Witajcie.
Potrzebuję... chyba wsparcia. Generalnie nie jestem osobą która się skarży, ale naprawdę nie wiem już co robić. Mój Maluch ma 2 tygodnie. Poród był ciężki, nawet bardzo. Szwów nawet nikt nie liczył, wciąż się goją, czasem bolą strasznie, tak że ani siedzieć ani stać, tylko leżenie jest akceptowalne. Do tego nadciśnienie po ciąży, więc zawroty głowy, ból głowy i ogólne osłabienie, spacer to na maksymalnie 10min. Ale żyje. Problem w tym że Maluch ma problemy z brzuszkiem zarówno z załatwianiem się jak i z ulewaniem, napina się, płacze, brzuch ma wzdęty i twardy, jest niespokojny i nie śpi. Po załatwieniu zwykle się uspokaja, ale często i tak nie usypia. Wpada w rozpacz gdy próbuję go ułożyć na płasko. W nocy jakoś sypia, ale w dzień jest w stanie nie spać przez 4-5h ciągiem na zmianę płacząc i karmiąc się. Mąż mi dużo pomaga, ale sam też jest wykończony, chyba głównie psychicznie, do tego pracuje. Ale do brzegu... Ja juz nie daję rady, nie mam siły na ciągłe kołysanie i noszenie Malucha. Źle się czuję, strefy intymne bolą niemiłosiernie (lekarze uspokajają, że trzeba czekać, aż się wszystko zagoi). Nie mogę patrzeć jak Maluch cierpi i się męczy, a ja nie jestem w stanie mu pomóc, bo juz zarówno fizycznie jak i psychicznie nie daję sobie rady. Czasem po prostu kładę się obok niego i oboje płaczemy. Wiem że wszystko minie, że się polepszy, że trzeba to przetrwać, ale mój organizm jest na granicy totalnego rozpadu. Czy jest coś co mogę zrobić by chociaż uciszyć ból mojego Malca? Próbuje ciepłych okładów na brzuszek, masażu, wyciszenia, krótszych i częstszych karmień, ale nic nie pomaga. Gdy Maluch wpada w rozpacz to nie da się go uspokoić, chyba że przystawianiem do piersi, a to tworzy błędne koło, bo po jedzeniu znów mu brzuszek doskwiera.
Potrzebuję... chyba wsparcia. Generalnie nie jestem osobą która się skarży, ale naprawdę nie wiem już co robić. Mój Maluch ma 2 tygodnie. Poród był ciężki, nawet bardzo. Szwów nawet nikt nie liczył, wciąż się goją, czasem bolą strasznie, tak że ani siedzieć ani stać, tylko leżenie jest akceptowalne. Do tego nadciśnienie po ciąży, więc zawroty głowy, ból głowy i ogólne osłabienie, spacer to na maksymalnie 10min. Ale żyje. Problem w tym że Maluch ma problemy z brzuszkiem zarówno z załatwianiem się jak i z ulewaniem, napina się, płacze, brzuch ma wzdęty i twardy, jest niespokojny i nie śpi. Po załatwieniu zwykle się uspokaja, ale często i tak nie usypia. Wpada w rozpacz gdy próbuję go ułożyć na płasko. W nocy jakoś sypia, ale w dzień jest w stanie nie spać przez 4-5h ciągiem na zmianę płacząc i karmiąc się. Mąż mi dużo pomaga, ale sam też jest wykończony, chyba głównie psychicznie, do tego pracuje. Ale do brzegu... Ja juz nie daję rady, nie mam siły na ciągłe kołysanie i noszenie Malucha. Źle się czuję, strefy intymne bolą niemiłosiernie (lekarze uspokajają, że trzeba czekać, aż się wszystko zagoi). Nie mogę patrzeć jak Maluch cierpi i się męczy, a ja nie jestem w stanie mu pomóc, bo juz zarówno fizycznie jak i psychicznie nie daję sobie rady. Czasem po prostu kładę się obok niego i oboje płaczemy. Wiem że wszystko minie, że się polepszy, że trzeba to przetrwać, ale mój organizm jest na granicy totalnego rozpadu. Czy jest coś co mogę zrobić by chociaż uciszyć ból mojego Malca? Próbuje ciepłych okładów na brzuszek, masażu, wyciszenia, krótszych i częstszych karmień, ale nic nie pomaga. Gdy Maluch wpada w rozpacz to nie da się go uspokoić, chyba że przystawianiem do piersi, a to tworzy błędne koło, bo po jedzeniu znów mu brzuszek doskwiera.
jeśli masz możliwość prosić swoją mamę/teściową o pomoc to nie wahaj się tylko proś. Chociażby po to, żeby spokojnie wyjść na zakupy spożywcze czy wziąć prysznic. Będzie dobrze, teraz zmęczenie i hormony po porodzie robią swoje 
ale do meritum my kobiety jesteśmy niesamowite. Ogarniesz to jak nasze matki, babki itp dasz rade. Jak większość z nas masz obraz cukierkowego macierzyństwa z TV i instagrama. A tak serio to czasem szkoła przetrwania 
ogarnięcie malucha i siebie w tym chaosie i natłoku emocji. 
zacznę od tego, że Twoje emocje są zupełnie naturalne. Podejrzewam, że 90% kobiet po porodzie odczuwa podobnie. Pamiętam swojego synka 
to był hardcore... ale minęło. U Was też się ułoży i synek się przyzwyczai do życia poza brzuszkiem mamy. Możliwe, że jest bardziej wrażliwym człowieczkiem i nie ogarnia jeszcze świata. To co mogę Ci szczerze podpowiedzieć to przede wszystkim uspokój swoje emocje, takie małe maluszki wszystko wyczuwają i niestety odreagowują właśnie płaczem. Znam to z autopsji 
Wiem, że ciężko jest się uspokoić, wyluzować, ale postaraj się, a na pewno zauważysz różnice u synka. Jeśli mogę poradzić to rozważ otulacz dla dzieciątka, albo chustę, jak dla mnie rewelacja. U nas pomagała suszarka, masaże brzuszka, oraz noszenie na leniwca. Możesz rozważyć spanie z synkiem, będzie czuł Twoją bliskość. Przede wszystkim wychodź na spacerki, żebyś odpoczęła, odetchnęła i nabrała dystansu, w domu wszystko się kumuluje. Mi spacerki z synkiem bardzo pomagały 
no u mnie na rękach też nie płakał. Tylko ile można nosić? 1,5 roku później urodziło mi się drugie dziecko. Córka. Szpital praktycznie przespała. W domu jadła i spała. Płakała jak jej coś naprawdę było. I dopiero wtedy zobaczyłam, że to pierwsze (synek) było jednak bardziej wymagające. Że wcale mi się nie wydawało, iż mamy trudniej niż znajomi rodzice. Jak sobie to uświadomiłam - po czasie - to przestałam mieć do siebie wyrzuty, że nie dawałam rady.