Zwolnienie dostałam na razie do niedzieli. W poniedziałek mam wizytę u gina i chyba poproszę o dalsze, bo jestem wyczerpana po tej chorobie. Zresztą dziś w szpitalu lekarka o mały włos nie dałaby mi zwolnienia, bo jak to powiedziała "skoro pani jest w ciąży to uznałam za oczywiste, że jest już pani na zwolnieniu" i bardzo się zdziwiła, że ja nadal w pracy. Po powrocie do domu poszłam zrobić małe zakupy żywnościowe w sklepie obok, bo mam dietę jeszcze 2 tygodnie, a nic co by się nadawało nie było w domu (tak to jest jak facet sam robi zakupy dla siebie
) i po drodze musiałam usiąść na ławce, bo normalnie ciemno w oczach mi się robiło. Niestety mąż w pracy i sama musiałam pójść. W ogóle po tygodniu ledwie dopięłam spodnie na brzuchu (a były luźne) i patrząc w lustro stwierdziłam, że mam już ciążowy brzuszek Po drodze ze sklepu spotkałam znajomą, która spytała czy jestem w ciąży, więc chyba naprawdę już widać Tylko blada jestem niesamowicie, chyba muszę włosy trochę rozjaśnić jakimiś pasemkami, bo z czarnymi wyglądam jak trup.
Na szczęście już nie wymiotuję, tzn. od tygodnia mi się nie zdarzyło. Mdłości przeszły i apetyt wrócił. Wczorajszo-dzisiejsze 15 godzin od kolacji w szpitalu (godz. 17.00) do śniadania (godz. 8.00) były chyba najdłuższymi godzinami w moim życiu. Rano zmusiłam pielęgniarkę, żeby pobrała mi krew już przed 6.00 i wciągnęłam chociaż małego sucharka, którego miałam schowanego na czarną godzinę
