A w kwestii mniej miłego tematu, bo poronień - też niestety nie mam dobrych wspomnień ze szpitala. Lekarz podczas przyjęcia przy pierwszym poronieniu powiedział, że jestem jeszcze młoda i będę miała dużo dzieci (2 lata starań, 29 lat, amh 0,4).
Przy drugim chcieli położyć mnie na sali z trzema innymi paniami - jedna, za chwile rodząca, podpięta pod ktg (moja siostra powiedziała im, że albo mają mnie położyć na innej sali albo zabrać tamtą panią, bo to niepoważne i nieludzkie - zabrali ją nim ją tuż po tym jak ja przyszłam na salę), druga na poczatku ciazy z krwawieniami i polozna uznała, że mamy taka sama sytuacje (jej beta rosła, a moja już dawno malała i wiedziałam, że jestem tam po to, żeby wywołać poronienie). Miałam wówczas laparoskopię (podejrzenie cp), a na sali wybudzeń położna na mnie krzyczała, bo co chwile piszczała cała aparatura (standardowo mam niskie ciśnienie, a po narkozie było jeszcze niższe) - miałam zrobione paznokcie (jednego spiłowanego przed zabiegiem) i ona uznała, że pewnie w domu wszystko za mnie mąż lub mama robi i to mąż na moje utrzymanie zarabia, bo ja taka młoda jestem. Później spojrzała w kartę i powiedziała „a to pani wcale nie jest taka młoda” (miałam niecałe 30 lat) wiec dodałam tylko, że również sama na siebie zarabiam i prowadzę dwie firmy.
Dlatego przy trzecim poronieniu robiłam wszystko, żeby do szpitala nie trafić
może jeszcze zrobię jeden clearblue na pamiątkę, ale na razie poczekam czy mi sie okres na pewno spóźni, bo termin mam chyba na jutro lub pojutrze
współczułam jej.
