Paulaaa123
Zaangażowana w BB
- Dołączył(a)
- 19 Listopad 2020
- Postów
- 141
Hej, ja miałam identycznie. Zaczelo się od bezsenności , a potem lękiem przed pójściem spać , że znów nie zasnę. Chodziłam jak zombie , totalne zmęczenie spowodowało że problem urósł do naprawdę poważnych ataków paniki, trzęsłam się z nerwów przez całe dnie, do tego stopnia, że musiałam zacząć brać leki. Na szczęście wyszłam z tego przy pomocy psychiatryCześć dziewczynyWeszłam na te forum, bo bardzo potrzebuje rozmowy z kimś kto ma/miał podobny problem. Moja historia z atakami lękowymi nie jest długa i tak na prawdę nigdy nie próbowałam tego leczyć. Objawiało się to u mnie strachem przed pójściem spać i nocnymi atakami, przyspieszone bicie serca, ataki gorąca, duszności. Działo się to jednak tylko w sytuacjach silnego stresu, jeżeli czynnik mijał ja wracałam do normalnego życia. Dawno nie miałam takich epizodów. Moja siostra ma stwierdzenie różne choroby psychiczne i widziałam jak się męczyła w 1 ciąży, nie mogła spać. Jestem w 6 miesiącu, do tej pory udawało mi się nie denerwować. Miałam lęki, że nie uda mi się donosić ciąży, jednak jakoś sobie z tym radziłam. Od tygodnia jednak jest źle, śpię bardzo mało, gdy kładę się do łóżka mam straszne ataki paniki. Mój lekarz prowadzący mówi że sam brak snu nie zaszkodzi dzidzi, jednak długotrwały stres już tak. Umówiłam się jutro na wizytę u psychiatry, bardzo mi zależy, żeby pokonać problem. Nie wiem czy powinnam zacząć brać leki czy jakoś starać się przetrwać tą ciąże z tymi atakami i brakiem snu. Nie wiem co gorsze. Najlepiej by było, żebym sama nauczyła się nad tym panować, ale przez brak snu coraz ciężej kontrolować emocje. Zarzucam sobie, że to moja wina i że powinnam sobie radzić.
teraz zamykam oczy i mnie nie ma, jednak zmieniła mi się przyczyna bezsenności w postaci córeczki... 
Jeśli chcesz namiary na moją psychiatrę to napisz do mnie na priv. Moja psychiatra specjalizuje się w bezsenności. Miałam również psychologa specjalizującego się w bezsenności, ogólnie wydałam kupę pieniędzy, żeby ratować swój sen, przeszłam przez 5 psychologów , żaden mi nie pomógł... A pomógł mi lek zapisany przez psychiatrę który kosztuje 9 zł 
no i pamiętaj też, że wiele kobiet ma problemy ze snem w ciąży i to jest spowodowane hormonami. Po porodzie też to wszystko przez pierwsze miesiące się normalizuje, więc sen powinien wrócić naturalnie... Z tego co słyszałam. Ja byłam w takim stanie że ataki paniki nie pozwoliłyby mi zasnąc nawet jak gospodarka hormonalna by się unormowała. Leki zaczęłam brać od 33 tc. A wcześniej jakieś ziołowe, albo leki antyhistaminowe starej generacji które powodowały senność... Nic nie pomagały.
biorę ta dawkę do dzisiaj i pomogła w końcu, ale musiałam cierpliwie poczekać aż się zakumuluje w organizmie. Na pewno wkrótce powinnaś poczuć ulgę i radość 
. Początek ciąży był idealny - wielka radość, szczęście i wszystkie te dobre uczucia wiążące się ze świadomością że będę miała małego dzidziusia. No i nagle bum. Dowiedziałam się że mam cukrzycę ciążową. Dieta, insulina i wiadomość że muszę rodzić w szpitalu o którym nasłuchałam się mało pochlebnych opini. To był początek 6 miesiąca i dopadło mnie. Strach takiego jak jeszcze nigdy nie czułam, natrętne myśli których nie miałam nigdy w życiu i których sama się bałam, drżenie mięśni i rąk, ból głowy i bioder ale taki palący że myślałam że spłonę, o normalnym śnie mogłam zapomnieć, a cukier skakał jak szalony. Melisa, tabletki ziołowe nic nie pomagało. Na szczęście poszłam do psychiatry który przepisał mi leki. Początki na lekach oczywiście nie były kolorowe - trzeba przecież poczekać na ich działanie. Gdy wkońcu zaczęły to zaczęłam w miarę normalnie funkcjonować. Cukier uspokoił się tak bardzo że dzienną insulinę brałam w małych jednostach a nocną też musiałam zmiejszyć. Psychiatrę poprosiłam o wypisanie mi zalecenia na cesarskie cięcie - dostałam je tylko że i tak nie wierzyłam w to że lekarze w szpitalu bedą chcieli wziąć je pod uwagę i będę musiała rodzić naturalnie. Do końca ciąży przeprowadziłam setki rozmów z nimi w mojej głowie. I wiesz co się okazało? Że to wszystko było niepotrzebne. Ze względu na cukrzycę w szpitalu musiałam stawić się tydzień przed terminem to była środa.Przy przyjęciu pokazałam zalecenie od psychiatry, potem to samo na oddziale no i przyszedł czas na badanie lekarskie. Lekarz gdy dowiedział się o zaleceniu nie robił żadnych problemów a nawet zapytał mnie czy pasuje mi piątek. Gdy zapytałam czy może to być czwartek to spokojnie mi wytłumaczył że nie ma w tym dniu lekarzy którzy mogliby przeprowadzić planowaną cesarkę. Jednak ona odbyła się w czwartek bo malutkiej spadało tętno i trzeba było ciąć. Była owinięte pępowiną co się zdaża więc leki nie miały na to wpływu. Sam zabieg zniosłam bez komplikacji nerwicowych. Na oddziale położniczym miałyśmy super opiekę. Po 3 dobach byłyśmy w domu. Moje maleństwo ma teraz ponad 6 tygodni, jest normalnym niemowlakiem, nic jej nie dolega, rośnie jak na drożdżach i co najważniejsze zaczyna się do wszystkich domowników uśmiechać 
