A ja uważam, że życie weryfikuje kto z nami zostanie, a kto nie jest wart naszej uwagi. Ludzie są wścibscy. Ja też nienawidziłam pytań typu: „kiedy dziecko”, „chyba już czas”, a najgorzej mnie drażniło: „Kupiliście duży dom to szkoda żeby stał pusty, młodsi już nie będziecie”. I po pierwszym transferze nieudanym poszłam do psychologa i psychiatry. Od tamtej pory zaczęłam mówić wprost to co czuje i co myślę. Na takie głupie pytania zaczęłam odpowiadać że jak mi się uda in vitro i jak przede wszystkim będzie mnie na nie stać to wtedy odpowiem na te wszystkie pytania. Było mi mega trudno, ale wbrew pozorom miałam dziką satysfakcję, że danej osobie opadła przysłowiowa kopara. Straciłam wielu znajomych, ale skoro odeszli - nie byli warci mojego czasu.
. We wrześniu ubiegłego roku kupiliśmy owczarka 2 miesięcznego, w październiku miałam stymulację.. byłam tak zaoferowana moim psiakiem, zresztą zawsze marzyłam o owczarku, że w ogóle nie stresowałam się całą procedurą. Codziennie chodziłam z nim na spacery po 1,5 godziny, potem bawiłam się z nim w domu, uczyłam różnych komend i tak mi zleciał czas aż do punkcji. Po 5 dniach od punkcji miałam zadzwonić do lekarza i zapytać o wyniki, nawet nie uwierzysz ale przeoczyłam czas i zadzwoniłam dzień później....a to wszystko przez euforię i miłość do mojego pieska, 
teraz jest to niewyobrażalne, każdego dnia będę myśleć o moich jajcach w trakcie stymulacji, a po punkcji będą noce nieprzespane, już czuję ten stresik bo wiem, że to będzie moje ostatnie podejście 
