Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
No wiem... ale mój mąż się bardzo obruszył. Mam wrażenie że potraktował to jako atak na jego męskość, wysłałam go jeszcze na badania cukru bo ma z tym problem. Zdenerwował się. Dziś rano przemyślał i zadzwonił powiedzieć że pójdzie na te badania, ale ma wrażenie że wychodzi z założenia że to nie wina po jego stronie. Czasami irytuje mnie ta jego pewność siebie... A z drugiej strony tego zazdroszczę bo mi tej pewności brakuje.
Wiesz, tylko nie może być tak, że szuka się winy w sobie, czy tej drugiej osobie. Spróbuj mu wytłumaczyć, że to Wasza wspolna walka i takie badania dają Wam grunt do dalszej diagnostyki, a nie wygrania wojny pt. "Czyja wina" takie podejście nie służy ani Wam ani staraniom
Masz rację, jest we mnie tyle emocji a złość to wręcz kipi. Nie było tego za pierwszym razem aż tak dużo...
Ciąża to nie jest tylko problem kobiety. OK, facet za nas nie weźmie mdłości i rosnącego brzucha itd., ale jeśli kobieta roni i słyszy, że dobrze się stało, bo on nie chce, że z nim na pewno wszystko OK i badań nie będzie robił... Ty musisz przejść teraz przez ten bagaż emocjonalny i fizyczny, którym jest poronienie. Odbudujesz siły, wydasz tysiące złotych na Jerzak albo innego specjalistę. Żaden z nich nie pomoże, jeśli powod jest po stronie męskiej. Jeśli jednak to pech i następny raz zaskoczy, to będziesz miała tylko forum jako wsparcie przy nowych obawach? Przy kolkach, przy buntach? Może jest teraz punkt zwrotny, w którym możecie zacząć równolegle przyglądać się zdrowiu ale i Waszej relacji?
Nie, teraz nas skieruje na badania genetyczne. Miałaś je może? Możesz coś więcej powiedzieć? Bo o innych rzeczach sporo już wiedziałam, naczytałam się tu, ale do genetycznych wogóle nie przulykuwałam wag II nie mam pojęcia o co z tym chodzi
Ja spokojna nie byłam ale przechodzimy przez to samo, budzę się w nocy wyspana jestem już o 5-6,ale przysypiam dalej co chwilę się budząc, śniło mi się dzisiaj właśnie rozpoczęcie krwawienia i rano znów świadomość że to koniec...
Też po raz kolejny mam poczucie niesprawiedliwości
Jesteśmy ustatkowani, gotowi, a tu dalej nie ma tej jednej upragnionej... Mój badał się, wyszło wszystko ok, ale nie badaliśmy fragmentacji, miał raczej takie podstawowe badanie, a nie wiedziałam że w tym labo jest takie okrojone... Jak będzie potrzeba to sam powiedział że najwyżej znów zbada, z ciężkim sercem, ale wie że robi to dla NAS i to żaden wstyd. Nie można zrzucać winy jedno na drugiego i że to twój lub jego problem, to WASZ problem bo jesteście w tym razem, nie macie na to niestety wpływu. Też sobie wytykam że mogliśmy zacząć wcześniejsze, ale moja głowa nie była gotowa i tego nie zmienię, nie cofnę czasu. Wiem że teraz łatwo, ale nie obwiniaj siebie! To najgorsze co możesz teraz zrobić!
Miałam i miewam dokładnie te same myśli. Po poronieniu obarczała siebie i męża o to ze na drugie dziecko zdecydowaliśmy się za późno i przez wiek mam my problemy. To największy bullshit jaki można sobie wciskać a jednak to robimy. Człowiek jest tak skomplikowany ze zawsze musi znaleźć przyczynę lub winnego, a siebie najłatwiej katować. Masz w sobie dużo emocji i to zrozumiałe, ale nie obwiniaj się bo nie ma to sensu.
Wiem, nikt nikogo nie oskarża, ani nie prowadzi wojny. Tak jak mówisz nie jest było w tym chodziWiesz, tylko nie może być tak, że szuka się winy w sobie, czy tej drugiej osobie. Spróbuj mu wytłumaczyć, że to Wasza wspolna walka i takie badania dają Wam grunt do dalszej diagnostyki, a nie wygrania wojny pt. "Czyja wina" takie podejście nie służy ani Wam ani staraniom
A mnie to trochę śmieszy i denerwuje… całe to podejście niektórych facetów, ze jak przyczyna może leżeć po ich stronie?! Sama nie wiedziałam jak moj mąż zareaguje jak zasugeruje mu, ze może warto byłoby się przebadać pod względem nasienia, ale zdziwiłam się bo powiedzial, ze jeżeli kiedyś będzie trzeba to będzie trzeba się przebadać…
Uwierz mi kochana, ze gdyby mi życie powiedziało, ze spotka mnie to spotkało, to 6 lat temu nie zastanawiałabym się i nie mówiłabym ze chce odpocząć i wyjść z pieluch, tylko starałabym się już wtedy o 3 dziecko…
Mamy bardzo podobne odczucia... W sumie jesteśmy w podobnym miejscu. Życzę Ci żeby w końcu się udało, bo widzę że masz mimo wszystko mnóstwo siły...Nie, teraz nas skieruje na badania genetyczne. Miałaś je może? Możesz coś więcej powiedzieć? Bo o innych rzeczach sporo już wiedziałam, naczytałam się tu, ale do genetycznych wogóle nie przulykuwałam wag II nie mam pojęcia o co z tym chodzi
Ja spokojna nie byłam ale przechodzimy przez to samo, budzę się w nocy wyspana jestem już o 5-6,ale przysypiam dalej co chwilę się budząc, śniło mi się dzisiaj właśnie rozpoczęcie krwawienia i rano znów świadomość że to koniec...
Też po raz kolejny mam poczucie niesprawiedliwości
Też sobie wytykam że mogliśmy zacząć wcześniejsze, ale moja głowa nie była gotowa i tego nie zmienię, nie cofnę czasu. Wiem że teraz łatwo, ale nie obwiniaj siebie! To najgorsze co możesz teraz zrobić!
