Poronilam, kolejne starania

[gość _199]

Ja chyba chcialabym zajsc jak najszybciej w ciaze, szczesliwie ja donosic i urodzic zdrowe dziecko. Gdybym miala 20 pare lat jak przy pierwszej ciazy, byc moze byloby inaczej.
W ciaze ktora stracilam zaszlam w 8 cyklu staran

Ja straciłam dzieciątko w wieku 22 lat. Na usg wszystko było ok, serduszko biło, zarodek wielkością równiez odpowiadał, na kolejnej dowiedziałam się, że od ponad 4 tyg serce nie bije, więc nie na reguły co do wieku.
Aktualnie jestem w kolejnej ciąży, zaszłam w nią po 7 miesiącach od zabiegu, ale ja chciałam tyle poczekać żeby się ogarnąć. Zaszłam w drugim cyklu starań.

 

[DarkAsterR]

Ja straciłam dzieciątko w wieku 22 lat. Na usg wszystko było ok, serduszko biło, zarodek wielkością równiez odpowiadał, na kolejnej dowiedziałam się, że od ponad 4 tyg serce nie bije, więc nie na reguły co do wieku.
Aktualnie jestem w kolejnej ciąży, zaszłam w nią po 7 miesiącach od zabiegu, ale ja chciałam tyle poczekać żeby się ogarnąć. Zaszłam w drugim cyklu starań.

Bylas mądra.
Ja jakos po pierwszym poronieniu nie myślałam racjonalnie. Jak się okazało, ze znowu jestem w ciazy to jeszcze próbowałam sobie poradzić z emocjonalnym bagażem. Byłam kompletnie nie przygotowana na kolejna ciąże i miałam emocjonalny chaos w głowie.
Ale po pierwszym usg się szybko pozbierałam i dalej już było ok.
Moglam czekac ale jakos nie wpadło mi to do głowy.
Prawda jest tez taka, ze poronienia się tak naprawde nigdy nie zapomina i nigdy do końca nie da się z tym pogodzić. W sumie wiec, po co czekac?

 

[Dorota991]

Bylas mądra.
Ja jakos po pierwszym poronieniu nie myślałam racjonalnie. Jak się okazało, ze znowu jestem w ciazy to jeszcze próbowałam sobie poradzić z emocjonalnym bagażem. Byłam kompletnie nie przygotowana na kolejna ciąże i miałam emocjonalny chaos w głowie.
Ale po pierwszym usg się szybko pozbierałam i dalej już było ok.
Moglam czekac ale jakos nie wpadło mi to do głowy.
Prawda jest tez taka, ze poronienia się tak naprawde nigdy nie zapomina i nigdy do końca nie da się z tym pogodzić. W sumie wiec, po co czekac?

Emocjonalnie się nie przygotujesz, ja teraz jestem 9+6 i cały czas zastanawiam się cy wszystko ok, najchętniej podpielabym się do usg 24/7.. Jeżeli zrobi usg i endometrium będzie równe to można próbować. Ale ja dałam sobie chociaż te 2, 3 cykle żeby ładnie odrosło, nie chciałam potem kolejnego dramatu ze maluszek był, ale kiepsko się przyczepił...

 

[DarkAsterR]

Masz racje.
Chociaz zastanawiam się czy bycie podpiętym do usg 24 na dobę jest dobrym pomysłem? Bo jeśli coś idzie nie tak i nie ma się nad tym kontroli to jest to wybitnie pokręcona forma tortury.

 

[Dorota991]

Masz racje.
Chociaz zastanawiam się czy bycie podpiętym do usg 24 na dobę jest dobrym pomysłem? Bo jeśli coś idzie nie tak i nie ma się nad tym kontroli to jest to wybitnie pokręcona forma tortury.

I tak źle i tak nie dobrze, ale tak to już jest po stracie, jak narazie byłam 31.08 kolejne 03.10 także trzeba być dobrej myśli

 

[MB91]

Ja poroniłam dwa razy, za każdym razem po poronieniu donosiłam kolejną ciąże. W pierwszej też serce przestało bić, w kolejnej z córką która ma 2 latka skończone non stop zmagałam się z infekcjami i grzybicą, a córeczka urodziła się zdrowa jak ryba. Potem znów poroniłam i zaszłam od razu po w kolejnym cyklu w ciąże i znów zdrowy chłopak (skończył 4 miesiące) mimo wady pępowiny (SUA). Dlatego nie poddawać się i nie próbować na sile szukać u siebie czegoś złego, natura wie co robi. Życzę dużo zdrówka i spokoju a na pewno się uda. Trzymam kciuki! Powodzenia

 

[gość _199]

Bylas mądra.
Ja jakos po pierwszym poronieniu nie myślałam racjonalnie. Jak się okazało, ze znowu jestem w ciazy to jeszcze próbowałam sobie poradzić z emocjonalnym bagażem. Byłam kompletnie nie przygotowana na kolejna ciąże i miałam emocjonalny chaos w głowie.
Ale po pierwszym usg się szybko pozbierałam i dalej już było ok.
Moglam czekac ale jakos nie wpadło mi to do głowy.
Prawda jest tez taka, ze poronienia się tak naprawde nigdy nie zapomina i nigdy do końca nie da się z tym pogodzić. W sumie wiec, po co czekac?

Myślałam, że się ogarnęłam, a jak zobaczyłam krew to znowu wszystko wróciło. To już ze mną będzie na zawsze, cały pierwszy trymestr przepłakalam bojąc się o malucha. Nie czekałabym po raz kolejny tak długo, bo strach u mnie chyba nigdy nie minie.

 

[jagoo2]

Bylas mądra.
Ja jakos po pierwszym poronieniu nie myślałam racjonalnie. Jak się okazało, ze znowu jestem w ciazy to jeszcze próbowałam sobie poradzić z emocjonalnym bagażem. Byłam kompletnie nie przygotowana na kolejna ciąże i miałam emocjonalny chaos w głowie.
Ale po pierwszym usg się szybko pozbierałam i dalej już było ok.
Moglam czekac ale jakos nie wpadło mi to do głowy.
Prawda jest tez taka, ze poronienia się tak naprawde nigdy nie zapomina i nigdy do końca nie da się z tym pogodzić. W sumie wiec, po co czekac?

Jedynie po to by po lyzeczkowaniu wszystko sie wygoilo zeby nie doszlo do kolejnego. Sama juz nie wiem. Zeby w razie kolejnej straty nie mowic sobie to przeze mnie nie zapomina sie to racja...mam obrazy w glowie...chwile gdy uslyszalam przykro mi, a pozniej swiat runal, nie wiedzialam co sie dzieje. Jakbym stala obok jakby to nie bylo o mnie. Dzis sobota wkroczylabym w kolejny tydzien...bylby teraz 19. Ciagle mimowolnie je odliczam. Emocjonalnie na zewnatrz sobie poradzilam, ake w srodu to wraca w najmniej spodziewanym momencie.

 

[Dorota991]

Jedynie po to by po lyzeczkowaniu wszystko sie wygoilo zeby nie doszlo do kolejnego. Sama juz nie wiem. Zeby w razie kolejnej straty nie mowic sobie to przeze mnie nie zapomina sie to racja...mam obrazy w glowie...chwile gdy uslyszalam przykro mi, a pozniej swiat runal, nie wiedzialam co sie dzieje. Jakbym stala obok jakby to nie bylo o mnie. Dzis sobota wkroczylabym w kolejny tydzien...bylby teraz 19. Ciagle mimowolnie je odliczam. Emocjonaknie ba zewnatrz sobie poradzilam, ake w srodu to wraca w bajmniej spodziewanym momencie.

Trochę zawsze będzie wracać. My z przyjaciółka razem zaszłyśmy w ciążę.. Ona donosiła. Dziękowałam za koronawirusa.. no niestety nie mogłam się z nią widywać. Daj sobie jeszcze z miesiąc. Też tak szalałam, wydawało mi się, że ze wszystkimi sobie poradziłam. A teraz widzę, że nadal byłam w rozsypce.nie ma co się spieszyć. Ale zrobisz jak uważasz

 

[agaaataaaa]

Zapewne byś mogła, ale to chodzi o to że musi tam wszystko odrosnąć - inaczej nie będzie miało jak się zaczepić i znowu poronisz. Nie chcę straszyć, ale po co kolejne nerwy. Sama poroniłam w styczniu, wiem jak silne jest pragnienie, ale wytrzymaj z 2 cykle.

Ja we wtorek miałam zabieg i nie mogę przestać myśleć o tym , żeby już zacząć działać. Tak bardzo się boje,że będzie nam znowu trudno zajść, że nie chce tracić czasu. Mam 30 lat. Długo nam zajęły starania i to, że to okazało się puste jajo, było rozczarowaniem. Ja czuje, że ewentualne problemy z kolejnym zajściem wplyna na mnie gorzej, niż to poronienie, z którym się już pogodziłam. Miałam wyłyżeczkowanie resztki, większość sama się oczyscila. Jednej strony chciałabym zachować się odpowiedzialnie i racjonalnie i zaczekać chociaż te dwa cykle, a z drugiej jak pomyślę że to można znowu tak długo trwać, to aż nie chce sobie tego wyobrażać...