Odpowiedz w temacie

Jak sobie poradzić? Dać sobie czas... To takie stare hasło, że czas leczy rany, ale jest po części prawdziwe. Moja córeczka żyła dwa dni. Została odebrana nam nagle, jeszcze w szpitalu, choć nic nie zwiastowało najgorszego. Minęło 7 lat, ale do dziś zdarza mi się płakać. Tym niemniej jakoś się pozbierałam wtedy, powiedziałam sobie, że moje dziecko ma widzieć uśmiechniętą, fajną babkę, a nie wiecznie zaryczanego babola. Nic nie zmieni się tym, że się leży, ryczy i rwie włosy z głowy. Można natomiast zrobić coś dobrego - my akurat zaczęliśmy dawać na obiady dla dzieci. Nie mogliśmy nakarmić naszej córeczki, ale mogliśmy pomóc komuś innemu. Jakiś mały gest, ale któreś dziecko nie chodzi ciągle głodne. Dane nam było przywitać drugą córeczkę i jest teraz całym naszym światem. Wie, że miała siostrzyczkę, nawet jej śpiewa na cmentarzu. Choć teraz, tak wcześnie po stracie wydaje się to trudne, ale trzeba iść dalej. Bardzo współczuję i życzę powodzenia. Kiedy już przywitacie kolejne dziecko na świecie będzie najważniejsze. Ale to stracone na zawsze pozostanie w sercu i pamięci. A w uśmiechu, oczach, śmiechu tego żyjącego będziecie się dopatrywać i tego utraconego.