Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Oczywiście, że warto próbować. Jak długo jesteście razem to niemożliwe, żebyście mieli tylko dobre chwile. Może to chwilowy kryzys, a może trzeba się zastanowić, co zrobić, żeby znów było dobrze?
Mój mąż mi wtedy we wszystkim pomagał, kończyk nawet pracę szybciej. Ale co prawda to faktycznie kłótnie były częściej i właśnie że ja się czepiam. Ale był naprawdę na każde zawołanie. Brak wolne w pracy jak było trzeba jechać do lekarza czy na badania zawsze był przy mnie
Czytałam kilka innych wpisów twoich i muszę przyznać, że u mnie było podobnie. Płaczące dziecko 24 na dobę, śpiące tylko na rękach, w nocy pobudki co chwile, żaden fotelik czy spacer w wózku nie wchodził w grę, bo krzyczał jak opętany ludzie na mnie patrzyli jakbym go torturowała. Wzmożone napięcie, alergik na wszystko co możliwe, drzemki w dzień na mnie, trwające krócej niż usypianie. Wiecznie zmęczona i niewyspana ja, nerwowa, w domu chaos, bo jak zrobić cokolwiek z ciagle płaczącym dzieckiem. Nagle przestaliśmy się dogadywać z partnerem, ciagle kłótnie, ciche dni, wieczory spędzane w osobnych pokojach, wiecznie coś nie grało, nie mogliśmy na siebie patrzeć. Brak zrozumienia ze strony jego rodziny, że moje dziecko jest „inne”, że nie jest wesołym uśmiechającym się do wszystkich dzieckiem, a wręcz przeciwnie wiecznie przyklejonym do mojej nogi, płaczącym w każdym nowym miejscu, przy każdej nowej osobie. W końcu usiedliśmy i postanowiliśmy się rozstać dla dobra dziecka, dla dobra nas samych. Minęło 10 miesięcy, widywał się z małym regularnie, spędzał czas z nim, aż w końcu znowu zaczęliśmy się dogadywać, jakoś znów wszystko zaczęło „działać” i wróciliśmy do siebie. Dzisiaj jesteśmy razem, szczęśliwi, spokojni, syn ma 3 lata, zmienił się, kocha spacery i jazdę autem, praktycznie nie płacze, nadal ma problemy ze snem, nadal nie lgnie do ludzi, do innych dzieci, ale zniknął ten stres, to przemęczenie. Moim zdaniem po narodzinach dziecka wiele się zmienia, a jeszcze jak ma się dziecko takie jak moje to wszystkie nerwy, frustracje wyładowywaliśmy na sobie. Mam nadzieje, że tobie też się ułoży, że może jakoś się dotrzecie, a nawet jeśli nie, to lepiej żebyś była szczęśliwa, niż nieszczęśliwa z partnerem, bo dziecko też na tym cierpi. Trzymaj się.
Pomyśl o sobie, szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. Dzieci bardzo dużo czują, nawet jak niewiele rozumieją. Odejście od partnera nie musi spowodować pozbawienia dziecka ojca. Przecież mogą mieć częste kontakty, może nawet lepsze niż obecnie. Życie masz jedno, nie warto tkwić w czymś co męczy. Trzymam kciuki i życzę dużo siły.Nie mam nawet z kim pogadać, jak tutaj trochę się wyżalę, to czuję wręcz ulgę.
Szczerze, to najlepiej odejsc od takiego faceta, bo z czasem bedzie gorzej. Ale co ja bede radzic, jak sama nie potrafię sobie z tym poradzić
ale na wszystkie badania i szkołę rodzenia chodziłam sama i chyba nam obojgu to bardziej pasowało. Wyprawkę też ja kompletowałam, rodziłam sama. I kłóciliśmy się więcej, ale to chyba była wina hormonów / moja. Czepiałam się o byle głupotę.
