmy spłukani. Wypadek, walka o maluszka...musieliśmy się zadłużyć u rodziny. Niestety historia nie skończyła się szczęśliwie. Po kolejnej operacji, w 6 mscu ciazy urodziłam przedwcześnie. Synek żył 2h.
Nie potrafię opisać bólu jaki Przeżywałam. To nie był tylko bol psychiczny, ale i fizyczny. Potęgowany dodatkowo strachem czy kiedykolwiek zostanę jeszcze mama - ale to już inna historia. Chcialabym powiedzieć Ci jak sobie z tym bólem poradzić, ale ja nie znalazlam sposobu. Nie wiem jak to zrobić. Ja sobie nie radziłam. Psycholog stwierdził u mnie objawy PTSD, co wieczór modliłam się o to, zeby rano się nie obudzić. To był koszmar. Rozmowy z psychologiem dawały chwilowa ulgę. Pamiętam, że w domu notowałam słowa, zdania, które usłyszałam od Pani psycholog, które podnosiły mnie na duchu. Czytałam je w kółko. Pisałam listy do mojego zmarłego Synka. Poświęciłam się pracy, dużo podróżowałam. Podróżując przeżyłam piękne chwilę, które potrafiłam docenić (mimo, że wieczorem znów plakalam). To rozpoczęło u mnie etap odnajdywania takich momentów radości w codziennym życiu.
Ściskam Cie mocno. Bardzo Ci wspolczuje. Takie rzeczy nie powinny sie wydarzac... Zgodzę się z @Jetkaa - z tym, że czas leczy rany to dla mnie jakaś ściema. My uczymy się z tym bólem zyc. Mogę Ci powiedzieć z perspektywy czasu coś co wydaje Ci się na ten moment niewyobrażalne. Będziesz się uśmiechać. Tak szczerze. Pewnego dnia, za jakis czas. Bedziesz wdzieczna swojemu dziecki, że pojawiło się w Waszym życiu, choć tylko na chwilę. Bo w tym pojawieniu się miał jakiś sens, jakiś cel. Ja w to wierzę. Zresztą mój Synek nie jest dla mnie przeszłością, czuje, że jest z nami. Czuwa nad nami. Za dużo miałam różnych 'zbiegów okolicznosci' w życiu. Jest obecny w naszych rodzinnych rozmowach. Mamy swoje rodzinne tradycje. Na Jego urodzinki Synka młodsze rodzeństwo (ktore pojawilo sie po paru latach) puszcza w powietrze balonik z helem, często z doczepionym rysunkiem na kartce papieru albo listem. Na święta jedziemy na grob i stawiamy ustrojona rodzinnie choinkę.
Jesteś w trudnym momencie, przezywasz żałobę. Co jest też bardzo ważne, bo żałobę trzeba przeżyć a nie zamiatać jej pod dywan. Dużo siły dla Ciebie i Twoich bliskich. Mocno mocno ściskam.
zaczęliśmy się starać dość szybko, ale córeczki doczekalismy się dopiero (a może już?) po ponad 2 latach. Zapytaj przy okazji lekarza jak on ocenia szanse i bezpieczeństwo kolejnej ciąży. Nie musi do niej dojść za msc, dwa, za rok...ale będziesz miała informacje, która może dać nadzieję na przyszłość. Mi takie myśli, których się mogłam 'uczepic' byly niezwykle potrzebne w tym trudnym początkowym czasie żałoby.
