Bardzo mądrze piszesz. Ja tu mówię o tym otwarcie, w PL nie. A czemu? Na prośbę rodziców. Bo moja rodzina jest ultrakatolicka i mega za pisem. I nie zrozumieją, nawet nie będą próbować. A mnie tam nie ma, żeby ewentualną walke i uświadamianie toczyć. A rodzice są. Więc nie powiedzialam. I gotuję się we mnie jak mi kuzynka mówi, że ja to mam dobrze, bo drugie urodziłam, a ona ma niedrożne jajowody i musi przy jednym pozostać. Pikuś, że jej syn ma 10lat,a my jesteśmy w tym samym wieku. I że zaszła w noc poślubną, a ja mam za sobą lata staran. Ale to ja mam dobrze i k*rwą muszę przemilczeć.
No, ale nie jest. My chyba umiemy sobie radzić z ocenami innych ludzi, ale pamietam moich dziadków oni tez nie potrafili. Tylko tam ten zły wzrok ta zła ocena kończyła się tragicznie bo to pokolenie powojenne. U mnie w domu tez miało być „ładnie” bo co ludzie powiedzą. Już nie chodziło o kościół tylko o pozory. Tylko to było TE pokolenie... rocznik 30. I to się tak ciągnie.. Jeszcze kościół dokłada czarne i białe a po środku nic. Ja tez mam znajomych bardzo wierzących i u nich ta wiara wyglada inaczej. Pamietam nawet zakonnice jak mnie kobita zaskoczyła , ze in vitro jest trudnym tematem. A dziecko jak każde i czemu chrzcić nie można? 
pytań, współczucia, komentarzy.... momentami męża nie mogłam znieść a co mowa innych